Η άλλη όψη…

Κινούνται δύσκολα μ’ ένα τρέμουλο σ’ όλο το σώμα, ενώ οι άναρθρες, συνεχείς κραυγές τους ταράζουν τη γαλήνη του πρωινού.
Ο  μικρότερος προπορεύεται, ο μεγάλος ακολουθεί με το κινητό στο χέρι, αυτο-φωτογραφίζεται κάθε στιγμή -πιθανότατα να στέλνει ταυτόχρονα την εικόνα του σε φίλους και γνωστούς- μας πιάνει μάλιστα και τη συζήτηση απ’ την απέναντι πλευρά του δρόμου: «Τι ράτσα είναι το σκυλάκι σας, πόσων χρονών είναι;» και άλλα πολλά. Τα λέμε ενώ προχωρούμε, απομακρύνονται αργά και νωχελικά, οι φωνές τους σβήνουν στο βάθος του δρόμου κι  εμείς συνεχίζουμε την πρωινή μας βόλτα… Μεθυσμένα τα παιδιά, καλοί χαρακτήρες ωστόσο! Μπορεί να ξέδωσαν για μια βραδιά, καλό είναι στην επόμενη έξοδό τους ν’ αντισταθούν στο πολύ ποτό, που ως φαίνεται κατανάλωσαν τη νύχτα που πέρασε! Το ζώο με τραβά τώρα προς το παρκάκι κι εκεί άλλη αποθαρρυντική εικόνα: Σύρριζα στον τοίχο ενός ερειπίου, πίσω απ’ τη χονδρή κουφάλα ενός δένδρου, άλλος ένας νέος έχει στήσει στο υπαίθριο σπιτικό του. Να το μισογεμάτο μπιτόνι νερό, τα στρωσίδια του υποτυπώδους κρεβατιού του, εδώ και το μεγάλο, διάφανο κουκούλι που θα τον προφυλάξει τις κρύες, βροχερές νύχτες, θα μαζέψει όλη τη σκόνη του νοτιά τις ζεστές μέρες, θα του δώσει εκείνη την παραπλανητική αίσθηση ασφάλειας που τόσο του λείπει!
Eρμαιο των καιρών…
Παντελώς εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του!
Θλίβεται η ψυχή μας, κι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, πώς το επιτρέπει η σύγχρονη κοινωνία μας -η προηγμένη και πολιτισμένη- να ζουν άνθρωποι στο ύπαιθρο κάτω απ’ τα παγερά νάιλον;
Πήραμε πια τον δρόμο της επιστροφής, ενώ στο μυαλό γυρόφερναν όλα τα φρικτά των ημερών που πέρασαν. Αδιέξοδο με το προσφυγικό, τόσοι αποδιωγμένοι άνθρωποι στον δρόμο, τόσος φόβος απ’ την τρομοκρατία, μέτρα εξοντωτικά και μια κακή οικονομική κατάσταση που συνθλίβει ψυχές.
Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος, ειδικά ο ανώριμος, ο άπειρος, ο νέος στα χρόνια;
Αποθαρρύνεται, εξαθλιώνεται κι άλλοτε γίνεται θεριό και κατασπαράζει τον συνάνθρωπο, άλλοτε βυθίζεται στη παραίτηση.
Και να απτή, η απόδειξη μπρος μας!
Εκεί κατάκεντρα σε μια πόλη που δεν ξύπνησε ακόμα, άλλος ένας έφηβος γέρνει αποχαυνωμένος μπρος σε βιτρίνα μαγαζιού. Τελείως ακίνητος, χαμένος στη νιρβάνα του μοιάζει να κοιμάται ύπνο βαθύ και να ονειρεύεται έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο δίκαιο και στοργικό που θα του προσφέρει όλα όσα ζητά η καρδιά του…
Προχωρούμε, ελπίζοντας να μην δουν τα μάτια μας κι άλλα νέα παιδιά σε τέτοια κατάσταση, κι άλλους αλλόφρονες, ξενιτεμένους ανθρώπους κάτω απ’ τις τέντες στη λασπωμένη γη!
Θέλουμε να πιστεύουμε πως η κοινωνία -παρά τις μεγάλες δυσκολίες των καιρών μας-  θα συνεχίσει να νοιάζεται για όσους  έχουν ανάγκη, να δίνει δυναμικά το «παρών»  και να  προλαβαίνει καταστάσεις!
Δύσκολο ετούτο εδώ το πρωινό που είδαμε από κοντά την άλλη όψη των πραγμάτων,  αισιοδοξούμε όμως στη σκέψη πως  το σύνολο των νέων μας καλά πορεύεται!
Ας  τους στηρίξουμε κι εμείς με κάθε μέσο!
Σίγουρα κάθε σταθερό βήμα τους μπρος, θα είναι ένα βήμα μπροστά για τον τόπο και το μέλλον όλων μας!!