«Ο ∆ιογένης ζητούσε ελεηµοσύνη από ένα άγαλµα… Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει, απάντησε, εξασκούµαι στο να µην απογοητεύοµαι από την αναισθησία των ανθρώπων…»
Ο κόσµος που όλοι επιθυµούµε να γίνει καλύτερος, είναι ο κόσµος ο οποίος αποτελείται από εµάς τους ίδιους. Εµείς θα πρέπει να γίνουµε η αλλαγή που ζητάµε. Εµείς θα πρέπει να αλλάξουµε και τότε όλα γύρω µας θα αλλάξουν. Η αληθινή µας φύση είναι να είµαστε τα παιδιά του Θεού. Προικισµένοι και δυνατοί, ευαίσθητοι και ταυτόχρονα ελεύθεροι, έτοιµοι να αντιµετωπίσουµε τα πάντα στη ζωή µας. Όλες οι δοκιµασίες και όλες οι δυσκολίες φαντάζουν ασήµαντες εάν µπορέσουµε να κατανοήσουµε τη δύναµη µας. Τις πιο πολλές φορές συνεχίζουµε να υποφέρουµε, ενώ η λύση είναι απλά να αλλάξουµε. Τις πιο πολλές φορές αρνούµαστε πεισµατικά να αναγνωρίσουµε ακόµα και στον ίδιο µας τον εαυτό τα σφάλµατα µας και έτσι βυθιζόµαστε περισσότερο στα νερά της σύγχυσης και χάνουµε τον έλεγχο της ζωής µας. Αφού χαθεί ο έλεγχος όµως, είναι πολύ εύκολο όλα να γίνουν ένα κουβάρι τόσο µπερδεµένο, που από ένα σηµείο κι έπειτα δεν είµαστε ικανοί να το ξεµπερδέψουµε όσο κι αν προσπαθήσουµε. Τότε έρχεται η στιγµή της απόλυτης σύγχυσης, η οποία µπερδεύει αρχικά το µυαλό και στη συνέχεια αρχίζει να επηρεάζει ότι βρίσκεται µέσα µας και γύρω µας. Έτσι, όλες οι πανωλεθρίες, οι µαζικές καταστροφές, οι περίεργοι θάνατοι, οι πληµµύρες, οι σεισµοί που συµβαίνουν στη γη, δεν είναι πράξεις εκδίκησης του Θεού προς τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα κακά οφείλονται στην αλλόκοτη και συγχυσµένη ζωή µας, στις κακές σκέψεις και στις άτιµες πράξεις µας. Όταν, µονίµως διαταράσσεται η ισορροπία του καλού και του κακού, υπερισχύοντας το κακό, τότε δεν µπορούµε να ζητήσουµε φυσιολογικές συνθήκες ζωής. Όσο οι άνθρωποι δεν δείχνουν αγάπη και πραγµατικό ενδιαφέρον για τους γύρω τους, όσο ενδιαφέρονται µόνο για τον εαυτό τους και τα αποκτήµατα τους, τόσο θα διαπιστώνουµε ακραίες συνθήκες και θα αναρωτιόµαστε γιατί. Όσο δε αυτό συνεχίζεται και οι άνθρωποι δεν µπορούν να κατανοήσουν ότι αλλάζοντας τη σκέψη τους και στη συνέχεια τις πράξεις τους θα ωφεληθούν πρώτα οι ίδιοι και έπειτα το σύνολο, τόσα τα γεγονότα αυτά θα πληθαίνουν και θα εντείνονται και έτσι δεν θα µπορέσουµε να αποφύγουµε τίποτα από όλα τα τροµερά που έρχονται.
Πόλεµοι, καταστροφές, θάνατος, πείνα, σεισµοί, πληµµύρες, δηµιουργούνται µόνο από τον υλιστικό εγωισµό των ανθρώπων και όχι από κάποιο Θεό τιµωρό.
Οι σκέψεις µας και οι πράξεις µας πρέπει να ελεγχθούν από εµάς τους ίδιους και έπειτα να ζητήσουµε να ισορροπήσει η φύση και ο κόσµος γύρω µας.
