Είναι λυπηρό το φαινόμενο της πλήρους διάσπασης της παλιάς δημοκρατικής παράταξης που, ναι μεν χρεώθηκε την οξύτατη κρίση που διερχόμαστε, όμως κανείς δεν αρνείται ότι είναι αυτή που άλλαξε τη μεταπολιτευτική εικόνα της χώρας. Σήμερα, γίνεται αγώνας, από τα σπαράγματά της να δημιουργηθούν κάποιες προϋποθέσεις για μια “ευρεία” κεντροαριστερά παράταξη: με νέα πρόσωπα, νέα οράματα και νέους στόχους για τη χώρα. Αν ο υπάρχων κενός χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. δεν καλυφθεί έγκαιρα από μια σοβαρή και ικανή εναλλακτική, υπάρχει κίνδυνος να καταληφθεί από την άκρα δεξιά.
Με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη. Το κενό αυτής της πολιτικής εκπροσώπησης είναι προφανές, αφού υπάρχει και μια σταθερή δημοψηφική πτώση του κυβερνώντος κόμματος, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί πολίτες αρνούνται πεισματικά να εγκλωβιστούν στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. Περιμένουν να φανεί κάτι ενδιάμεσο∙ ή, να επιλέξουν και πάλι την αποχή από τις εκλογές. Που είναι ό,τι χειρότερο ως εξέλιξη για τη δημοκρατία μας. Δυστυχώς και πάλι κάνει την εμφάνιση του ο κακός εαυτός μας, «γιατί εσύ κι όχι εγώ;», στις «συναντήσεις/διαπραγματεύσεις» μεταξύ των ηγετών των δημοκρατικών κομμάτων. Αδυνατούν να υπερβούν τους εαυτούς τους, ενώ και πολλά στελέχη τους δε παύουν να νοιάζονται πρωτίστως για τις καρέκλες και την πολιτική τους επιβίωση.
Οχι για το κοινό καλό της παράταξης. Αλλά, αν δεν υπάρξει μέλλον για την κεντροαριστερά στον τόπο, γιατί να υπάρξει μέλλον για τα άτομα που την απρτίζουν ή θα την πλαισιώσουν, όταν αυτή συσταθεί ως ενιαίος φορέας; Δεν αντιλαμβάνονται πολλοί ότι πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται;
