Μας χώρισαν και μια φωτιά καίει τα σωθικά μου
και μοιάζω δέντρο σε γκρεμό ξερό που δεν ανθεί
σαν τον κισσό έχει τυλιχτεί ο πόνος στην καρδιά μου
κιτρίνισαν τα κλώνια της κι έχουν πια μαραθεί.
Τώρα στο δάσος της ζωής σαν λάφι πληγωμένο
να βρω πασχίζω απάνεμη γωνιά με μια πληγή
βαθιά μέσα στα σπλάχνα μου, μα εγώ σε περιμένω
κι ας τρέμω που μένω ξάγρυπνος ώσπου να ‘ρθει η αυγή.
Χορτάριασεν ο κήπος μου κι ερήμωσε η αυλή μου
μοιάζουνε μ’ έρημο ξερή δίχως σταλιά νερό,
θαρρώ πως φίδια και σκορπιοί κεντρώνουν το κορμί μου,
με την ελπίδα πως θα ‘ρθεις ζω και σε καρτερώ.
Θυμάμαι όταν σ’ αντάμωσα μια λιόλουστη ημέρα
και σαν παιδί δειλά – δειλά ψέλλισα σ’ αγαπώ
κει στο ξωκλήσι τ’ Άι Λιά ψηλά στην ράχη πέρα
κι από ντροπή κοκκίνισες σαν ώριο δειλινό.
Τ’ αναστορούμε χαμηλά τα μάτια σου κοιτούσαν
και μες απ’ τ’ αναφιλητά βγήκε ένας στεναγμός…
τα στήθια σου με περισσή χαράν αναπηδούσαν
κι από τα μάτια σου έτρεχαν τα δάκρια ποταμός.
Όμως η αγάπη η αληθινή ποτέ της δεν πεθαίνει
μπορεί μέσ(α) απ’ τις στάχτες της να ξαναγεννηθεί
σαν σπόρος που βαθιά στη γη κρυμμένος περιμένει
την άνοιξη απ’ τον λήθαργο πάλι ν’ αναστηθεί.
Να βγάλει φύλλα και κλαδιά και πάλι να καρπίσει
κι από τον ήλιο της χαράς να ξαναζεσταθεί
όλες τις χαρές που ‘χει ζωή, ω, να τις ξαναζήσει
κι από τα βέλη του έρωτα γλυκά να πληγωθεί.
