Οι μέρες της Άνοιξης αρχίζουν να μεγαλώνουν. Ο ήλιος μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο έρχεται ολοένα και πιο κοντά κι έτσι η μέρα ανοίγει τα φτερά της. Τα σύννεφα λιγοστεύουν κι οι άνεμοι κομπιάζουν μπροστά στο άνθισμα των λουλουδιών. Τούτη η εποχή μοιάζει με γιορτή. Τα παιδιά φορούν στο χεράκι τους μια κόκκινη κλωστή για να προϋπαντήσουν τον Μάρτη κι οι μεγάλοι περιμένουν την Πασχαλιά για να ταξιδέψουν στις μέρες της αγάπης. Η Άνοιξη ήρθε να γεμίσει μπουμπούκια τα κλαριά, να πρασινίσει τους κάμπους, να μοσχοβολήσει τις λεμονιές, να θεριέψει τις νεραντζιές…
Σ’ ένα τέτοιο όμορφο κήπο ξετυλίγεται τούτη η μικρή ανοιξιάτικη ιστορία. Στον κήπο του κυρ -Βασίλη, ξακουστό για τις μοσχομυριστές του νεραντζιές. Όσοι περνούν έξω από αυτόν δεν μπορούν παρά να σταθούν και να θαυμάσουν τα γεράνια,τις γαρυφαλλιές, τις μαργαρίτες, τις νεραντζιές. Αυτές οι τρείς νεραντζιές είναι που χρόνια τώρα, κάθε Άνοιξη, με την γλυκιά τους μυρωδιά καθηλώνουν κάθε περαστικό. Ο κήπος με τις νεραντζιές, είναι το πιο όμορφο στολίδι μέσα στην γειτονιά της γκρίζας πόλης. Παρά το πείσμα των καιρών και των τεράστιων πολυκατοικιών που χρόνια τώρα κρύβουν το φως του ήλιου, το μικρό σπιτάκι του κυρ- Βασίλη στέκεται ήσυχο, όμορφο κι ολάνθιστο μέσα στα χρώματα της Άνοιξης.
Τούτη την Άνοιξη, φαίνεται όμως πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει στον ξακουστό κήπο. Κάποια ανθάκια έχουν δειλά δειλά ξεμυτίσει μέσα από τα κλαράκια της μαμάς τους. Άσπρα και ροζ ανθάκια, καλοφτιαγμένα από την φύση, αληθινά στολίδια, πάνω στην ποδιά της μανούλας τους. Καθένα από αυτά δεν θα αργήσει να ανοίξει και να γίνει ένα μπουμπούκι, σωστό κουκλάκι, που ίσως όμοιο του δεν υπάρχει σε άλλο δέντρο. Η μαμά τους η αμυγδαλιά έχει γίνει αγνώριστη φέτος. Καμαρώνει για τα μπουμπούκια της κι έχει ψηλώσει τόσο πολύ που τα κλαδιά της έχουν σχεδόν φτάσει κοντά στις νεραντζιές. Τέτοια ομορφιά ούτε ο κυρ- Βασίλης δεν περίμενε στον κήπο του. Κάθε πρωί της μιλάει με θαυμασμό «Καλημέρα αμυγδαλιά μου με τα όμορφα μπουμπούκια σου!» …και το στόμα του στάζει μέλι …
Οι τρεις νεραντζιές δεν έχουν όμως την ίδια γνώμη. Άλλωστε πρώτη φορά βρίσκονται σε αυτή την θέση. Χρόνια τώρα ήταν εκείνες που όλοι στέκονταν να καλοκοιτάξουν. Και ξαφνικά μια αμυγδαλιά έρχεται να τα αλλάξει όλα και να φέρει τα πάνω κάτω !
«Αυτό δεν ξανάγινε! Ακούς εκεί να καμώνεται την όμορφη!» σιγοψιθύριζε η πρώτη νεραντζιά.
«Ακούς εκεί θράσος! Να ανθίζει μέρα νύχτα!» σιγοντάριζε η δεύτερη
«Αυτό δε πρέπει να περάσει έτσι! Ας κάνουμε κάτι για να μαραθεί! Άλλωστε εμείς ήμασταν οι πρώτες σε όλη την γειτονιά!» φώναζε η τρίτη νεραντζιά.
Η αμυγδαλιά ακούγοντας τα σκληρά λόγια κάθε νεραντζιάς στεναχωρήθηκε πολύ. Και κάθε ξημέρωμα η στεναχώρια της φούντωνε τόσο που φοβόταν μήπως μαραθούν τα μπουμπουκάκια της. Οι νεραντζιές δεν το έβαζαν κάτω. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η ομορφιά δεν τους ανήκει και πως πρέπει να σέβονται οτιδήποτε ξεχωριστό συμβαίνει γύρω τους. Μάλιστα όσο εκείνες θύμωναν με την αμυγδαλιά τόσο εκείνη άνθιζε ακόμα περισσότερο. Γιατί όταν κάποιος γίνεται σκληρός με τους άλλους κάνει πρώτα κακό στον εαυτό του. Έτσι οι νεραντζιές με τον θυμό τους ασχήμαιναν κι αμυγδαλιά ομόρφαινε!
Οι μέρες περνούσαν, η Μεγάλη Εβδομάδα είχε φτάσει στο τέλος της και οι νεραντζιές δεν είχαν σταματήσει να γκρινιάζουν. Ακόμα και τα σπουργιτάκια του κήπου είχαν βαρεθεί να τις ακούν. Το μεγαλύτερο σπουργίτι μάλιστα αποφάσισε δίχως δισταγμό να βάλει μια τάξη στον κήπο.
«Θα έπρεπε να ντρέπεστε! » είπε τιτιβίζοντας πάνω στην πρώτη νεραντζιά.
«Κι εσένα τι σε νοιάζει!» πετάχτηκε εκείνη
«Με νοιάζει γιατί είστε φίλες μου και λυπάμαι πολύ για την συμπεριφορά σας» επέμενε τιτιβίζοντας στην δεύτερη νεραντζιά.
«Μα δεν καταλαβαίνεις πως αυτή εδώ η αμυγδαλιά μας έκανε να μαραζώσουμε;» είπε πεισματικά
«Δεν φταίει η αμυγδαλιά για τον μαρασμό σας αλλά ο χαρακτήρας σας. Είστε τόσο σκληρές που η καρδιά σας έχει γίνει πέτρα.» είπε με σοβαρό ύφος τιτιβίζοντας πάνω από την Τρίτη νεραντζιά.
«Τόσο καιρό όλοι μιλούσαν για την δική μας ομορφιά. Τώρα πια …μας έχουν ξεχάσει» μουρμούρισε η νεραντζιά.
«Τόσο καιρό αγαπούσατε μόνο τον εαυτό σας. Αν σταματήστε την γκρίνια και μάθετε να αγαπάτε γύρω σας τότε θα γίνετε όπως πρώτα» είπε το σπουργιτάκι και πέταξε μακριά.
Όταν σουρούπωσε οι νεραντζιές βυθίστηκαν σε μεγάλες σκέψεις. Ήταν Μεγάλο Σάββατο. Μεγάλοι και μικροί περνούσαν έξω από την κήπο με την λαμπάδα τους στο χέρι. Ο κυρ- Βασίλης ξεκίνησε με τα εγγόνια του να πάει στην εκκλησία. Η αμυγδαλιά έλαμπε μέσα στην γλυκιά βραδιά. Και τότε έγινε κάτι απρόσμενο. Ένα μπουμπουκάκι έπεσε στην αγκαλιά της πρώτης νεραντζιάς. Εκείνη στην αρχή ταράχτηκε αφού δεν περίμενε επισκέψεις μέσα στη νύχτα. Αμέσως μετά όμως έδειξε να χαίρεται. Το μπουμπουκάκι δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω της που σχεδόν την γαργαλούσε. Και τότε οι νεραντζιά ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Πόσο καιρό είχε να γελάσει έτσι! Μέσα σε λίγα λεπτά αυτό το γέλιο απλώθηκε και στις άλλες νεραντζιές με τα μπουμπούκια να χοροπηδούν πάνω τους σαν νιφάδες. Στήθηκε ένα γλέντι τρικούβερτο με τα δέντρα του κήπου να μονιάζουνε παρέα και την συνοδεία από τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα για το Χριστός Ανέστη.
Εκείνο το βράδυ η αμυγδαλιά και οι νεραντζιές έγιναν οι καλύτερες φίλες. Η αμυγδαλιά έφερε την αγάπη στον κήπο του κυρ –Βασίλη και οι νεραντζιές έγιναν πιο όμορφες από ποτέ!
