Η αλήθεια που κρύβουµε, είναι το bullying

Άµεση πρέπει να είναι η κινητοποίηση των φορέων τόσο της εκπαίδευσης όσο και των Συλλόγων Γονέων στα Χανιά, σε συνεργασία µε την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το σοβαρό θέµα, πρόβληµα, ζιζάνιο, όπως θέλει ο καθένας το χαρακτηρίζει, σχετικά µε το ολοένα και αυξανόµενο φαινόµενο bullying σε σχολικούς χώρους αλλά και στις περιοχές όπου συναντιούνται τα παιδιά µας, δηµιουργεί οργή σε θύµατα και γονείς των θυµάτων.
Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά, δεδοµένου ότι σε ηµερήσια πλέον βάση στην ΕΛ.ΑΣ. και στις διευθύνσεις των σχολικών µονάδων, οι αναφορές και καταγγελίες για bullying αποκτούν τη διάσταση τσουνάµι.
Λίγες ώρες µας χωρίζουν από τις περιγραφές που σοκάρουν, των γονιών και του ίδιου του 14χρονου, ο οποίος στην Αγία Παρασκευή Αττικής, βρέθηκε να σύρεται στο έδαφος, να τον εκφοβίζουν τρεις άλλοι ανήλικοι και να τον βιντεοσκοπούν όντας γονατισµένος και φοβισµένος.
Το εξωφρενικό είναι πως οι θύτες είναι γνωστοί και συµµαθητές του 14χρονου. Είναι ανήλικοι που τράβηξαν µαχαίρι, γρονθοκόπησαν, του αφαίρεσαν τα παπούτσια, τον απείλησαν τον µάτωσαν.
Το θύµα, φοβάται για τη ζωή του. Αρνείται να βρεθεί µόνος του σε εξωτερικό χώρο. Κι όλοι εµείς, παρακολουθούµε σε ρεπορτάζ και δελτία ειδήσεων, τις µαρτυρίες, τις αναλύσεις των ειδικών, τα σχόλια και τις κραυγές γονέων που δεν αντέχουν να µην µπορούν να προστατέψουν τα παιδιά τους. Σε µία ευνοµούµενη κοινωνία, σε µία χώρα όπου παλεύουµε για τα δικαιώµατα των ανθρώπων, µιλάµε για ισότητα και για το άρθρο 4 του Συντάγµατος, είναι άξιον απορίας το πόσο έχει παραµεληθεί η ψυχική και συναισθηµατική ασφάλεια των παιδιών.
Εκείνων δηλαδή των µικρών ηλικιακά πολιτών που θα πρέπει να αναλάβουν σε λίγα, λίγα χρόνια τους αγώνες για ισότητα, ελευθερία, αξίες και ειρήνη. Θα παραδώσουµε µάλλον, τραυµατισµένες ψυχές, βορά σε καταστάσεις και συνθήκες οι οποίες θα έχουν γιγαντωθεί και ίσως δε θα είναι εύκολη η αλλαγή τους. Φυσικά κάθε δήµαρχος, κάθε διευθυντής σχολείου, κάθε προϊστάµενος πρωτοβάθµιας ή δευτεροβάθµιας διεύθυνσης εκπαίδευσης, κάθε πρόεδρος συλλόγου γονέων, κάθε αστυνοµικός διευθυντής, αντιλαµβάνεται τον ρόλο του και εναντιώνεται µε όλα όσα συµβαίνουν και σχετίζονται µε τον εκφοβισµό µε το bullying.
Εκείνο όµως που έχουµε ανάγκη ως κοινωνία, είναι η συστράτευση όλων και η από κοινού συζήτηση µε τα παιδιά µας, τους νέους µας. Είναι απαράδεκτο 21ος αιώνας, σε µία χώρα του φωτός και του πνεύµατος, να µην µπορούµε να τραβήξουµε από το πηγάδι της υγρασίας και των κουνουπιών, όλα εκείνα τα νέα πλάσµατα, που στην εφηβεία τους έχουν παρερµηνεύσει λέξεις όπως, δυναµισµός, ελευθερία, στιβαρότητα, άποψη, δικαίωµα.
Αποκλείεται να µην υπάρχουν λύσεις, όταν στον τόπο µας, εδώ στα Χανιά για παράδειγµα, όλοι γνωριζόµαστε µεταξύ µας, λίγο ή πολύ, όλοι κινούµαστε στους ίδιους δρόµους, πλατείες, στενά, ενορίες, σχολεία. Όταν όλοι µας έχουµε την ίδια αγάπη για όλα τα παιδιά του κόσµου -δεν είναι ουτοπικό αυτό που αναφέρω- κι όλοι µας διατηρούµε τις ίδιες αγωνίες καθ’ ον χρόνο µεγαλώνουν και ανοίγουν τα φτερά τους στη ζωή. Μήπως λοιπόν το πρόβληµα δεν είναι των παιδιών -ΘΥΤΕΣ- αλλά δικό µας, των µεγάλων; Μήπως στην αλήθεια που νοµίζουµε πως υπάρχει, κρύβεται µία άλλη αλήθεια την οποία εµείς εντέχνως κρύβουµε, για να µην αναλάβουµε τις ευθύνες µας;;;