Το έργο της ∆ικαιοσύνης σχετικά µε την πλήρη διαλεύκανση, των ”αιτιών” και των “αιτίων” του τραγικού δυστυχήµατος των Τεµπών, προβλέπεται δύσκολο.
Θα επιτευχθεί όµως! Γιατί απλά, δεν συντρέχει κανένας λόγος, από αυτούς που σαλεύουν τα µυαλά των συνοµωσιολόγων, να µη συµβεί αυτό.
Οι γονείς, οι συγγενείς αλλά και σύσσωµη η κοινωνία, οφείλουν να µάθουν.
∆υστυχώς αυτό το δύσκολο ούτως ή άλλως έργο της ∆ικαιοσύνης, θα έρθει εις πέρας, υπό την πίεση µιας νέας γενιάς Αγανακτισµένων, που ήδη παίρνει σάρκα και οστά.
Φαίνεται, ότι πολλοί Έλληνες πολίτες, δεν διδάχτηκαν τίποτα, από τα χρόνια της “κινηµατικής” αµφισβήτησης της ∆ηµοκρατίας.
Από τα χρόνια του σκληρού διχασµού.
Τότε, η συγκολλητικη ουσία του ετερόκλητου πλήθους, ήταν ένας άρρωστος εθνικισµός και µια έντονη, καθοδηγούµενη απέχθεια για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τώρα, η ουσία που ενώνει το νέο όχλο, είναι η κανονικότητα, την οποία κατέκτησε η χώρα, τα τελευταία χρόνια και η προσπάθεια για µεταρρυθµίσεις.
Μεταρρυθµίσεις, που όντως, ίσως ξεβολέψουν κάποιους διαχρονικά βολεµένους, αλλά θα βοηθήσουν συνολικά στην ενδυνάµωση της θέσης της, µέσα σε ένα ιδιαίτερα ρευστό και ταραγµένο οικονοµικό-κοινωνικό-γεωπολιτικό περιβάλλον.
Η πρώτη ευκαιρία αυτού του όχλου, δόθηκε µε την προσπάθεια µέσω διαδικτύου και fake news, να γιγαντωθεί και να αποσταθεροποιήσει τη χώρα, το αντιεµβολιαστικό κίνηµα, τα χρόνια του covid.
Απέτυχε, αφού βέβαια έστειλε στον τάφο εκατοντάδες παραπλανηµένους πολίτες.
Η δεύτερη, κατά ένα περίεργο λόγο, ξεκίνησε µε αφορµή, όχι το ίδιο το δυστύχηµα των Τεµπών, τις µέρες που συγκλόνισε την Ελλάδα, αλλά ένα χρόνο µετά κι ενώ οι διαδικασίες διαλεύκανσης προχωρούν µε γοργούς ρυθµούς για τα ελληνικά δεδοµένα.
Βέβαια, τα Τέµπη, αποτελούν πρόσχηµα…
Το φυτίλι, το κρατάει αναµµένο ο νέος νόµος για τα µη κρατικά Πανεπιστήµια και µια κατακερµατισµένη κι ανερµάτιστη Αριστερά, η οποία παίζει τα τελευταία της χαρτιά.
Και τα παίζει βρώµικα, πολύ βρώµικα.
Βυσσοδοµώντας πάνω σε όποιες ηθικές αξίες της πιστώναµε, εµείς που µεγαλώσαµε ακούγοντας τη φράση «Τιµούµε τους αγώνες της Αριστεράς».
Απεργάζεται ξανά σενάρια αποσταθεροποίησης, απευθυνόµενη, µε ψέµατα και λάσπη στον ανεµιστήρα, στα κατώτατα ένστικτα κάποιων ανθρώπων και σε ένα θυµικό, που όσο η λογική σκέψη υποχωρεί, τόσο αυτό προσδίδει στο άτοµο, συµπεριφορά επιθετικού ζώου.
Η Ελλάδα δεν θα ξαναδιχαστεί σε πλατείες!
∆εν θα το επιτρέψουµε εµείς που όρθια την κρατήσαµε και τότε, πριν λίγα χρόνια.
Οι υπεύθυνοι για το ατύχηµα θα λογοδοτήσουν, η αλήθεια θα λάµψει και ευχής έργο θα είναι, τα εγκληµατικά λάθη να µην επαναληφθούν.
Τα παιδιά, δε θα γυρίσουν πίσω…
∆υστυχώς…
Ας είναι όµως οι τελευταίοι αδικοχαµένοι, σε αυτή την τραγική στιγµή της ιστορίας µας, που οι κακοδαιµονίες και οι χρόνιες παθογένειες του κράτους µας, συγκρούστηκαν µε το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τον διαπλεκόµενο συνδικαλισµό και τον ωχαδερφισµό που µας ταλανίζουν και µας κρατάνε πίσω.
* Η Χαρίκλεια Ντερµανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής.
