Ένα από τα µεγαλύτερα µειονεκτήµατα στην ανθρώπινη ζωή διαχρονικά είναι η τεµπελιά, η γνωστή σε όλες τις κοινωνίες ως ραθυµία ή οκνηρία.
Ως τεµπελιά, όπως λένε και τα λεξικά, ας λογαριάσουµε την επιθυµία που εκφράζει ένας άνθρωπος να µην καταπονείται σωµατικά ή ψυχικά. Είναι, δηλαδή, η διάθεσή του να µένει αδρανής και άπραγος, ώστε να αποφεύγει κάθε ταλαιπωρία.
Κατά καιρούς, έχουν γραφτεί πολλά για την τεµπελιά και τους τεµπέληδες. Επίσης, έχουν ειπωθεί αρκετά για την οκνηρία και τους οκνηρούς.
Στον αντίποδα, θεωρώ πως δεν είναι λίγα όσα, επί σειρά ετών, έχουν κατατεθεί υπέρ των άοκνων και των φίλεργων. Σηµαντικά είναι και αυτά που έχουν τονιστεί, στο διάβα των καιρών και παρά τις διαφορές των κοινωνιών, για την εργατικότητα και την φιλοπονία των ανθρώπων.
Στο παρόν σηµείωµα, απευθυνόµενοι ιδίως στη νέα γενιά του καιρού µας, θα θέλαµε, λοιπόν, να σταθούµε σε κάποιες από τις αρνητικές επιπτώσεις της τεµπελιάς στην καθηµερινή ζωή των ανθρώπων.
Οι τεµπέληδες έφηβοι και νέοι δεν πειθαρχούν στους γονείς, τους δασκάλους, τους άρχοντες και τους νόµους. Έτσι, παίρνουν δρόµους που διαφέρουν από των δικών τους ανθρώπων και όχι σπάνια τους οδηγούν στο περιθώριο, στην κοινωνική αποµόνωση.
Η ζωή των νέων σε ηλικία τεµπέληδων δεν είναι καθόλου εύκολη και είναι «καταδικασµένοι» στην «αποξένωση» από την υπόλοιπη κοινωνία, εφόσον µόνον όποιος εργάζεται νοµίζω ότι έρχεται κοντά στους άλλους και συνεργάζεται µε όλες του τις ψυχοσωµατικές και πνευµατικές δυνάµεις µαζύ τους για την επίλυση ή/και την αντιµετώπιση κάθε καθηµερινού µικροµέγαλου ή χρόνιου και δυσεπίλυτου προβλήµατος αντίστοιχα.
∆εν είναι λίγοι όσοι από τους οκνηρούς µιας νεολαίας καταλήγουν – αφού έχουν χωρίς κόπο και σύνεση διασκορπίσει εκείνα που τους είχε κληροδοτήσει ο κόπος των γονιών ή των παππούδων τους – στην ψευτιά και την κλεψιά για τα προς το ζην. Αρκετοί επίσης εξ αυτών καταντούν να πάσχουν από δυσίατα ψυχικά νοσήµατα, απότοκα της προαναφερθείσας, κατ’ επιλογήν, µοναξιάς τους.
Τέλος, καθώς µε την αεργία του ένας τεµπέλης νέος δε συµβάλλει στο παραµικρό στον αγώνα για το κοινό καλό, αναπόφευκτα δεν δικαιούται και δεν απολαµβάνει µερίδιο από την υλική πρόοδο και την πνευµατική ευηµερία του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκει.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι θα συµφωνήσετε πως η ζωή των οκνηρών, από την εφηβεία και τη νιότη ήδη, σε γενικές γραµµές, είναι σαν ελιά χωρίς καρπούς και όµοια µε πηγάδι δίχως νερό. Έτσι δεν είναι;
