» Αναγκαίες νοµοθετικές αλλαγές για την ελεύθερη κατάδυση
Με αφορµή το προ ηµερών δυστύχηµα του πνιγµού ενός δύτη ελεύθερης κατάδυσης στην Παλαιόχωρα Χανίων, οφείλουµε να προχωρήσουµε σε κάποιες διαπιστώσεις, προκειµένου να προτείνουµε σηµαντικές για την προστασία της ανθρώπινης ζωής αλλαγές στην ελληνική νοµοθεσία.
Πρωτίστως, ξεκαθαρίζουµε ότι το πρώτο πράγµα που διδάσκουµε ως εκπαιδευτές δυτών, είναι το πλαίσιο ασφάλειας που οφείλει να ακολουθεί κάθε δύτης, είτε της ελεύθερης κατάδυσης, είτε της κατάδυσης µε µπουκάλα.
∆υστυχώς ωστόσο, η γνώση και η εµπειρία, ενώ θα έπρεπε να είναι ως συνθήκες αρκετές, αρκετά συχνά συµβαίνει να έχουν το αντίθετο αποτέλεσµα και έτσι πολλοί δύτες να υπερεκτιµούν τις δυνάµεις τους µη τηρώντας επί της ουσίας τα πρωτόκολλα ασφαλείας που έχουν διδαχθεί και οφείλουν να ακολουθούν.
Σε αυτό το σηµείο, διαπιστώνονται και τα κενά της ελληνικής νοµοθεσίας, η οποία «αγγίζει» εντελώς επιδερµικά το πλαίσιο της ελεύθερης και µη, κατάδυσης.
Ως επί το πλείστον, είναι λιγοστά εκείνα τα σηµεία, στα οποία αναφέρεται ο νόµος και έτσι επαφίεται στη συνείδηση του κάθε δύτη, η συνολική συµπεριφορά του κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ως εκ τούτου και προκειµένου να αποφευχθούν ανάλογες καταστάσεις που προκαλούν πόνο από την απώλεια της ανθρώπινης ζωής, οφείλουµε να προτείνουµε αλλαγές στην ελληνική νοµοθεσία, οι οποίες θα στοχεύουν στη θωράκιση της ασφαλούς κατάδυσης στη χώρα µας.
Συµπεριληπτικά και σε πρώτη φάση προτείνονται:
Η απαγόρευση δια νόµου µοναχικής κατάδυσης. Οι δύτες θα πρέπει να είναι τουλάχιστον δύο (2) κατά τη διάρκεια της κατάδυσης.
Όλοι οι δύτες θα πρέπει να είναι πιστοποιηµένοι από έναν εκ των αναγνωρισµένων οργανισµών, ώστε να έχουν εκπαιδευτεί κυρίως σε ζητήµατα ασφάλειας κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Σε ό,τι αφορά την πρώτη πρόταση, φαίνεται πως είναι γνωστό τοις πάσι ότι αν δεν εκπαιδευτείς από επαγγελµατίες εκπαιδευτές (προφανώς η σωστή εκπαίδευση προϋποθέτει και πιστοποίηση), δεν µπορείς και δεν πρέπει να ασκήσεις µια δραστηριότητα, η οποία δίχως την σωστή εκπαίδευση µπορεί να αποβεί µοιραία.
Στη δεύτερη περίπτωση, παρόλο που κάτι ανάλογο δεν τίθεται ακόµη και στη νοµοθεσία άλλων κρατών, το γεγονός αυτό καθ’ αυτό δεν πρέπει να αποτελεί τροχοπέδη ώστε να µην κάνουµε εµείς ως χώρα την αρχή. Ταυτόχρονα, οφείλουµε να λάβουµε σοβαρά υπόψη τη γεωµορφολογία του ελληνικού βυθού, η οποία είναι ιδιαίτερη. Η εµπειρία λοιπόν, µας έχει αποδείξει µε τον πιο δεικτικό τρόπο, ότι τα περισσότερα ατυχήµατα και δυστυχήµατα έχουν συµβεί όταν οι δύτες είναι µόνοι, δίχως τη συνοδεία άλλου δύτη. Ίσως σε κάποιους αυτό φανεί γελοίο, ή υπερβολικό. ∆υστυχώς όµως, µεγαλύτερο επιχείρηµα από την προστασία –παντοιοτρόπως- της ανθρώπινης ζωής δεν υπάρχει. Άλλωστε, το πρώτο πράγµα που ως εκπαιδευτές δυτών διδάσκουµε, είναι το να µην κάνει κανείς ποτέ κατάδυση µόνος του. Αυτό λοιπόν που διδάσκεται και επαφίεται στην ατοµική συνείδηση και εποµένως συχνά πυκνά καταπατάται, ίσως ήρθε η ώρα να θεσµοθετηθεί προκειµένου να τεθεί σε ισχύ.
Αν σε περίπτωση η ελληνική νοµοθεσία δεν προχωρήσει στις παραπάνω αλλαγές, τότε ο κίνδυνος επανάληψης ανάλογων δυστυχηµάτων είναι αρκετά ορατός. Έχει φτάσει η ώρα το σλόγκαν «ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΖΕΥΓΑΡΙ», να γίνει και νόµος του ελληνικού κράτους.
*Ο Σπύρος Παπακαστρίσιος είναι εκπαιδευτής Ελεύθερης και Αυτόνοµης Κατάδυσης
