Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και η παγκοσμιοποίηση

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια στροφή των λαών σε θέσεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ακατανόητες. Κοινωνικά στρώματα ψηφίζουν αντίθετα από εκεί που ψήφιζαν σε αλλοτινές εποχές.
Το Μπρέξιτ και η εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα, ενώ η άνοδος των δυνάμεων που αντιδρούν στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων και την επιβολή  του νεοφιλελευθερισμού δείχνει τη σύγχυση που επικρατεί σε μια μεταβατική περίοδο.
Κανονικά θα σκεφτόταν κανείς, ότι δεν υπάρχει σύγχυση, ότι οι λαοί καλώς αντιδρούν στην επιβολή της νέας τάξης, στο εμπόριο ψυχών, στις πολιτικές εκπτώχευσης. Όμως, το «παράδοξο» είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν την αντίδραση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι οι δυνάμεις της Αριστεράς.
Αντίθετα, οι τελευταίες, με μια εξαιρετικά ριζοσπαστική φρασεολογία περί δικαιωμάτων, διανθιζόμενη με μια ρητορική κατά του «λαϊκισμού», της «ξενοφοβίας», του «εθνικισμού», υλοποιούν τις στρατηγικές της παγκοσμιοποίησης με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο, έχοντας το επικοινωνιακό πλεονέκτημα.
Η θέση της Αριστεράς ξενίζει τα λαϊκά στρώματα, τα οποία παραδοσιακά αποτελούσαν τη βάση της. Η σταδιακή μετάλλαξη της σε στυλοβάτη της παγκοσμιοποίησης ώθησε το λαό να της γυρίσει την πλάτη. Από τους βομβαρδισμούς της Σερβίας μέχρι τη στήριξη του σχεδίου Ανάν, από τη διάλυση των τοπικών κοινωνιών χωρών που υπέστησαν επεμβάσεις της Δύσης μέχρι τη χρησιμοποίηση των προσφύγων που η Δύση δημιουργεί για τη διάλυση και των τοπικών κοινωνιών των χωρών «υποδοχής», η Αριστερά περιβάλλει με την αίγλη της τη παγκοσμιοποίηση, τη στηρίζει και τη δικαιώνει.
Ο πολιτικός νεοφιλελευθερισμός της Αριστεράς, αποτελεί πλέον την άλλη όψη του νομίσματος του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού της Δεξιάς, αλλά η πειθώ που ασκεί ο αριστερός νεοταξικός λόγος είναι αυτή που επιτρέπει ακόμα την επικοινωνιακή προβολή των πολιτικών αυτών ως ‘’προοδευτικών’’, ‘’ριζοσπαστικών’’ κλπ.
Έτσι, τα λαϊκά στρώματα στρέφονται εκεί που ποτέ δεν περίμεναν να στραφούν. Κι αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Αποτελεί φαινόμενο της μεταβατικής εποχής μας,  όπου πλέον η κυρίαρχη αντίθεση δεν είναι Αριστερά- Δεξιά, όπως είχαμε συνηθίσει. Τώρα η αντίθεση είναι Νέα Τάξη και κυριαρχία του εμπορεύματος από τη μία, κατά τοπικών ταυτοτήτων και κοινωνιών, όπου η οικονομία δεν υπερκαθορίζει την κοινωνία αλλά υποτάσσεται σ’ αυτήν από την άλλη.
Αυτά βέβαια, δε θα τα στηρίξει ο Τράμπ ή η Λεπέν. Όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της κατάρρευσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, θα βρουν κι αυτοί τη θέση τους στο περιθώριο μιας πολιτικής σκηνής που θα καθορίζουν οι λαοί κι όχι το κεφάλαιο. Προς το παρόν όμως, τα λαϊκά στρώματα δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη πια σ’ αυτούς, παρ’ όλο που βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τη νεοταξική Αριστερά.
Έχουμε λοιπόν χρέος να δημιουργήσουμε εμείς μιαν εναλλακτική προοπτική απέναντι στις (αριστερές και δεξιές) νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Μία πολιτική που θα μιλάει για συλλογικότητες και συλλογικά δικαιώματα, για τα οποία σήμερα δε μιλάει κανείς, με την Αριστερά να δραπετεύει μέσω της προβολής των ατομικών (μόνο!) δικαιωμάτων. Μια πολιτική που θα κατανοεί ότι δεν είναι δυνατή η συνεχής ανάπτυξη, καθώς οι φυσικοί πόροι είναι περιορισμένοι, και θα προτάσσει την ανάγκη της αποανάπτυξης, κόντρα στην καταναλωτική μανία. Μια πολιτική που θα αρνείται την επιβολή του ενός πολιτισμικού μοντέλου της Δύσης και θα εστιάζει στη συνάντηση των επί μέρους εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, με αμοιβαίο σεβασμό και με διάθεση συνεργασίας.
Κι αυτήν την πολιτική πρέπει να την φτιάξουμε, τη φτιάχνουμε ήδη εμείς. Όχι άλλοι για μας. Μόνο από τα κάτω και μόνο με τη συνειδητοποίηση του διακυβεύματος που είναι η ίδια μας η επιβίωση, η συνέχιση της πορείας μας σα λαός, θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την καθοδική σπείρα, την κάθοδο στον Άδη.
http://metotoufekikaitilyra.wordpress.com