Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών.
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Και αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο έχω πει ακόμα.
Ναζίμ Χικμέτ, Τούρκος ποιητής
Το ποίημα αυτό είναι η επιτομή της έννοιας της επιθυμίας. Η επιθυμία είναι η απαρχή της γέννησης του νέου, του καινούριου που ανακαινίζει ,που αναγεννά τον κόσμο και τον εαυτό ,που ανανεώνει την ψυχή και το σώμα. Η ζωηφόρος επιθυμία είναι αυτή που ανοίγει τους ορίζοντες, κλονίζει τις βεβαιότητες, διαλύει κάθε προκατασκευασμένη μορφή ζωής, επανεκκινεί την αναζήτηση και διατηρεί ζωντανή την ένταση αυτού που δεν έχει ακόμα ειδωθεί, αυτού που δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό. Υπό αυτή την έννοια, η συνάντηση με την επιθυμία διακόπτει τον ύπνο της επανάληψης του βίου, της υποβολής που περιορίζει, της μαγεμένης εξάρτησης από το γνωστό και της αναμονής της επιστροφής των ίδιων στη ζωή.
Η επιθυμία που ξυπνά, που κινεί, που ωθεί, που μετα-κινεί, που μετα-φέρει είναι ένα ερωτοχτύπημα
που ξαναθέτει σε κίνηση τη ζωή, είναι ένας πρωταρχικός έρωτας.
Ο πρωταρχικός έρωτας που αναζωογονεί την επιθυμία είναι μια αυθεντική συνάντηση με τον Άλλο ,τον Άλλο που είναι πάντα με κεφαλαίο Α γιατί είναι σημαντικός επειδή σημαίνει ,δίνει σημασία και νόημα στον κόσμο . Η συνάντησή μαζί Του είναι η ρίζα που εκφύεται πάνω στο σάπιο, στο πεθαμένο είναι μας όταν το πένθος και η θλίψη έχει στερέψει και έχει δώσει τους καρπούς της και τη δύναμη της για να γεννηθεί το νέο. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο.
Η επιθυμία ως δύναμη που ξεπερνά είναι ένα βίωμα ασυνείδητο και είναι πιο δυνατή από την κυριαρχία του συνειδητού Εγώ. Το συνειδητό Εγώ δεν είναι ο ιδιοκτήτης και ο κάτοχος της ζωοφόρου επιθυμίας γιατί η επιθυμία έρχεται να βεβαιωθεί ως κάτι που διαταράσσει το εγώ και όλες τις εδραιωμένες πεποιθήσεις . Δεν είμαι εγώ που αποφασίζω την επιθυμία μου, αλλά είναι η επιθυμία που αποφασίζει για μένα, που με ζεματίζει, με συγκλονίζει, με συναρπάζει, με ενθουσιάζει, με ανησυχεί, με εμψυχώνει, με στραπατσάρει, με βασανίζει, με πάει αλλού.
Το βίωμα της επιθυμίας είναι το βίωμα μιας δύναμης καταχρηστικής που υπερβαίνει το Εγώ που εγώ πιστεύω (με σιγουριά) πως είμαι. Για το λόγο αυτό ο Λακάν συνδέει πάντα τον όρο «επιθυμία» με την εικόνα του Άλλου γιατί εμπεριέχει ένα ένα βίωμα μιας ετερότητας, ένα μη ταυτοποιήσιμο.
«Όπου ήταν το Αυτό, πρέπει να υπεισέλθει το Εγώ» είχε αναφέρει ο Φρόιντ στην «Εισαγωγή της Ψυχανάλυσης», τονίζοντας την ανάγκη της ανάδυσης της ασυνείδητης επιθυμίας και όχι την κανονικοποίησή της από την πλευρά του Εγώ.
Στο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, η επιθυμία αναφέρεται στη σχέση δύο ατόμων και πυροδοτείται από «τα βάθη των χρυσών σου ματιών».Αυτά τα μάτια του Άλλου που χρυσώνουν τον κόσμο, τον φωτίζουν και ωθούν στο νέο, το καινούριο, το απρόσμενο της αταξίδευτης θάλασσας, του αγέννητου παιδιού, της προσμένουσας όμορφης ημέρας, του ανείπωτου όμορφου λόγου που «δε στο ΄χω πει ακόμα».
Ακόμα η μεταβίβαση της σχέσης είναι ζωντανή, ζητά, προσμένει, ταξιδεύει, δίνει παλμό, κίνηση, επιθυμία. Αρκεί να μπορέσουμε να την αναλάβουμε. Ποιά; Την ευθύνη της επιθυμίας μας.
