Η άλλη ματιά

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» λέμε συχνά, όμως το ξεχνάμε το ίδιο συχνά.
Kάθε κακό φέρνει και κάτι καλό, όπως και το αντίθετο φυσικά, αλλά ποιος από εμάς έμαθε να το προσέχει; Διότι αν προσέχαμε τα καθημερινά συμβάντα γύρω μας θα είχαμε αποκτήσει περισσότερη Σοφία και θα μας ήταν δυνατόν να αλλάξουμε τη ζωή μας εύκολα προς το καλύτερο.
Μιλώντας για Σοφία, δεν εννοώ πληροφόρηση, ενημέρωση, διότι αυτά είναι απλά παιχνιδάκια για να ασχολείται ο νους του ανθρώπου και έτσι να μην καταπιάνεται με όσα μπορούν να του προσφέρουν Γνώση, Αλήθεια.
Τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνώντες, προσπαθούν να διαλύσουν τη μεσαία τάξη. Η αιτία; Κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν επιτρέπει την ύπαρξη μεσαίας τάξης. Γιατί; Μα επειδή έχει λύσει τα προς το ζην της και έχει χρόνο να σκέφτεται.
Σήμερα λοιπόν κι εμείς εδώ στη χώρα μας, δεχόμαστε έναν ψυχολογικό κυρίως πόλεμο, πέραν του οικονομικού. Και ποια είναι η στάση μας; Να πέφτουμε στο παιχνίδι αυτού του πολέμου και να νιώθουμε αδύναμοι, άχρηστοι, παράλυτοι.
Κι όμως όλα όσα συμβαίνουν, μας δίνουν μεγάλη ευκαιρία να διδαχθούμε. Να διδαχθούμε πρώτον ότι το χρήμα είναι μία ανάγκη, αλλά δεν είναι το παν. Αυτό έπρεπε να το είχαμε κατανοήσει εδώ και χρόνια.
Θα έπρεπε να μας γίνει μέγα μάθημα το ότι η κατάληψη μιας καρέκλας μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην κατάσταση του απανθρώπου. Ας δούμε τους εκάστοτε κυβερνώντες πώς χάνουν την αξιοπιστία τους, να λένε άλλα σήμερα και άλλα να κάνουν αύριο, τα «κατά συνθήκη ψεύδη» να γίνεται η φιλοσοφία τους. Και όλα αυτά γιατί; Μα, για να κρατήσουν την καρέκλα τους, με το να είμαστε αρεστοί στα αφεντικά τους.
Ξεχνάνε όμως ότι τα αφεντικά μόλις τους στύψουν σαν λεμονόκουπα θα τους πετάξουν στα άχρηστα και τότε όλοι τους θα μισήσουν τη δόξα που κυνηγούσαν.
Ξεχνάνε ότι κυβερνούν ανθρώπους και μάλιστα προσωρινά. Ας το σκεφτόμαστε αυτό όταν κατέχουμε «θέσεις» κι ας μην αφήνουμε τα ελαττώματά μας να γίνονται αυτοκράτορες μέσα μας, αναγκάζοντάς μας να χάνουμε τη διακυβέρνηση του εαυτού μας.
Πολύ εύκολα παρατηρούμε ότι οι θέσεις, οι καρέκλες, διαφθείρουν τους ανθρώπους και τους αλλοιώνουν εντελώς. Ας κρατήσουμε εμείς μόνον το ηθικό δίδαγμα του καλού, έστω και του λίγου κι ας προσέχουμε τα λόγια μας, τις πράξεις μας, τις αποφάσεις μας, όταν κατέχουμε καρέκλα οποιασδήποτε μορφής.
Ο άνθρωπος ήρθε στη Γη για να γίνει Άνθρωπος (με Α κεφαλαίο) κι όχι να γίνει απάνθρωπος, εγωιστής, γεμάτος μίσος και κακία. Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας Σοφός ή Άγιος δεν διεκδίκησε κυβερνητική θέση ποτέ. Ακόμη και ο Βούδας είχε αξιώματα και τα εγκατέλειψε όλα.
Πάντα υπάρχει κάτι καλό να διδαχθούμε ακόμη και στο πιο μεγάλο κακό γύρω μας. Αυτό ας ψάχνουμε. Σκεφθείτε πόσο όμορφα νοιώθουμε όταν μέσα σ’ έναν κατάξερο χώρο, δούμε ένα τόσο δα μικρό λουλουδάκι.
Η επιλογή για το κάθε τι είναι δική μας, αλλά η συνειδητή επιλογή μάς οδηγεί πάντα στο σωστό μονοπάτι της ζωής, όσο σκληρό κι αν φαίνεται.