Κύριε διευθυντά,
πρόσφατα η Τουρκία γιόρταζε τα 565 χρόνια από την άλωση της Πόλης, με σκηνικό μιας βορειοκορεατικής έμπνευσης φανφάρας, υποδηλώνοντας περίτρανα την αγωνία της, μήπως η Πόλη της φύγει κάποτε, γιατί δεν της ανήκε ποτέ. To πλοίο “ARKADIA HELLAS” φαινόταν να υπερίπτατο στην οροφή του παλατιού, διασχίζοντας τον Βόσπορο. Το έντονο κόκκινο χρώμα του, έμοιαζε σαν μια πινελιά από ελληνικό αίμα που έρεε πάνω στον Βόσπορο. Η “Ελλάς” απλωμένη αδιάκριτα σ’ όλο το μήκος του σκαριού, κυριαρχούσε σε όλες τις υπόλοιπες αποχρώσεις και φιγούρες στο περιβάλλον και κατέκλυζε διατρέχοντας όλη την Πόλη.
Το παλάτι του Σουλτάνου στέναζε με το βάρος “των Αρκάδων” καθισμένο πάνω στην στέγη του.
Ηταν άραγε η εκδίκηση, ή η υπενθύμιση στους θριαμβολογούντες Τούρκους, ότι σε τούτες τις θάλασσες από πολλές χιλιάδες χρόνια, μόνο αυτοί που τις άνοιξαν, τις κατέχουν κιόλας.
Αυτά τα Ελληνικά καράβια των ανοικτών οριζόντων, που δεν γνωρίζουν σύνορα και παρεμβάλλονται σε όλα τα τοπία της οικουμένης, είναι η πραγματική πατρίδα του οικουμενικού Ελληνισμού μας.”
Ι. Παλλήκαρης