Η ζωή των ανθρώπων αφήνει αξέχαστες αναμνήσεις χαράς, πόνου, αγάπης και αλληλεγγύης, με μηνύματα και νοήματα, που είναι τα λιθαράκια για να χτίζουνται ζωές και να δημιουργούνται οικογένειες, οι οποίες θα αποκτούν ανεξίτηλα χαρακτηριστικά χαραγμένα στις κοινωνίες των γενεών. Η κάθε εποχή έχει πάντα δυo πλευρές με τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά.
Την όμορφη και αυτήν την άλλη, που σκοτεινιάζει την ωραία πλευρά. Ομως πολλοί λίγοι τολμούν να την αγγίξουν αυτήν την πλευρά. Γιατί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα σκοτεινά και απάνθρωπα συμφέροντα κάποιων επιτήδειων. Των καμουφλαρισμένων με την εντιμότητα της διπλωματίας. Οι γείτονες με τους φίλους, οι γνωστοί, και αυτοί οι άλλοι, οι συγγενείς, σχεδόν πάντα μένουν απαθείς και αδιάφοροι σε πράξεις, με γεγονότα μαρτυρίων, που είναι απερίγραπτα σε απανθρωπιά και βαρβαρότητα.
Δεν θέλει πολύ να διαλυθεί μια οικογένεια, όταν οι γονείς δεν θα αντέξουν να τη στηρίξουν.
Τα μετόχια με τα αργύρια ήταν ανέκαθεν μια από τις αιτίες εκτοπισμού κάποιων οικογενειών ευάλωτων για πολλούς και διαφόρους λόγους. Σε οικογένειες η έλλειψη αντρικής παρουσίας ήταν και είναι πάντα η εύκολη λεία των αρπαχτικών, περισότερο στις μικρές κοινωνίες.
Πάντα αισθανόμουν ότι έχω υποχρέωση να βρω τη δύναμη και να μπορέσω, γι’ αυτήν την οικογένεια να γράψω λίγα λόγια.
Γιατί ένας-ένας φεύγει, με πόνο ψυχής, με καρδιάς και με αστείρευτα δάκρυα για τα όσα με τόσα που έζησαν ανελέητα από εκείνους, με εκείνους και τους άλλους…
Μια οργανωμένη μέθοδος αφανισμού μιας οικογένειας με σκοτεινά σχέδια πράξεων, που τους ενόχους μόνον η Θεία δίκη να μπορεί να τους δικάσει, που ευτυχώς, από αυτήν δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας. Είναι μια πονεμένη ιστορία με πολλά χαρίσματα, πολιτισμούς διαφόρων εποχών και πρίν από τον μεσαίωνα και όχι μόνον…
Μια μέρα φύγανε, όπως φύγανε… Δεν άντεξαν και τα εγκατέλειψαν όλα, χωρίς ποτέ να ξαναγυρίσουν, ούτε και να ξαναδώσουν σημεία ζωής.
Ο πατέρας ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα, με πολύ ανοιχτό μυαλό και έβλεπε πάντα πολύ πιο μακριά του και πολύ πιο μακριά από όλους τους άλλους εκείνης της εποχής.
Δεν μπορούσε κανένας να τον καταλάβει και γι’ αυτό προσπαθούσαν να τον ειρωνεύονται, να τον εκνευρίζουν και να τον υποβιβάζουν. Για να φαίνονται δήθεν ανώτεροι των περιστάσεων.
Όμως το πλήρωμα του χρόνου δικαιώνει τα όνειρα του, τους προβληματισμούς, με τις εργασίες και τις ασύλληπτες σκέψεις, με τους οραματισμούς του.
Και σήμερα όλος αυτός ο πλούτος, του μυαλού αυτού του ανθρώπου επεξεργάζεται και μελετάται. Που εξ ολοκλήρου ανήκει στον άνθρωπο αυτό. Που δεν μπόρεσε αυτός και η οικογένειά του να σωθεί από τα ανέντιμα σχέδια. Έγιναν θυσία ανελέητη, με απάνθρωπο εκτοπισμό και καταστροφή. Με όλα αυτά και πολλά άλλα…
Που τα έχω ζήσει. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας, αδιάψευστος. Σαν μικρό παιδάκι, αλλά και από όλη μου τη ζωή, έχω βιώματα με παραστάσεις που δεν τους δίνουν περιθώρια για να γινόταν αποδεκτή η συγγνώμη τους. Από τα όσα είδα με τα ίδια μου τα μάτια, από τα όσα άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά…
Ελπίζω τουλάχιστον εκεί που έχουν πάει όλοι τους να αναπαύονται ήσυχα και να έχουν βρει τη γαλήνη…
