H αλήθεια του προβλήματος είναι κρυμμένη και για να φανερωθεί χρειάζεται πολλή προσπάθεια και πολλή δουλειά. Έχουμε όμως την υποχρέωση όσοι πιστεύουμε στην ανάγκη της δικαίωσης να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Με αυτή τη σκέψη προσχωρούμε στις παρακάτω θέσεις που αναφέρω.
Ξεκινώ από το χωράφι του αγρότη που αντιπροσωπεύει ένα κεφάλαιο που το κεφάλαιο αυτό μπορούμε να πούμε πως είναι ό,τι είναι για τον εργάτη το εργοστάσιο. Ομως ο εργάτης δεν χρειάζεται κεφάλαιο γιατί το κεφάλαιο θα το προσφέρει ο εργοδότης του.
Στην περίπτωση όμως του αγρότη δεν είναι έτσι. Ο αγρότης για να εξασφαλίσει δουλειά στον εαυτό του, χρειάζεται το χωράφι. Για να εξασφαλίσει το χωράφι χρειάζεται κεφάλαιο για να το αγοράσει.
Διαφορά αγρότη – εργάτη
Μέχρι το σημείο αυτό έχουμε μια διαφορά μεταξύ αγρότη και εργάτη που έχει σαν αποτέλεσμα να φέρνει τον πρώτο σε χειρότερη μοίρα από τον δεύτερο. Γιατί; Γιατί ο αγρότης είναι υποχρεωμένος να διαθέσει επιπλέον από την προσωπική του εργασία και το κεφάλαιο που χρειάζεται για την αγορά του χωραφιού πάνω στο οποίο θα δουλέψει και ακόμη διότι η αμοιβή του εργάτη, χωρίς βέβαια να είναι η σωστή, είναι όμως από πρώτα γνωστή και καθορισμένη ενώ του αγρότη είναι ακαθόριστη και εντελώς αβέβαιη.
Δεν θέλω βέβαια να δημιουργήσω εντυπώσεις για τον Ελληνα εργάτη. Οχι. Διότι ξέρω κι αυτουνού τη μοίρα του. Θέλω όμως να τονίσω την τραγική θέση που βρίσκεται ο Ελληνας αγρότης, που απογοητευμένος και απελπισμένος εγκαταλείπει τον τόπο του, το σπίτι του και τα χωράφια του, γιατί απ’ όλα μαζί δεν βρίσκει ούτε ελπίδες ούτε σιγουριά στο μέλλον. Και η θέση που βρίσκεται, δείχνει πως είναι το ίδιο μεγάλο θύμα που η μεταπρατική οικονομία της ελληνικής πραγματικότητας τον έχει σπρώξει σ’ αυτή τη θέση, όχι τυχαία και άθελά της. Και αυτό ακριβώς είναι το χρέος, είναι το σημείο, που όσοι νιώθουν υποχρέωση προς τον άνθρωπο και ευθύνη μπροστά στο νόημα της ζωής, κάνουν τον αγώνα για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη και για την ηθική υπόσταση του ανθρώπου.
Πότε θα είχε συμμετοχή
Θα είχε συμμετοχή ο αγρότης στο σύστημα που έχουμε, εάν θα μπορούσε να γίνει εκμετάλλευση του κεφαλαίου που διαθέτει. Δεν γίνεται όμως. Απόδειξη. Ας κάνουμε μια υπόθεση. Εάν αποφάσιζαν όλοι οι αγρότες να πουλήσουν τα κτήματά τους και να βάλουν τα λεφτά στην τράπεζα και να εισπράττουν τον τόκο και να γίνουν εργάτες γης σε κείνους που θα τα αγοράσουν, θα έμεναν όλα αζήτητα, γιατί ποιος αγοράζει κτήματα για εκμετάλλευση και να βάλει εργάτες να τα καλλιεργήσει αφού με τα προϊόντα που θα πουλήσει δε θα βγάλει τα έξοδα.
Αρα η γη είναι εκμεταλλεύσιμη δεν είναι επιχείρηση αλλά μόνο καλλιεργείται.
Τι όμως συμβαίνει και το κράτος -το σύστημα θα πρέπει να λέμε καλύτερα- αντί να πουν στον αγρότη την αλήθεια, τον ξεγελούν και με επιδοτήσεις του δημιουργούν μια νοοτροπία να πιστεύει ότι αυτή είναι η μοίρα του; Να όμως τι γίνεται. Οι αγρότες πουλούν τα προϊόντα τους όχι με τη μορφή της εκμετάλλευσης που δέχεται το κοινωνικό μας σύστημα, αλλά με τη μορφή της κοινωνικοποίησης. Δηλαδή πουλούν τα προϊόντα τους και η τιμή που παίρνουν αντιπροσωπεύει μόνο την τιμή της εργασίας που κατέβαλαν κι αυτό πολλές φορές δεν είναι βέβαιο, και τις δαπάνες για τις πρώτες ύλες που διέθεσαν.
Απόδειξη πως το κεφάλαιο γη δεν προσφέρει εκμεταλλευτικές δυνατότητες μέσα στο σύστημα και κατά συνέπεια μπαίνει στο κόστος ούτε τόκος, ούτε αποσβέσεις κεφαλαίου που αντιπροσωπεύει το ακίνητο. Να άλλη μια απόδειξη για την κοινωνικοποιημένη κατάσταση του αγρότη. Και ερχόμαστε στη φορολογία.
Η μεγάλη απάτη
Ε, μα αφού το κεφάλαιό του, όπως είπαμε, δεν είναι επιχείρηση αλλά κοινωνικοποιημένο γιατί τότε το φορολογούν;
Είναι γνωστές και ποικιλότροπες οι φορολογίες. Το φορολογούν για να το επιστρέψουν κατόπιν και όχι βέβαια ολόκληρο, σαν επιδότηση και να του δημιουργούν την εντύπωση του προστάτη. Και είναι αυτό μια τραγική πραγματικότητα. Πώς όμως αυτή η τραγική πραγματικότητα θα μπορούσε να αλλάξει;
Μερική αποκατάσταση
Μπορούμε να πούμε πως θα γινόταν μερική αποκατάσταση αν θα αγόραζε στην ίδια μορφή, δηλαδή στη μορφή της κοινωνικοποίησης.
Παράδειγμα: Το μηχάνημα που αγοράζει γιατί να έχει δασμούς και τέλη και κέρδος του εισαγωγέα; Θα έπρεπε να το παίρνει μόνο όσο στοιχίζει. Να το εισάγουν οι συνεταιρισμοί και όχι διάφοροι ιδιώτες εισαγωγείς και αυτό μετά από διεθνείς διαγωνισμούς για να εξασφαλίζονται έτσι καλύτερες τιμές. Ακόμη θα έπρεπε να τον διευκολύνουν στην αγορά του με μακροχρόνιες διευκολύνσεις. Το ίδιο και για το λίπασμα, τα πλαστικά δίκτυα και όλα τα άλλα που χρησιμοποιεί. Τι όμως συμβαίνει; Ο δύστυχος και ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος συμβαίνει να τα αγοράζει κάτω από την τιμαριθμητική μορφή μέσα από μια στυγνή και απαίσια εκμετάλλευση.
Και για να αλλάξει η “μοίρα” του πρώτος εκείνος έχει την υποχρέωση να πάρει τα μέτρα του. Να ξεχωρίσει καθαρά και σίγουρα τις αιτίες που τον βασανίζουν και να τις πολεμήσει.
Να πάρει τη θέση που πρέπει και να πολεμήσει με θάρρος και αποφασιστικότητα, ολόκληρο εκείνο τον παράνομο κόσμο που τον κυκλώνει.
Να διώξει τον ραγιαδισμό και την δουλοπρέπεια και να κάμει σύμβολο την περηφάνια και την αγωνιστικότητα.
Ανυποχώρητος
Να γίνει ανυποχώρητος πολεμιστής στο δίκιο του και ικανός διαχειριστής του κόπου του.
Να καταλάβει κάποτε πως: το δίκιο δεν δίδεται μα παίρνεται. Να σταθεί όρθιος και να ξεκινήσει.
