«Η αλήθεια είναι πολλές, πάτερ!»

Το είχα δει γραμμένο με σπρέι στον τοίχο μίας εκκλησιάς, αφιερωμένο προφανώς στον παπά, αλλά  και στο αφοσιωμένο ποίμνιό του.
Ξαφνικά, όμως, έδινε μία τελείως διαφορετική διάσταση  στην οποιαδήποτε προσκόλληση στο όποιο δόγμα και ιδεοληψία.
Το ξαναθυμήθηκα αυτές τις μέρες με το 3ο μνημόνιο, που αυτή τη φορά καλείται να εφαρμόσει η πρώτη Αριστερή Κυβέρνηση.
Πώς διάβολο γίνεται καθένας, όταν είναι αντιπολίτευση, να το καταγγέλει και όταν γίνεται κυβέρνηση να προσπαθεί να εφαρμόσει αυτό που δεν δεχόταν πριν;
Ρε, μπας και υπάρχει και κάποια άλλη πραγματικότητα εκεί έξω και εμείς δεν θέλουμε να τη βλέπουμε; Ή μήπως στην παιδικότητά μας ως λαός πιστεύουμε ως αληθινό ό,τι φανταζόμαστε;
Τότε, μπορεί να ισχύει και το παλιό τραγούδι «δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει, που σ’ έπλασε όπως ήθελε αυτή».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα πρέπει να δούμε πως άλλο πράγμα είναι ένα μνημόνιο και άλλο πράγμα η εφαρμογή του.
Αλλο το σχέδιο μιας μάχης και άλλο η έκβασή της. Αλλο τι υπογράφουμε και άλλο τι εφαρμόζεται τελικά.
Ηδη τα πρώτα “λαστιχάκια” στη μείωση του Φ.Π.Α., με το βοδινό κρέας για αρχή θεωρείται σίγουρη (εννοείται επειδή το εισάγουμε κυρίως από τους Βόρειους).
Οσον αφορά τους όψιμους “οικονομολόγους”, να θυμούνται πως στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα με σύνορα ανοιχτά σε εμπορεύματα και κεφάλαια, το να επιστρέψεις σε ένα εθνικό νόμισμα, γίνεται μόνο όταν έχεις την ελάχιστη  πολυτέλεια να θρέφεις τον πληθυσμό σου με τη δική σου παραγωγή, να έχεις δημοσιοοικονομική ισορροπία, και τέλος ένα κάποιο ισοζύγιο πληρωμών που δεν μπάζει νερά.
Αλλιώς, μάθαινε τα Αλβανικά του Εμβέρ Χότζα ή τα Ισπανικά της Κούβας…