Πριν καν συμπληρώσει ένα μήνα ανάληψης και άσκησης εξουσίας στην Ελλάδα, η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στις 7 Νοεμβρίου 1981, καταργεί τις «γιορτές μίσους» για τα Δεκεμβριανά (1944) και τις συγκρούσεις του επακολουθήσαντος την γερμανοϊταλική κατοχή αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου (1945-49). Η ομόφωνη σχετική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου μαρτυρεί την πρόθεση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου να φέρει μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή στην ελληνική κοινωνία, λειτουργώντας όχι διχαστικά, αλλά ενωτικά.
Στις 30 του Απρίλη του 1982, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Άμυνας εισηγείται στη Βουλή το νομοσχέδιο που έγινε λίγο μετά ο Ν. 1285/1982 για την αναγνώριση της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης των χρόνων της Κατοχής: 1940-44. Αποκαθίστανται ηθικά και πολιτικά όλοι που αντιστάθηκαν κατά των Γερμανοϊταλών. Μια έμπρακτη απόδειξη της εθνικής συμφιλίωσης ήτανε η αναγνώριση του αγώνα τους, η οποία μπορεί να θεωρήθηκε τότε από το ΚΚΕ «πράξη υψίστης πολιτικής σημασίας», αλλά αμαυρώθηκε από την αποχώρηση του Ευ. Αβέρωφ και της Ν.Δ. από τη συζήτηση του νομοσχεδίου.
Ορίστηκε μάλιστα ημέρα πανελλήνιας γιορτής προς τιμήν της Εθνικής Αντίστασης η ημέρα της θρυλικής ανατινάξεως της γέφυρας του Γοργοπόταμου (25 Νοέμβρη). Δεν ήταν τυχαία η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας. Στις 25 Νοεμβρίου του 1942, γράφηκε μια από τις ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής εθνικής αντίστασης. Προϊόν σύμπνοιας, ομόνοιας και συνεργασίας όλων των αντιστασιακών οργανώσεων που δρούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Από τη μια ο Άρης Βελουχιώτης και το ΕΑΜ, από την άλλη ο ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, αλλά κι αγγλικές ομάδες σαμποτέρ υπό τους Μάγερς και Γούντχαουζ ανέλαβαν να αποκόψουν τις δυνάμεις κατοχής στην κυρίως Ελλάδα, πλήττοντας τη γέφυρα του Γοργοπόταμου έξω από τη Λαμία, ένα καίριο συγκοινωνιακό κόμβο που συνέδεε τη νότια Ελλάδα με την υπόλοιπη.
Η -για μία και μόνη φορά για την ελληνική αντίσταση ενότητα- έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα κι η ζημιά για τους Γερμανούς ήταν ανυπολόγιστη μετά το σαμποτάζ που έκανε τάχιστα το γύρο του κόσμου. Έκτοτε, καθεμιά από τις αντιστασιακές οργανώσεις στον ελλαδικό χώρο δρούσε αυτοβούλως και πολλές φορές έρχονταν σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Όταν τον Οκτώβριο του 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει -ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας- την ελληνική σημαία στην απελευθερωμένη πια Αθήνα, όλα δείχνουν πως, μολονότι το ΕΑΜ αισθάνεται «ριγμένο» έναντι της προσφοράς του στον αντιστασιακό αγώνα, η κυβέρνησή του αντιπροσωπεύει το σύνολο του ελληνικού λαού κι ότι η λαίλαπα του πολέμου παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Δυστυχώς, όμως, μετά τις αθηναϊκές οδομαχίες κατά τα «Δεκεμβριανά» του 1944, όπου από τη μια μάχεται η κυβέρνηση συνεπικουρούμενη από τους Άγγλους του στρατηγού – τοποτηρητή Σκόμπυ και τους Ταγματασφαλίτες κι από την άλλη το ΕΑΜ /ΕΛΑΣ, θα ξαναρχίσει χειρότερος ο εμφύλιος πόλεμος. Μάλιστα, μπορούμε να φανταστούμε την Ελλάδα σαν ένα ρινγκ όπου διεκδικούν σκληρά και με αθέμιτα μέσα τη νίκη η Δεξιά κι Αριστερά, δυο ισχυρές πολιτικές παρατάξεις. Η Δεξιά έλκει τη δύναμή της από την υποστήριξη της Αγγλίας, που ήταν η μόνη κερδισμένη των «Δεκεμβριανών», κι η Αριστερά από την εθνικοαπελευθερωτική δράση του ΕΑΜ.
Η μονομαχία στο ρινγκ δεν μπορούσε να ελεγχθεί από το διαιτητή, το Κέντρο, τον τρίτο πολιτικό φορέα της εποχής, κι αυτό βοηθούσε αφάνταστα την επίσημη Δεξιά και το παρακράτος της να εξαπολύσει αγώνα τρομοκρατίας, φυλακίσεων, εκτοπίσεων, διώξεων και «στιγματισμού» εις βάρος των «αριστερών μιασμάτων». Και τότε δημιουργήθηκαν οι ρατσιστικές πολιτικές διακρίσεις και τα φακελώματα των πολιτών σε «εθνικόφρονες δεξιούς» και «μιάσματα αριστερούς», κάτι που καθόλου δεν έτεινε προς την κατεύθυνση της εθνικής συμφιλίωσης και της πολιτικής ομαλότητας.
Τα πάθη που καλλιεργήθηκαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο, που ολοκληρώθηκε με συντριβή των «συμμοριτών» αριστερών μόλις τα τέλη του 1949, αλλά κι τις κατοπινές δεξιές κυβερνήσεις (Παπάγος, Καραμανλής) τότε είχαν αποτέλεσμα στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας μέχρι τη δεκαετία του 1980 να μην αναφέρεται απολύτως τίποτα για την ενιαία εθνική αντίσταση. Αυτό το κενό να «καλύψει» και τις λαϊκές μάζες αδελφωμένες να ενώσει για να φέρει την Ελλάδα στο δρόμο της κοινωνικής προκοπής κι ευημερίας έρχεται το 1981-82 ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη θεσμοθετημένη αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, την «κορυφαία στιγμή του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ».
Αγαπητέ, κ. Γιώργο Ορφανέ,
ομολογώ, ότι επί 5-6 ώρες, σήμερα, σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να κάνω ένα σχόλιο πάνω στο ανωτέρω άρθρο σου που άπτεται της παλιάς πολιτικής κατάστασης της χώρας μας και κυρίως του επάρατου Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Τελικώς, θεωρώ καθήκον, ως ηλικιωμένος κάπως άνθρωπος
και γνώστης [15 χρόνια έρευνες κοινωνιολογικές πάνω στα αίτια του εμφύλιου σπαραγμού του ελληνικού λαού] να καταθέσω μιαν άλλη εκδοχή για τα γεγονότα εκείνα, επειδή διαπιστώνω απαράδεκτη άγνοια και συνέχιση της διαστρέβλωσης της ιστορικής πραγματικότητας, ελπίζω όχι ηθελημένη. Ωστόσο, γνωρίζετε, ότι δεν επιθυμώ να στενοχωρώ κανέναν συνάνθρωπό μου, πόσο μάλλον εσάς που σας εκτιμώ ιδιαίτερα για τις απόψεις και τους κοινωνικούς προβληματισμούς που θέτετε με τα αξιόλογα άρθρα σας, συνεπώς, το σχόλιο ή όποια εκτίμησή μου δεν έχει σχέση με την πολιτική. Σέβομαι σε απόλυτο βαθμό, το ελεύθερο, το μοναδικό κι ανεπανάληπτο ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά έχω καθήκον ως απλός δημοκρατικός πολίτης που αγαπά όλους ανεξαιρέτως τους συνανθρώπους μας και μου είναι αδιανόητο να μπαίνουν ταμπέλες – ετικέτες διαχωρισμού τους σε “δεξιούς”, “αριστερούς”, “κεντρώους”, “κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς” κ.λ.π., κ.λ.π, γιατί απλά όλος ο Ελληνικός λαός [-εξαιρέσεις ελάχιστες θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι: From Here To Eternity -από εδώ ως την αιωνιότητα.] είναι βαθύτατα δημοκρατικός, πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, θερμός πατριώτης και αγαπά όλους τους ανθρώπους όπου γης, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών. Έτσι, θα μου δώσετε λίγο χρόνο για να ετοιμάσω τη δική μου εκδοχή, και ίσως δοκιμάσετε μιαν άλλη βιωματική -εμπειρική- γνώση, άκρως εμπεριστατωμένη και στερρώς θεμελιωμένη. Έτσι, μετά το πρώτο μου σχόλιο, στο αμέσως δεύτερο θα έχετε ολοκληρωμένη τη δική μου [δεν είναι ουσιαστική δική μου] εκδοχή κι αποτίμηση της τότε ιστορικής πραγματικότητας. Με φιλική εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ
Αγαπητέ, κ. Γ. Ορφανέ,
όπως υποσχέθηκα, επανέρχομαι σήμερα και παραθέτω τη δική μου άποψη – εκδοχή, σε σχέση με όσα αναφέρθηκαν στο δικό σας χτεσινό άρθρο. Για να δούμε λοιπόν τα πράγματα, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ συνέβησαν κι αν υπάρχει κάποια αντίρρηση, εδώ είμαστε και κερνάμε και ποντιακό καφέ στο σπίτι μας!
-Βιώνοντας επάνω στην Βόρεια Ελλάδα, από μικρός, τις ολέθριες συνέπειες του Εμφυλίου Πολέμου, καταθέτω την προσωπική μου άποψη, ότι η μνήμη παίρνει την αξιολογική της διάσταση από τα μαθήματα και τα διδάγματα της ιστορίας. Φτωχόπαιδο κι αγροτόπαιδο -ένας Θεός γνωρίζει πώς σπούδασα!- από τα φοιτητικά μου χρόνια και για 10-15 χρόνια σκεφτόμουν, βασανιζόμουν και συγκέντρωνα συνεχώς ντοκουμέντα για τα αληθή αίτια και προβλήματα του εμφυλίου σπαραγμού των Ελλήνων, κι έτρεμα στο ενδεχόμενο ενός νέου εμφυλίου ή σπαραγμού του λαού μας κι έκανα τα πάντα [είμαι και δυναμικός κι αποφασιστικός χαρακτήρας] για την αποφυγή – αποτροπή ενός τέτοιου κινδύνου. Παραταύτα, δηλαδή τις έρευνες, μελέτες και συλλογή ντοκουμέντων και αρχείων,
οι περισσότερες απόψεις και δηλώσεις δεν είναι δικές μου [εγώ έκανα κοινωνιολογική προσέγγιση των γεγονότων], αλλά άλλων δημοσιογραφικών μελετών κι ερευνών και μακροχρόνιων συγγραφικών προσπαθειών ανθρώπων, κυρίως, της ευρύτερης Αριστεράς!
-Είναι απίστευτη -και μέχρι σήμερα ακόμα- τόσο πολλά χρόνια η άγνοια [δεν την χαρακτηρίζω ηθελημένη] του Ελληνικού λαού για τα γεγονότα, τα αίτια και ιδιαίτερα για τις πραγματικές ευθύνες για τον Ελλ. Εμφύλιο Πόλεμο. Κι αυτή η ΑΓΝΟΙΑ, οφείλεται εν πολλοίς -όπως θα το διαπιστώσετε και ο ίδιος- στην ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ Επιλεκτική Μνήμη της Αριστεράς και την επιδέξια προπαγανδιστική ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ της ιστορικής πραγματικότητας, για δικούς της, βέβαια, πολιτικούς και κομματικούς λόγους. Κι ας πάμε τώρα στις λεπτομέρειες:
Σίγουρο και βέβαιο είναι, ότι οι πάντες καταλήγουν ότι ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος ΔΕΝ υπήρξε προϊόν των κοινωνικών διαιρέσεων [διατρωμμάτων] της χώρας μας, αλλά των ανώμαλων και δύσκολων συνθηκών που ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ στη χώρα η περίοδος της Κατοχής. Αυτή [η Κατοχή δηλαδή] ήταν που οδήγησε στη συρρίκνωση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, τη ριζοσπαστικοποίηση του Ελληνικού λαού και τη μετεξέλιξη του .Κ.Κ.Ε. σε πολιτική δύναμη με σοβαρή και υπολογίσιμη στρατιωτική οσχύ, σχεδόν ωε το τέλος του 1944, αφού όλοι σχεδόν οι μάχιμοι αξιωματικοί του Ελ. Στρατού έλαβον μέρος στην αντίσταση κατά των Ναζί Γερμανών, άσχετα αν λίγο αργότερα ποδηγετήθηκαν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ από το δυναμικό Κ.Κ.Ε.
Σε συνεργασία που είχα με διάσημη Ισπανίδα ιστορικό, δημοσιογράφο και αντίπαλο του τότε δικτάτορα Φράνκο, καταλήξαμε και κάναμε αναφορά και σύγκριση των δύο Εμφυλίων Πολέμων στην Ισπανία και την Ελλάδα: Και στη μεν Ισπανία η Αριστερά ήταν πλουραλιστική [κομμουνιστές,σοσιαλιστές, τροτσκιστές, αναρχικοί, και κάθε είδους κεντρώοι κι αριστεροί], ενώ στην Ελλάδα συνέβη και ίσχυσε ακριβώς το αντίθετο: η Αριστερά ήταν μονοδιάστατη, παρά τον κατ’ επίφαση πλουραλισμό του Ε.Α.Μ, ενώ η ΠΑΡΑΤΑΞΗ και πτέρυγα των νικητών [70% Κέντρο και 7-10% η λεγόμενη από τους αντιπάλους Δεξιά -και πολύ ορθά και σωστά διαβάζετε τα νούμερα] υπήρξε πολυδιάστατη. Όπως θα δούμε λίγο παρακάτω, η δύναμη [στην αποκορύφωσή της] της Αριστεράς ήταν γύρω στο 20%.
Ας επιστρέψουμε στη σύγκριση των δύο εμφυλίων: Η σύγκριση δείχνει κι αποδεικνύει σαφώς, ότι ο Ελληνικός Εμφύλιος πόλεμος και παρά τις τεράστιες απώλειες και τα βαρύτατα τραύματα που προκάλεσε στην πατρίδα μας, δεν έφτασε ωστόσο στα απίστευτα άκρα του Ισπανικού εμφυλίου, κι αυτό εξηγεί και τη διαφορετική πρόσληψη των πολέμων αυτών στη Συλλογική Μνήμη των δύο λαών. Αλλά οι διαφορές αυτές ανάμεσα στους δύο Εμφυλίους αφορούν και τη ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΉ τους ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Η λήξη του Πολέμου βρήκε την Αριστερά ηττημένη τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα, ωστόσο -προσέξτε κ. Γιώργο- η ήττα αυτή είχε ριζικά διαφορετικές συνέπειες για την κάθε χώρα: και στη μεν Ισπανία ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ ένα στυγνό Φράνκικο δικτατορικό καθεστώς κι άφησε αγιάτρευτες και πολλές πληγές στην Ισπανική κοινωνία: ΑΝΤΙΘΕΤΑ, στην ΕΛΛΑΔΑ [!!] οι νικητές, δηλαδή το Κέντρο [70%] και η μικρή δύναμη της αποκαλούμενους από τους αντιπάλους [τό τί σημαίνει ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΑΙ τί ΔΕΞΙΟΣ έχω άλλη άποψη, πολλή διαφορετική, αφού εννοιολογικά και πραγματικά η λέξη Δεξιός ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ της λέξης ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ -κι αφήστε τα παραμύθια και την προπαγάνδα της Αριστεράς, όπως θα αποδειχθούν αμέσως παρακάτω] ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ [οι νικητές] τη χώρα μας σε ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΧΙΑ!!
Και παρότι, το πολιτικό σύστημα ήταν κάτω από τους γνωστούς ελέγχους και περιορισμούς [και πώς να μην ήταν κ. Γιώργο, μια ολότελα κατεστραμμένη χώρα, με τέτοιες καταστροφές, άδικη σφαγή -θάνατο χιλιάδων Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα τον κυριολεκτικά σφαγιασμό των αθώων Ελλήνων φαντάρων απάνω στα βουνά] ΠΑΡΑΤΑΥΤΑ, αυτό το σύστημα δεν έπαυε να είναι ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που στις ελεύθερες βουλευτικές εκλογές του 1958 [ήμουν τότε 16 ετών] η τότε ισχυρή Ε.Δ.Α [μαζί και το Κ.Κ.Ε βέβαια] και οκτώ μόλις χρόνια από το μακελειό του Εμφυλίου, ΑΝΑΔΕΙΧΘΗΚΕ σε κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αφού συγκέντρωσε περίπου το 25% των ψήφων κι αντιπροσώπευε -ακριβώς- το 20,02% του Ελλ. λαού! Αυτό ήταν και είναι και μέχρι σήμερα η πολιτική δύναμη [αρκετά ισχυρή] της εν γένει Αριστεράς. Το αξιοπερίεργο, ξέρετε πιο είναι; Παρά το συντριπτικό, τί λέω, το συνολικό ποσοστό ευθύνης των αιματηρών συγκρούσεων ΑΝΗΚΕΙ στην ΗΤΤΗΜΕΝΗ Αριστερά, μολαταύτα, οι νικητές ΕΠΕΔΕΙΞΑΝ έμπρακτα και σε ικανοποιητικό βαθμό ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ισορροπία, υπομονή και λήθη, ακριβώς για την αποτροπή επανάληψης αδελφοκτόνου σύγκρουσης:
Και τι έκανε η καλή μας Αριστερά; Ας αφήσουμε να κάνουν σχετικές περί τούτου δηλώσεις και να εκφράσουν τις αληθείς απόψεις τους, ποιοί νομίζετε κ. Γιώργο; Αριστεροί ηγέτες και αρχικομμουνιστές που μετείχαν στα τότε ιστορικά δρώμενα.
Και το πιο σπουδαίο δεν είναι όσα δήλωσαν για τον Εμφύλιο τα σπουδαία παρακάτω πρόσωπα, αλλά μεγίστης αξίας είναι το ότι ΜΕΧΡΙ και σήμερα αγαπητέ κ. Γ. Ορφανέ, κανείς, μα κανείς απλός ή ηγέτης Αριστερός δεν ΤΟΛΜΗΣΕ να αντικρούσει ή αμφισβητήσει ΟΥΤΕ μία Λέξη, όχι φράσεις. Δεν είναι εντυπωσιακό αυτό. Κι όμως, όπως θα δείτε αμέσως παρακάτω αλώνισε κυριολεκτικά όλη τη χώρα μας. Πώς; Ας το δούμε με λεπτομέρειες:
Έτσι, φτάνουμε στο κέντρο και την ουσία του θέματος που είναι: Και ποιός ευθύνεται για όλην την καταστροφή και το άδικο αίμα τόσο πολλών Ελλήνων[-και ποιός να βάλει το κεφάλι του κάτω στα σκέλη του;] όμως, οφείλουμε να τονίσουμε και να μην το ξεχνάμε, ότι στη εμφύλια διαμάχη των Ελλήνων χάθηκαν και σκοτώθηκαν ΑΔΙΚΑ -for nothing- [καλά τα διαβάζετε και θα το διαπιστώσετε ευθύς αμέως] και χιλιάδες άλλα νέα βλαστάρια του Δημοκρατικού Στρατού [αντάρτες], που τα περισσότερα όπως γράφει σε βιβλίο του παλιός Κομμουνιστής στρατολογήθηκαν βιαίως από την ηγεσία της τότε Αριστεράς και βέβαια αυτό το γεγονός Χρεώνεται στην αντεθνική ιστορική ηγεσία του Κ.Κ.Ε ή της εν γένει Αριστεράς. Γι αυτό η προσωπική μου άποψη αλλά και συμπέρασμα είναι: ΠΟΤΕ, μα ποτέ διχασμός ή εμφύλιος σπαραγμός ανάμεσα στον βαθύτατα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ μας ΛΑΟ, κι οφείλομε να σεβαστούμε τη μνήμη και των χιλιάδων Ελλήνων πολιτών που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα βουνά, ανεξάρτητα αν προδόθηκαν τα όνειρά τους για ένα κράτος ελεύθερο, ακηδεμόνευτο, προνοίας και δικαιοσύνης από την υπερφίαλη κι εγωιστική -εγκληματική θα έλεγα- συμπεριφορά των ιστορικών ηγετών της εν γένει Αριστεράς.
Για να δούμε, λοιπόν, ποιοί ευθύνονται και για ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ του 1944 και τον σπαραγμό της εμφύλιας διαμάχης:
1.-Αρχίζω από τον σπουδαίο Κορνήλιο Καστοριάδη, τον μεγάλο θεωρητικό του Κομμουνισμού, φιλόσοφο καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Παρίσι, ο οποίος προσκληθείς μετά την Μεταπολίτευση από κλιμάκιο Τηλεοπτικό της χώρας μας και μάλιστα σε χώρο της Λακωνίας: “Ιδού!”, του είπαν οι νεόκοποι αντιστασιακοί νεαροί δημοσιογράφοι, το πεδίον, όπου κατατροπώσατε [εξοντώσατε δηλαδή] τους αντιπάλους σας [εσείς διαβάστε τα άμοιρα κι άτυχα φαντάρια μας]…” Κι ακούστε ή μάλλον διαβάστε τί απάντησε ο σπουδαίος Έλληνας: ” Λυπάμαι βαθύτατα και ντρέπομαι ως άνθρωπος που μετείχα [δηλ. με την ηττημένη Αριατερά] στο Εμφύλιο Πόλεμο!!…”
2.- Προχωρούμε με την πρόσφατη σχεδόν [2007] δήλωση του έξοχου έλληνα πολιτικού, αγωνιστή της αντίστασης κατά Ναζί Γερμανών και χούντας, αείμνηστου αγωνιστή των λαϊκών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτικών Λεωνίδα Κύρκου, όσο αφορά τους ιστορικούς ηγέτες της Αριστεράς στον Εμφύλιο: “Πρόκειται περί ΑΘΛΙΩΝ επαναστατών του εμφυλίου πολέμου, και της σίγουρης καταστροφής της πατρίδας μας, αν ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ!!…”
3.- Και τώρα, αγαπητέ κ. Γ. Ορφανέ, θα σας οδηγήσω κατευθείαν στη σίγουρη πηγή της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και της απίστευτης ιστορικής ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ της πραγματικότητας και για τα Δεκεμβριανά 1944 και για το μακελειό του Εμφυλίου: Έχετε ακούσει ή διαβάσει για τον Αρχικομμουνιστή και σπουδαίο Έλληνα πατριώτη Τάκη Λαζαρίδη, που έκανε και πρόσφατες δηλώσεις για το ποιός ευθύνεται:
Ας δούμε πρώτα ποιός είναι αυτός ο Τάκης Λαζαρίδης: Το 1952, όντας στρατιώτης, καταδικάστηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών, μαζί με τον ηρωϊκό Μπελογιάννη κι άλλους, και επειδή ήταν νεαρής ηλικίας και εντωμεταξύ ο Αρχικομμουνιστής – ηγέτης Κ.Κ.Ε πατέρας του εκτελέστηκε βάρβαρα από τους Ναζί Γερμανούς κι η μάνα του βασανίστηκε από τους φασίστες Βουλγάρους πάνω στη Β. Ελλάδα, μετετράπη η ποινή του σε ισόβια κάθειρξη και έκανε για 14 χρόνια ως το 1966 στις πιο απάνθρωπες φυλακές της χώρας μας. Αυτός ο άνθρωπος, ακραιφνής Έλληνας πατριώτης έκανε τις παρακάτω δηλώσεις που επαναλαμβάνω , ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ουδείς, μα ουδείς απλός ή ηγέτης Αριστερός δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ΟΥΤΕ μία λέξη του, όσα έγραψε και δήλωσε:
α.- Η θυσία όχι μόνο του Μπελογιάννη, αλλά και πολλών χιλιάδων κομμουνιστών δεν μπορούσε να δικαιωθεί, γιατί ιστορικά ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ενώ η χώρα μας είχε ζωτική ανάγκη από έναν ριζικό εκσυγχρονισμό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, διοικητικό, ενώ ΕΜΕΙΣ [Κ.Κ.Ε.], προσπαθήσαμε να ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ δια της βίας των ΟΠΛΩΝ [Δεκεμβριανά 1944] σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Η αποτυχία ήταν αναπόφευκτη. Τα δε μετεμφυλιακά πάθη ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ και θα συνεχίσουν να παραμείνουν ΕΔΩ, όσο δεν ΑΠΟΚΤΟΥΜΕ την ΕΘΝΙΚΗ μας ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Και δεν πρόκειται να την αποκτήσουμε, όσο η Κομμουνιστική Αριστερά κατορθώνει, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια, να εμφανίζεται ως ΑΘΩΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ, ενώ ευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ [!!] και για τα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ του 1944 και για τον ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ [1946-49]. Και συνεχίζει ο Αρχικομμουνιστής Τάκης Λαζαρίδης:
β.- “Το δράμα της Ελλάδας, της πατρίδας μας είναι [για προσέξτε παρακαλώ από ‘δω και κάτω], ότι η μεν Αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών, ΝΙΚΗΣΕ όμως στο πεδίο της ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ. Και, επειδή, ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ και πολιτικά η Αριστερά του 20%, γι’ αυτό ακριβώς έχουμε φτάσει σ’ αυτό το ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ[!!] και ειδικότερα: Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Ναζί, μετά τον Εμφύλιο και μετά τη χούντα, από την εν γένει Αριστερά ΣΤΗΘΗΚΕ μια ολόκληρη ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ της ιστορίας. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, κυριάρχησε η άποψη της άκρας Αριστεράς, ότι για τον Εμφύλιο πόλεμο και τα αιματηρά Δεκεμβριανά 1944 ΦΤΑΙΞΑΝΕ οι άλλοι [Άγγλοι – Αμερικανοί κ.λ.π], ενώ η ιστορική αλήθεια και πραγματικότητα είναι ότι και για τα Δεκεμβριανά και για τον Εμφύλιο πόλεμο, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ, φταίει η Αριστερά που επιδίωκε την ΚΑΤΑΛΗΨΗ της εξουσίας δια της βίας των όπλων: Ρίξαμε στους άλλους τις ευθύνες, ΗΣΥΧΑΣΑΜΕ και κοιτάξαμε να απολαύσουμε τους καρπούς των όποιων κόπων και όποιων αγώνων μας”
Μέχρις εδώ, όλα καλά, αγαπητέ κ. Γ. Ορφανέ;
ΩΣΤΟΣΟ, μεγαλύτερη αξία και σημασία έχουν οι εν συνεχεία δηλώσεις του Αρχικομμουνιστή Τ.Λ.
γ.- “Το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας είναι, ότι η Αριστερά κατάφερε να βγάλει τις ευθύνες από πάνω της με ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ κι ΑΛΩΣΗ ΤΗς ΠΑΙΔΕΙΑΣ [Μήπως έχετε να προσθέσετε περί αυτού;] με τα γραπτά της, τους διανοούμενούς της [προσθήκη= τους βολεμένους πανταχόθεν!!], με τους πολλούς συγγραφείς της, με τα άθλια βιβλία της, με τον Τύπο της, με το Ραδιόφωνό της κ.λ.π., κ.λ.π.
“Τελικά”, καταλήγει ο κ. Τ.. “η Αριστερά κατάφερε να επιπλεύσει ιδεολογικά κι αυτή η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΗΔΕΟΜΟΝΙΑ μετατράπηκε και σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ. Κατάφερε ένα μεγάλο μέρος του λαού, να μην πω την πλειοψηφία του λαού [προσέξτε, παρακαλώ, αυτήν την αλήθεια] να το πείσει ότι αυτή είναι άμοιρος ευθυνών: για όλα φταίνε οι ξένοι και συνεχώς φταίνε οι ξένοι…”
όμως, αγαπητέ κ. Γιώργο, κατά τη δική μου κοινωνιολογική προσέγγιση που είναι πιο ήπιας εκτίμησης, αλλά οι δηλώσεις του κ. Τ.Λ. δεν επιδέχονται ΟΥΤΕ ίχνους αμφισβήτησης ή αντίρρησης, αφού όλα είναι βιωμένες καταστάσεις και μόνο όσοι εθελοτυφλούν ή είναι φανατικοί της Επιλεκτικής τους Μνήμης [δικαίωμά τους βέβαια] συνεχίζουν το παραμύθι της δεξιάς κι αριστεράς, βασισμένοι στην απίστευτη άγνοια [social ignorence] του αγνού λαού.
Ωστόσο, από τις δικές μου μακρόχρονες κοινωνικές έρευνες του μεγάλου ζητήματος του Εμφυλίου πολέμου, προκύπτει το συμπέρασμα ότι παρά την κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα μας, από το 1950 και μέχρι το 1981, οι ηττημένοι αριστεροί συμπατριώτες μας [20%] βίωναν άκρως περιορισμένη κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή. Και προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρουν κι ούτε άλλωστε έχουν κάποια αξία οι τυχόν επικαλούμενοι – από τους αντιπάλους- κοινωνιολογικοί ή εθνικοί λόγοι ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ της χώρας κι ούτε πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η υποθετική εκτίμηση ότι, στην αντίθετη δηλαδή περίπτωση, η Αριστερά θα έπραττε τα χειρότερα. Αυτές οι σκέψεις είναι απαράδεκτες για την Δημοκρατία. Παραταύτα, μετά το 1981, και για τους γνωστούς κομματικούς και πολιτικούς [και διεθνούς] λόγους, ένα αξιόλογο και σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό [8-12%] της Αριατεράς ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΘΗΚΕ πολιτικά -μέσω αθρόων προσλήψεων και διορισμών στο παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ [αυτά θα τα βρείτε σε βιβλίο γνωστού δημοσιογράφου στη Δημ. Βιβλιοθήκη Χανίων] κι έκτοτε -ζωή χαρισάμενη- είχε αξιοσημείωτη παρουσία στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας μας. Και, βέβαια, είναι τοις πάσι γνωστό, ότι το ανωτέρω άκρως δυναμικό ποσοστό των 8-12% [Κεντροαριστερά, προσφυώς κι ωφελιμιστικώς, ονομάζεται σήμερα], από της εποχής ακόμα του ΠΑΣΟΚ και μέχρι τις μέρες μας, δίκην “κινουμένης πολιτικής άμμου”, διαδραματίζει άκρως καταλυτικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας…
Και για να μην έχετε απορίες ή ερωτήματα για το τι έγινε αυτή η μεγάλη κεντρώα μάζα των Ελλήνων [70%], πάρτε χαρτί και μολύβι και κάντε υπολογισμούς από το 1955 ως τις μέρες ακόμη και πάντα θα το βρίσκεται μπροστά σας, αφού σας ενημερώσω, ότι αυτό το 70% [Κέντρον] για ιδιοτελείς, προσωπικούς, φιλόδοξους, εγωκεντρικούς κι ωφελιμιστικούς λόγους [να μην αναφέρω τζακοκρατία και οικογενειοκρατεία] ΔΙΑΣΠΑΣΤΗΚΕ -αναλόγως εκάστοτε των συνθηκών- σε δύο μεγάλα Αστικά Κόμματα, όπως λεπτομέρειες γνωρίζουν, λίγο -πολύ, όλοι οι Έλληνες.
Ωστόσο, πολλοί, ακόμη και καλλιεργημένοι ή μορφωμένοι Έλληνες, αγνοούν ή δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν ότι η ανωτέρω διάσπαση σε δύο ΜΕΓΑΛΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΩΑ ΣΧΗΜΑΤΑ [πολύ καλά διαβάζετε κ. Γ. Ορφανέ] είχε τρομαχτικές κι ανυπολόγιστες συνέπειες στην κοινωνική και οικονομική πρόοδο της Ελλάδας, καθόσον η ταχύρρυθμη και μεθοδική ανάπρυξη και λήψη αποφάσεων για ριζοσπαστικά κι αναγκαία για τον τόπο ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ απαιτούν ισχυρή πλειοψηφική συναίνεση των πολιτών της χώρας. Αλλά σε ποιόν να τα πούμε!…
Θυμήθηκα, αγαπητέ κ. Γιώργο, ένα μικρό απόσπασμα βιβλίου του γνωστού Γαλλορουμάνου Κληρικού και συγγραφέα Βιργκίλ Γκεοργκίου, με τον τίτλο “25η ώρα”, έγινε και φίλμ: “Τον κόσμο δεν τον κάνουν άνω κάτω οι πόλεμοι, αλλά οι συνειδήσεις.
Δεν επιθυμώ να σχολιάσω περαιτέρω και κάποια άλλα σημεία του άρθρου σας, και θα τα αφήσουμε να τα πούμε πίνοντας τον καφέ μας. Ήταν τα λιγότερα που έπρεπε να γράψω, γιατί αυτά τα θέματα δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος: όσο υπάρχουν άνθρωποι, λοιπόν: Με εξαιρετική φιλική εκτίμηση, Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.