Η ανανέωση

» Η ανανέωση είναι νόμος της φύσης. Τίποτε δεν μένει το ίδιο, τίποτε δεν χάνεται όσες μεταμορφώσεις κι αν υποστεί. Στη φύση όλα υπόκεινται στον αέναο κύκλο της ζωής/θανάτου, στην πολιτική όλα φθάνουν στο ζενίθ και αργά ή γρήγορα στο ναδίρ: η άνοδος, η κυριαρχία, η αίγλη, η πτώση ενός αρχηγού ή ενός κόμματος, μιας ιδεολογίας ή ενός κινήματος είναι η πορεία.
Ομως, με κάθε τέλος ταυτόχρονα γεννιέται και μια αρχή.
Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Ευ. Βενιζέλος, από το βήμα του 10ου συνεδρίου του κόμματός του (6-6-15) ήταν σαφής: «Αποφάσισα να ζητήσω από το συνέδριο την πρόωρη λήξη της θητείας μου από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ»… Προανήγγειλε δε την άμεση εκλογή νέου προέδρου από την κομματική βάση, την ερχόμενη Κυριακή 14 Ιουνίου. Επιπλέον, ευχήθηκε η απόφασή του αυτή «να λειτουργήσει ως κίνητρο ενεργοποίησης και ανανέωσης».
Ετσι, μετά τα αριστερά κόμματα που ανανεώθηκαν έγκαιρα με εσωτερικές μακροχρόνιες διαδικασίες, ακολουθούν -με σημαντική καθυστέρηση- τα υπόλοιπα παλαιοπολιτικά (αριστερίζοντα ή σοσιαλίζοντα, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ), πιθανόν δε να τα μιμηθεί και η συντηρητική παράταξη του κ. Σαμαρά.
Μονόδρομος η ανανέωση. Που είναι αίτημα των καιρών. Καλόν δε είναι αυτή να γίνεται στο σωστό χρόνο, με τα σωστά πρόσωπα. Δεν εννοούμε «νέα» μόνον ηλικιακά μα και ιδεολογικά: με «φρέσκες» ιδέες – συμβατές ή ρηξικέλευθες με την εκάστοτε εποχή. Η εμμονή σε παλιές «χρησιμοποιημένες» ιδέες ή άκαμπτες ιδεοληψίες, εκτός του ότι είναι ανασταλτικές για κάθε πρόοδο, απομακρύνουν γρήγορα το λαό από τα κόμματα.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα από τα «νέα» σχήματα (όπως της ΔΗΜΑΡ), δεν είναι μόνον η απελευθέρωση από τα μνημόνια. Αυτά κάποτε θα φύγουν. Είναι κυρίως η απαλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από παλαιοπολιτικές νοοτροπίες και κομματικές τακτικές δεκαετιών (τρόμος πολιτικού κόστους, πελατειακές σχέσεις, πελάτες αντί για πολίτες, αναξιοκρατία, διαφθορά κ.ά.),που μας έφεραν σ’ αυτό το παρατεταμένο κρίσιμο σημείο.