Υπάρχουν τριών ειδών αλήθειες.
Αυτές που θέλουμε να ακούσουμε.
Αυτές που αντέχουμε να ακούσουμε και αυτές που δεν θέλουμε να ακούσουμε ποτέ.
Aυτες που υφίστανται και θα κάναμε τα πάντα για να έρθουν στο φως.
Και αυτές που μας βασανίζουν, γιατί η φωνή μέσα μας τις μαρτυρά και απλά περιμένουμε κάποιον να μας τις επιβεβαιώσει ή ελπίζουμε να μην φανερωθούν ποτέ.
Υπάρχουν λοιπόν πολλές αλήθειες.
Άλλες που περιμένουμε να έρθουν σε μας, για να γαληνεψει η ψυχή μας.
Αλήθειες που λυτρώνουν, που ισορροπούν, που δρουν ώς καταλύτης.
Αλήθειες που αντέχουμε και καρτερουμε να ακούσουμε.
Που τις ξέρουμε, τις γνωρίζουμε καλά, έχουμε συστηθεί μαζί τους, είναι κομμάτι δικό μας.
Υπάρχουν όμως και αυτές που δεν θα παραδεκτουμε ποτέ.
Στοιχειώνουν τις μέρες μας, βασανίζουν τις νύχτες μας.
Αλήθειες που πονάνε σαν γυαλί ,που κόβουν και δημιουργούν πληγές.
Αυτές πού δεν μπορούμε να πούμε.
Που αν αποκαλύφθουν θα πληγώσουν, θα ανατρέψουν, θα ανοίξουν πληγές.
Που ξέρουμε από την αρχή ότι ένα ψέμα μπορεί να τις καμουφλάρει, όχι όμως να τις καλύψει.
Αλήθειες που λάμπουν σαν χρυσός και που καμία δικαιολογία δεν είναι ποτέ αρκετή.
Η αλήθεια είναι μία και μοναδική, παρά τις διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Όσο και αν δεν μας αρέσει αυτό ή δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Γι’ αυτό και αξίζει τόσο.
Γι ‘αυτό κοστίζει πάντα.
Η αλήθεια έρχεται πάντα στο φως, έχει το ταλέντο να αποκαλύπτεται εκεί που δεν το περιμένεις .
Η αλήθεια είναι ο μόνος δρόμος να αγαπήσεις τον εαυτό σου, τους ανθρώπους, την ίδια την ζωή.
Η αλήθεια δεν διδάσκεται, διδάσκει.
Όσο περισσότερη αλήθεια αντέχεις, τόσο πιο αληθινά ζεις.
*Η Ρούλα Παγιαλάκη είναι αρθρογράφος
βιωματικής γραφής
