- Οράματα και παγίδες
Ανήκω στην κατηγορία των σχολιαστών, οι οποίοι, χωρίς να αυτοπαγιδεύονται σε μεροληπτικές προδιαθέσεις, προσπαθούν να βοηθήσουν, κατά δύναμιν, την τελική αναδιάρθρωση της άλλοτε με σχολαστικισμό και σκεπτικισμό και άλλοτε με άκριτες διαδικασίες ένταξη και νέων υποψήφιων χωρών-μελών, στον ήδη διευρυμένο κορμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή λοιπόν η τελική αναδιάρθρωση της ΕΕ, σε πρότυπο Ομοσπονδίας χωρών-μελών, χωρίς υπερβολές, έστω και εν μέρει, «βρίσκει τον μάστορά της», στο πρόσωπο του Εμμανουέλ Μακρόν.
Κυρίαρχη αντίληψη, αλλά και κατά το δυνατόν επίμονος στόχος του ευρωπαϊκού πολιτικού οράματος του Μακρόν είναι μια Ομοσπονδία χωρών-μελών της ΕΕ με οικονομική, αμυντική και πολιτισμική αυτάρκεια, αλλά και αξιοσέβαστο διεθνοπολιτικό χαρακτήρα.
Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το τετράπτυχο των στόχων του Μακρόν, που επιβάλλεται να είναι και η ραχοκοκαλιά, η σπονδυλική στήλη της πολιτικής Γηραιάς Ηπείρου, πέρασε και περνά από αρκετά κύματα και κλυδωνισμούς όπως:
1) Ο συγκεντρωτισμός στην οργάνωση και λειτουργία της ΕΕ, από την απολυταρχία χωρών-μελών της ΕΕ, με τα ολιγοπώλια της παραγωγής αμυντικο-επιθετικού εξοπλισμού. Αυτή ακριβώς η αμυντικο-επιθετική βιομηχανία, αντί να λειτουργεί αποκλειστικά υπέρ των αναγκών άμυνας και ασφάλειας του συνόλου των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, απεναντίας και τελείως αντιδεοντολογικά, αλλά και διαλυτικά υποσκάπτει την ευρωπαϊκή συνοχή. Με κορυφαίο παράδειγμα τη δημιουργία υπαρκτών αλλά και προσχεδιασμένων εντάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Από τις εντάσεις αυτές καρπώνονται τεράστια οικονομικά οφέλη οι πολεμικές βιομηχανίες Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Ιταλίας και Ισπανίας.
Νάρκη στα θεμέλια της ΕΕ
2) Τα καιροσκοπικά οφέλη των χωρών-παραγωγών του αμυντικο-πολεμικού εξοπλισμού, από την πώληση όπλων, σε χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ισοδυναμούν με την ισχυρότερη νάρκη στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Από την άποψη αυτή δεν μένει παρά να παραδεχτούμε, ότι ο ίδιος ο Εμμανουέλ Μακρόν μολονότι υπέρμαχος της ειρηνικής συνύπαρξης των χωρών-μελών της ΕΕ, μολονότι έχει συνυπογράψει με την ελληνική κυβέρνηση σύμφωνο κοινής αμυντικής αρωγής, εν τούτοις διστάζει να οδηγήσει το λόμπι των ευρωπαϊκών χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που παράγουν αμυντικο-επιθετικό εξοπλισμό, στις λυτρωτικές για την ευρωατλαντική συνοχή κυρώσεις, εις βάρος της Ερντογανικής Τουρκίας, η οποία εκ συστήματος ναρκοθετεί τη συνοχή αυτή. Το δε επιχείρημα των λόμπι των ευρωπαίων παραγωγών όπλων, ότι οι Βρυξέλλες αντί των επιβεβλημένων κυρώσεων κατά της Τουρκίας προτιμούν το μπλοκάρισμα των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στην ΕΕ, αυτό λοιπόν το «επιχείρημα» δεν παύει να λειτουργεί ως το παντελώς ανίσχυρο άλλοθι, για την απαραδέκτως χαριστική συμπεριφορά προς το καθεστώς του Ερντογάν, που απέχει πολιτικά και ηθικά χιλιάδες έτη φωτός από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι…
3) Στη σημερινή πορεία του Μακρόν προς οικοδόμηση της άλλης ανανεωμένης, ισχυρής Ευρώπης της αλληλεγγύης και της «πράσινης», οικολογικής ανάπτυξης, πολύ φοβούμαι ότι θα παραμένει εσαεί ο πιο ανέφικτος πολιτικός στόχος του για δεύτερη πενταετία προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μένει λοιπόν στον Εμμανουέλ Μακρόν ν’ αποδείξει εμπράκτως, ότι θα τερματίσει το καθεστώς ομηρίας στα εισπρακτικά συμφέροντα, πρωτίστως των γαλλικών πολεμικών βιομηχανιών και τελείως συμπτωματικά να τελειώνει ο προς το θεαθήναι πανηγυρικός περίπλους του γαλλικού αεροπλανοφόρου, με τη συνοδεία μοίρας του πολεμικού μας ναυτικού στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
4) Όσο θα διαρκεί αυτό το έργο των ανώδυνων επιδείξεων, άλλοτε με τα Rafal στους ύπερθεν της Ακρόπολης αιθέρες, ή με τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες της Γαλλίας στο ελληνικό αρχιπέλαγος, άλλο τόσο θα συνεχίζεται η παρηγοριά μας, με τη διήγηση των ποιμενικών συμβάντων στις πλαγιές της Γκιώνας και των Αγράφων.
Διαφημιστικοί λήθαργοι
Σε ένα από τα συμβάντα αυτά, μια λαγουδίνα ξεπρόβαλε τα παγερά μεσάνυχτα με τα μικρά της λαγουδάκια, από το λαγούμι, δηλαδή τη φωλιά τους. Μάνα και τέκνα εκστασιάζονταν με το θέαμα των βοσκών που πυρώνονταν από τις πελώριες φλόγες της φωτιάς, στην απέναντι κορυφή των Αγράφων. Τα μικρά λαγουδάκια αναφωνούσαν «Μάνα, για δες μια ωραία φωτιά στο μακρινό βουνό»! Τότε η λαγουδίνα για να καλμάρει τα τέκνα της που τουρτούριζαν από το κρύο, συμβούλεψε τα λαγουδάκια:
«Παιδιά μου, απλώστε τα μπροστινά ποδαράκια να ζεσταθείτε»!
Συμπέρασμα: Όσο τα ευχολόγια για ελληνο-γαλλικά σύμφωνα αλληλεγγύης θα περιορίζονται στα σώου των αιθέρων και των θαλασσών, άλλο τόσο θα μας αφυπνίζει, από τους διαφημιστικούς λήθαργους, η θυμοσοφία των καλών ποιμένων… Και άλλο τόσο ο αφορισμός του Μακρόν «Το ΝΑΤΟ κλινικώς νεκρό Σύμφωνο» θα βασανίζει τα οράματά του για δεύτερη πενταετία δημοφιλούς προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας…
Ή με απλούστερα λόγια: «Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά». Και από την άποψη αυτή, τόσο ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, όσο και τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ ας μην αφήνουν στα ράφια των αζήτητων της Ευρωπαϊκής ιστορίας τρία λαμπρά παραδείγματα θάρρους και αυταπάρνησης από ηγέτες της Ευρώπης που … απετάξαντο … τον Σατανά δηλαδή το Ευρωδιαλυτικό ΝΑΤΟ, από τους κόλπους της ΕΟΚ και της ΕΕ, όπως:
1) Ο Σαρλ ντε Γκωλ το 1966 με την αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
2) O Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974 με την επίσης αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λόγω της ατιμώρητης από το ΝΑΤΟ εισβολής του τουρκικού Αττίλα 1 και 2 στην Κύπρο.
3) Ο Ανδρέας Παπανδρέου που αψήφισε τον υπέρ της Τουρκίας προστατευτικό ρόλο του ΝΑΤΟ, κηρύσσοντας με επιτυχία επιστράτευση για την εκδίωξη του τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους “Piri Reis” από το Βόρειο Αιγαίο.
Αυτά τα τρία παραδείγματα ας λειτουργούν ως πυξίδα στην εν υπνώσει πορεία κάποιων σημερινών ηγετών.
