Θυμάστε το ωραίο διαφημιστικό τρικ που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο (όπως και με πολλά άλλα) εξαπάτησε τον ελληνικό λαό; «Η ελπίδα έρχεται» έλεγε. Βέβαια η ελπίδα όχι μόνο ήρθε, ούτε καν έξω από το φτωχικό μας δεν πέρασε. Άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα για αυτούς που διοικούν τη χώρα, ή μάλλον γι’ αυτούς που νομοθετούν και εφαρμόζουν με τα μνημόνια την πολιτική ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των εργατικών δικαιωμάτων υπέρ των ξένων και ντόπιων κεφαλαιοκρατών. Σιγά μη τους ένοιαζε τι έγινε η ελπίδα…
Τώρα λένε έχουν προσγειωθεί στην πραγματικότητα, έχουν γίνει ρεαλιστές. Ρεαλιστής όμως δεν είναι αυτός που εφαρμόζει μονόπλευρα σκληρά μέτρα λιτότητας για το λαό. Η λιτότητα είναι η συνταγή που εφάρμοσαν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν μέσα στην κοινωνία. Κάποιος που επιμένει ότι χρωστά και θα ξεχρεώσει μέχρι κεραίας ενώ ξέρει, ότι το χρέος δεν ξεπληρώνεται με τίποτα, δεν είναι ρεαλιστής, αλλά στην καλύτερη περίπτωση βλάξ και στην χειρότερη πουλημένος.
Ρεαλιστής είναι αυτός που βλέπει την αλήθεια και παλεύει για να την εφαρμόσει. Το ότι δεν χρωστάει ο λαός είναι η αλήθεια, ότι τα δάνεια πάνε στις τράπεζες είναι η αλήθεια, ότι δεν μπορούμε αλλά και δεν πρέπει να πληρώσουμε το χρέος είναι η αλήθεια, ότι απαιτείται η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι η αλήθεια, ότι ο τόπος έχει τις αντικειμενικές δυνατότητες να προκόψει είναι η αλήθεια, ότι η αριστερά και οι μέχρι τώρα αγώνες της για κοινωνική απελευθέρωση δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την κυβέρνηση είναι η αλήθεια.
Αυτοί που χρειάζονται την ελπίδα δεν είναι οι καιροσκόποι πολιτικοί υπηρέτες του κατεστημένου, οι ολετήρες του τόπου, αλλά οι ρεαλιστές που αγωνίζονται για ένα κόσμο απαλλαγμένο από την φτώχεια, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Οι ρεαλιστές χρειάζονται την ελπίδα, γιατί χρειάζονται κουράγιο στον δύσκολο, αλλά ωραίο καθημερινό αγώνα για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του τόπου.
Ο λαός μας χρειάζεται την ελπίδα, για να του δώσει τη δύναμη να δράσει για να απαλλαγεί από αυτούς που τον καταπιέζουν στο όνομά του.