Δύο είναι οι μεγάλες εικόνες που κυριαρχούν στο ζήτημα των αγροτικών κινητοποιήσεων και της σχέσης αγροτικού κόσμου με την κυβέρνηση.
Η μία αποτυπώνει τους αγρότες που με προβληματισμό μεν αλλά διάθεση δε, λειτουργούν παρά τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, ώστε να μην εγκαταλείψουν κτήματα, χωράφια, στάνες, ευρισκόμενοι κάθε ξημέρωμα στις υποχρεώσεις τις βαριές που έχει ο πρωτογενής τομέας.
Διακρίνει εύκολα κάποιος στην εικόνα αυτή, την αγωνία αγροτών και κτηνοτρόφων για το μέλλον τους, το οποίο σχετίζεται σε υπερβολικό βαθμό με το μέλλον των παιδιών τους αλλά και την πορεία του τόπου τους, που σε πολλές περιπτώσεις τραυματίζεται από την αστυφιλία ή τη μετανάστευση.
Η δεύτερη εικόνα αποδίδει τη μαχητικότητα αγροτών, οι οποίοι διακατέχονται από μία διάθεση να σύρουν τις κινητοποιήσεις τους στα άκρα, να υπάρξει σθεναρή αντίδρασή τους στη στάση της κυβέρνησης, που διαμηνύει από τη μία ότι ο διάλογος γίνεται με ανοιχτούς δρόμους, από την άλλη τηρεί στάση αναμονής για τις εξελίξεις των κινητοποιήσεων, επιμένοντας ότι έκανε το καλύτερο δυνατό σε παροχές αφήνοντας στο αύριο διορθωτικές κινήσεις, ανάλογα τις οικονομικές εξελίξεις και την πορεία της χώρας.
Οι αγρότες επιμένουν ότι δεν έχουν περιθώρια και μάλιστα την ίδια ώρα που προσπαθούν για ένα ποιοτικό προϊόν, την ίδια ακριβώς στιγμή δεν μπορούν να απορροφήσουν καμία ακρίβεια σε καύσιμα, ενέργεια, πρώτες ύλες, λιπάσματα, ζωοτροφές και αύξηση του κόστους επιβίωσης.
Αγωνιούν παράλληλα για το πόσο σύντομα η Ελλάδα θα δυναμώσει τους ψιθύρους που κυκλοφορούν περί αύξησης των ορίων ηλικίας. Περίπτωση για την οποία οι αγρότες δυσανασχετούν και επιμένουν ότι ο εργασιακός τους στίβος έχει καταπονήσεις για τις οποίες η επίσημη πολιτεία δεν πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια.
Όπως όλα δείχνουν ο Φεβρουάριος θα κυλήσει μέχρι να παραδώσει σκυτάλη στον Μάρτιο, με αντιπαράθεση αγροτών κυβέρνησης, όσο κι αν η δεύτερη μιλάει για κλίμα αποκλιμάκωσης μετά τη συνάντηση που είχε μαζί τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Έχει αποδειχθεί ότι το κριτήριο και η αντίληψη του πρωθυπουργού για σοβαρά θέματα που μπορεί να έχουν αντίκτυπο στο μέλλον, είναι σε ισχυρό και σε εγρήγορση. Με αυτό ως δεδομένο, άσχετα αν διαφωνεί ή όχι κάποιος, πρέπει να δεχτούμε πως έχει λεκτικοποιηθεί τόσο από τον κ. Μητσοτάκη όσο και από τον αρμόδιο υπουργό κ. Αυγενάκη και στελέχη της κυβέρνησης, πως η ανάγκη για βαθιά μελέτη των προβλημάτων του πρωτογενή τομέα, οι ουσιαστικές παρεμβάσεις και μέτρα διάσωσης του, βρίσκονται σε μία ανοιχτή ατζέντα στα γραφεία τους, ατζέντα η οποία δεν κλείνει και συνεχώς επιφορτίζεται με νέες σημειώσεις και παρατηρήσεις.
Οι αγρότες που επιθυμούν να δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση, δεν έχουν όπως φαίνεται την πειθώ προς όσους αγρότες ζητούν την κατά μέτωπο επίθεση. Αν και κάποιοι προσπαθούν το διαχωρισμό αυτό να τον αποδώσουν σε κομματικά κίνητρα, η αλήθεια είναι άλλη και πιο πραγματική.
Ότι δηλαδή, βροχές, χαλάζι, σύννεφα, λειψυδρία, αυξημένο κόστος παραγωγής, ζέστες και καθετί που σκεπάζει την ελληνική ύπαιθρο, δεν έχει χρώματα ή τίτλους κομματικών παρατάξεων.
Κανείς πολίτης δε θα βρεθεί να πει πως οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι άνθρωποι της γης και του μόχθου έχουν άδικο για όλα όσα διεκδικούν. Η φράση «όποιος πιστεύει το αντίθετο, ας έρθει να δουλέψει μαζί μας» είναι ένα πολύ δυνατό επιχείρημα για τους δύσπιστους.
Την ίδια ώρα όμως, η κοινωνία έχει ανάγκη από σμίξιμο δυνάμεων, συμπόρευση, καμία αποδοχή διάσπασης, κατανόηση των Διεθνών, Ευρωπαϊκών, Ελληνικών συνθηκών που επικρατούν στην οικονομία και όλα όσα επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων που θα ενίσχυαν τόσο το βιωτικό επίπεδο όσο και την ψυχολογία των πολιτών.
Το εύκολο είναι να γίνουν σμπαράλια όλα… Πόσοι όμως είναι ικανοί να βοηθήσουν ή να βρεθούν στην πρώτη γραμμή για να μαζευτούν μετά, τα κομμάτια μιας χώρας, που όπως όλα δείχνουν βγήκε από την εντατική και κάνει προσπάθειες να πάρει εξιτήριο από το κέντρο αποκατάστασης όπου βρίσκεται.
