Οι άλλες… γιορτές

Οσο πλησιάζουν οι γιορτές, τόσο αυξάνονται, όπως κάθε χρόνο, οι δράσεις αλληλεγγύης. Τα χριστουγεννιάτικα παζάρια και οι εκδηλώσεις υπέρ Iδρυμάτων, συσσιτίων και απόρων. Με τους πολίτες να δίνουν από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπό μας.
Πάντα, οι γιορτές φέρνουν τη σκέψη μας πιο κοντά στον αδύναμο συνάνθρωπο. Μόνο που οι ίδιες οι γιορτές είναι, κατά μία έννοια, το πένθος των ανθρώπων που είναι μόνοι. Των ανθρώπων που δεν θα γιορτάσουν, όπως οι περισσότεροι. Που δεν θα έχουν έναν άνθρωπο να επικοινωνήσουν και να ακουμπήσουν, ένα σπίτι να κοιμηθούν.
Είναι, παράλληλα, οι γιορτές ένας… τρόπος να αφυπνιστούμε οι πολλοί. Να σκεφτούμε ότι μας χωρίζει μια κλωστή από μια άλλη ζωή, περιθωριακή, έξω από τη “λογική” -πόσοι, αλήθεια, δεν έχουν βρεθεί εν μια νυκτί στον δρόμο; Να σταθούμε πιο κοντά σε κάθε άνθρωπο που διαφέρει. Στο κάτω-κάτω το μόνο που μας ενώνει, απόλυτα, με όλους τους άλλους ανθρώπους του Κόσμου είναι ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας.
Είναι μια αφορμή οι γιορτές για να αγαπήσουμε περισσότερο και να αγαπηθούμε. Να μοιράσουμε αγάπη και ζεστασιά. Αυτό, δηλαδή, που κάνουν όχι μόνο τώρα αλλά όλο τον χρόνο οι άνθρωποι που εργάζονται ή εθελοντικά παρέχουν βοήθεια σε συνανθρώπους που έχουν ανάγκη μέσα από δομές και συσσίτια. Αυτοί οι ανώνυμοι ήρωες της καθημερινότητας, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς στα κοινωνικά χαρακώματα όλων των μαχών: στα νοσοκομεία υπέρ των ασθενών, στους εράνους και στα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία υπέρ απόρων, στον δρόμο υπέρ των δικαιωμάτων, κ.ά.
Είναι οι γιορτές μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από ταμπέλες, ετικέτες και ιδεοληψίες άλλων καιρών που διαχωρίζουν και χωρίζουν τους ανθρώπους και -με διάθεση αναθεώρησης, ονείρων και στόχων- να κατακτήσουμε τη Δημοκρατία και την ελευθερία μέσα μας, μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο θα υπάρχει πάντα η πολλαπλότητα.
Αυτές oι γιορτές, οι… άλλες γιορτές, είναι ένας ακόμη δρόμος προς το… εμείς.