Οι αναπληρωτές εκπέμπουν “SOS”

Παρότι, συντάσσομαι με το δίκαιο των παραπόνων της αναπληρώτριας επαιδευτικού -με 20 χρόνια πτυχίο- και δικαιολογώ, ως ένα βαθμό βέβαια, την αγανάκτηση ή και την οργή της για μη δίκαιη λύση ή αντιμετώπιση του προβλήματός της -όπως εκφράστηκε από την ίδια την επιστολογράφο-, ωστόσο, ως ηλικιωμένος κάπως κι έμπειρος σε ζητήματα της σύγχρονης Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης, θαρρώ, ότι με το αυστηρό και κάπως ανεξέλεγκτο ύφος της επιστολής της η αγαπητή επιστολογράφος αδικεί τον εαυτό της και δεν βοηθά στην ταχεία επίλυση όλων των συναφών προβλημάτων που σχετίζονται και άπτονται και με τους άλλους αναπληρωτές συναδέλφους της. Είναι πολύ νωρίς να φορτώνουμε χρονίζονται προβλήματα της Ελληνικής Παιδείας σε μία, προσφάτως, εκλεγείσα Κυβέρνηση ή την αρμόδια Υπουργό Παιδείας, που με τα πρώτα βήματα της έδειξε φανερά στοιχεία καλής θέλησης, εργατικότητας κι έντιμης διακυβέρνης, και, πιστέψτε με, δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί και αποφασιστικοί στην ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων μας, κι όλοι οι πολίτες συμπαραστέκονται και συμπορεύονται, ιδιαίτερα, όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους, που έχουν οράματα και πλάνα για καλύτερη ζωή και δημιουργία σωστής οικογένειας. Εξομολογούμαι, ωστόσο, ότι δεν ημπορώ ν’ ανέχομαι από πτυχιούχους Έλληνες νέους επιστήμονες να μην γνωρίζουν βασικές γνώσεις Γεωγραφίας, για τον δικό μας, μικρό, Ελλαδικό χώρο. Είναι απίστευτο, ν’ ακούς από μορφωμένη, υποτίθεται, κοπέλα, ν’ απαντά στην ερώτηση: “Πού βρίσκεται το Καρπενήσι;” : Μάλλον Αιγαίο Πέλαγος ή, μάλλον, Ιόνιο!!. Εκείνο, όμως, που δεν μπορώ, εύκολα, να συγχωρήσω, είναι τα πολλά και μεγάλα ορθογραφικά λάθη και, ιδιαίτερα, όταν αυτά γίνονται από εκπαιδευτικούς. Δεν επιθυμώ να συνεχίσω, γιατί δεν επιθυμώ να στενοχωρώ συνανθρώπους μας που τους αγαπώ όλους, ακόμα και με…τις ανορθογραφίες τους! Και για να γελάσουμε λιγάκι, θυμήθηκα που, πριν μερικά χρόνια, στο Hotel “Αρκάδι” της πλατείας νέων καταστημάτων, σταμάτησε ένα πούλμας και κατέβηκαν σπουδαστές Λυκείου: Από περίεργεια ρώτησα έναν νεαρό: “από πού έρχεσθε παιδιά;Απάντηση: Από Αθήνα, αλλά εμένα οι γονείς μου είναι από την Αιτωλοακαρνανία, από πάνω από τη….Μακεδονία!!! Έπεσαν, αυτοστιγμεί, από τα χέρια μου οι δύο βαριές σακούλες! Εύχομαι, στην αγαπητή επιστολογράφο καθώς και σ’ όλους τους αναπληρωτές της Εκπαίδευσης, π ε ρ α ι τ έ ρ ω ευόδωση των στόχων και σκοπών τους, αγωνιστικότητα και υψηλό φρόνημα αποφασιστικότητας, για να μην επαναληφθεί η κ α τ ά φ ω ρ η αδικία που γίνεται στους νέους μας ανθρώπους που ξεκινούν τη ζωή τους μέσα στη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα. Με φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ

ΝΟΤΕ: συγγνώμη, το πούλμαν έγινε… πούλμας!, λόγω ταχύτητας γραφής. Με εκτίμηση Γ. Καραγεωργίου

Άραγε στα “25 χρόνια εμπειρίας” η επιστολοσυντάκτρια ανωτέρω, πόσες φορές επιμορφωθηκε φροντίζοντας οι γνώσεις της να είναι επίκαιρες και πλήρεις, πόσες φορές αξιολογηθηκε για την απόδοση και τις επιδόσεις των μαθητών της?

Την απασχολούν λιγότερο από τη “μονιμότητα” και το “διορισμο”. Κατά τα άλλα, αυτοπροσδιορίζεται ως “αναπληρώτρια εκπαιδευτικός” και όχι “αξιουσα μονιμα μισθοδοτουμενη απο τους φορους των Ελληνων”

Το ρήμα άπτομαι διατηρεί την αρχαία σύνταξη και συντάσσεται με γενική πτώση και αφού σημαίνει και σχετίζομαι εντοπίζεται και πλεονασμός. Και μπορώ να συνεχίσω, αλλά δεν θα το κάνω. Συνετό θα ήταν να μένουμε στην ουσία της επιστολής και όχι σε θέματα που άπτονται φιλολογικής επιμέλειας.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΝΩ ΣΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΟΤΑΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟ ΔΗΜΑΤΟ.

Αργά τα μεσάνυχτα 30 προς 31 Αυγούστου, μπήκα στον υπολογιστή μου για κάποια εργασία και πρόσεξα ότι στα σχόλια μου της 27 ης Αυγούστου, σχετικά με την επιστολή της αγαπητής επιστολογράφου που αφορούσε την υπεράσπιση των δικαίων αιτημάτων της ως αναπληρώτριας εκπαιδευτικού, δύο άλλα σχόλια, ένα από τον γνωστό μου κ. Ηλία [έχουμε πει ότι ορθόν είναι να γράφουμε το ονοματεπώνυμό μας κι αυτό ισχύει σ’ όλον τον κόσμο] κι ένα άκρως αλλόκοτο, απρόσμενο και με υπονοούμενα σχόλιο της αγνώστου μου -σίγουρα εκπαιδευτικού και ίσως φιλολόγου- κυρίας Μαρίας Κρέτση, που σαφώς άπτεται της τιμής και υπόληψής μου ως ανθρώπου και επιστήμονος. Αν κυρία Κρέτση ήσασταν κάποιας ηλικίας, εννοώ στη λειτουργία της ελληνικής εκπαίδευσης, ήταν αδύνατο να είχατε κάνει αυτό το σχόλιο που, πρωτίστως, αδικεί το σεβαστό κι ελεύθερο πρόσωπό σας: ΔΙΟΤΙ, είναι δυνατόν ένας συνταξιούχος νομικός και κοινωνιολόγος, της ηρωικής γενιάς του 1960, που γεννήθηκε στα πρώτα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1940, Ποντιακής, μάλιστα, καταγωγής που η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήταν σχεδόν η μητρική του, ερωτώ, είναι δυνατό να μη γνωρίζει ότι το ρήμα “άπτομαι” συντάσσεται με Γενική. Προσέξτε, αν ισχυριστείτε κάτι τέτοιο, θα γελάσει όλος ο νομικός και δικαστικός κόσμος: ΩΣΤΟΣΟ, η αφεντιά μου -και το ξέρουν όλοι οι εκλεκτοί μοι φίλοι- ουδέποτε χρησιμοποίησα ή χρησιμοποιώ οποιοδήποτε Λεξικό της Ελλ. γλώσσας, γιατί, απλά, εθήτευσα, εκτός από τη Νομική Σχολή και σ’ όλες τις άλλες Κοινωνικές επιστήμονες, φτωχό αγροτόπαιδο κι εργαζόμενος στις πιο σκληρές κι απάνθρωπες χειρωνακτικές εργασίες, που ανθρώπινος νους δεν ημπορεί να τις διανοηθεί, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη κι Αμερική. Όμως, θυμάμαι, από τα μαθητικά μου χρόνια, ότι το ρήμα “άπτομαι” σίγουρα συντάσσεται με Γενική [π.χ. άπτεται της φιλολογικής επιμέλειας, αλλά και μερικοί άριστοι Φιλόλογοι Καθηγητές στο αυστηρό μικτό Γυμνάσιο Βεροίας [το 16 ήταν ο βαθμός για τον “Θεό!”] μάς τόνιζαν πως, Σ Υ Ν Η Θ Ω Σ, συντάσσεται με Γενική!!! Μολαταύτα, πάντα γράφω και, τώρα στον καιρό της απλής δημοτικής γλώσσας, το ρήμα “άπτομαι” με Γενική. Να παραδεχτώ την ορθή και σωστή παρατήρησή σας, ότι στο σχόλιό μου η αναφορά ή η γραφή του ρήματος άπτομαι είναι ΠΛΕΟΝΑΣΜΟΣ, ναι,αλλά προηγήθηκε το ρήμα “σχετίζονται” και σας ευχαριστώ για τη διόρθωση, αφού πλεονάζει το “άπτομαι”, αλλά, εσείς πάτε από κάπου να με πιάσετε κι αν μπορείτε να με “κρεμάσετε”, αφού ούτε καν αντιληφθήκατε την αξία και σημασία του σχολίου μου: μόνο αγάπη, πολλή αγάπη κι αλληλεγγύη έχει το σχόλιό μου, για το δίκαιο των νέων μας εκπαιδευτικών στο χρονίζον πρόβλημα των αναπληρωτών καθηγητών ή εκπαιδευτικών εν γένει, με αποφασιστικότητα και συλλογική προσπάθεια για τη λύση του προβλήματος ΟΛΩΝ ΓΕΝΙΚΩΣ των δοκιμασμένων -τόσα πολλά χρόνια- νέων αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
Όμως, αγαπητοί σχολιαστές -δικαίωμα σας και σε μένα δεν πέφτει λόγος- άλλα πράγματα σας πείραξαν, που, -ενδεχομένως- [από ευγένεια γράφω “ενδεχομένως”] άπτονται της επάρατης ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, που από το 1952 ταλανίζει και κατατρώγει τα σωθικά της πατρίδας μας. Ούτε το χιούμορ μου δεν προσέξατε και μάλιστα η κυρία Κρέτση[ελπίζω να μην είστε από πάνω από τη Β. Ελλάδα] με “απειλεί” και με συνέχεια: ορίστε, σας ακούω, αφού σέβομαι, σε απόλυτο βαθμό, το ελεύθερο, το μοναδικό, το ανεπανάλητο, το ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, το ανεκτίμητης αξίας ανθρώπινο πρόσωπο, ανεξαρτήτως, των διαφορετικών του υπαγωγών – καταβολών. Ναι, αλλά, εσείς δεν σέβεστε και το δικό μου ελεύθερο και διαφορετικό πρόσωπο, που δίχως ν’ ασχολούμαι με την πολιτική ζωή της χώρας μας -ξέρω τι κάνω- έκανα μία σύσταση ή έδωσα μια συμβουλή, ως έμπειρος και 77 χρόνων ηλικίας συνάνθρωπό σας, “να μην φορτώνομε το χρονίζον πρόβλημα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στην, προσφάτως, εκλεγείσα νέα Κύβέρνηση, που -κατά τη δική μου άποψη, εμπειρία ως νομικού, κοινωνιολόγου και οικονομολόγου εφηρμοσμένης οικονομίας- έδειξε φανερά βήματα καλής θέλησης, εργατικότητας κι έντιμης διακυβέρνησης της χώρας μας”: Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος μου και δεν έγραψα κάτι που να “χάιδευε” τα αυτιά των αγαπητών σχολιαστων. Ναι, αλλά, η ταπεινότητά μου δεν κάνει τέτοια πράγματα, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως μόνο με τη σύζευξη των δύο απόλυτων μεγεθών, δηλ. της Αγάπης και της Ελευθερίας -φυσικά δεν εννοώ την πολιτική ελευθερία- θα ενωθούν οι άνθρωποι απανταχού της γης. Μα, δεν βλέπετε τη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα; ίχνος αγάπης δεν υπάρχει στην ψυχή μας και μόνο τον εαυτούλη μας κι όλοι οι άλλοι να εξαφανιστούν… Πάντως, κυρία Κρέτση, να γνωρίζετε, πως είμαι από τους λίγους άνθρώπους που σέβονται κι εκτιμούν στο έπακρο το λειτούργημα των εκπαιδευτικών -σχεδόν κάθε μέρα το γράφω-, ιδιαίτερα, των εκπαιδευτικών των μικρών τάξεων, που πασχίζουν πάση θυσία να μπάσουν στα μυστικά της ζωής και της γνώσης τους νέους μας ανθρώπους, κι ας έχουν να κάνουν συχνά και με παιδιά ανυπάκουα, δύστροπα και φασαριόζικα, θύματα κι αυτά της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας και της έλλειψης ορθής και σωστής ο ρ ι ο θ έ τ η σ η ς. Δεν πειράζει που μ’ αδικήσατε με τα μικρά -έστω- σχόλιάς σας, αλλά η ταπεινότητά μου σέβεται κι αγαπά τα πρόσωπά σας, κι αυτό, θαρρώ, το γνωρίζει και ο αγαπητός κ. Ηλίας. Φίλε κύριε Ηλία να’ σαι σίγουρος πως σ΄αγαπώ ακόμη πιο πολύ για τις ανορθογραφίες σου [αντίθετα, πάντα γράφετε κι απαντάτε συνετά, ορθά κι επίκαιρα κι αυτό έχει σημασία στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε], όσο την εξαίρετη εκπαιδευτικό κ. Μαρία Κρέτση, μάλλον θα την χρειαστώ σύντομα για να επιμεληθεί, διορθώσει και συμπληρώσει ένα πρόσφατα γραμμένο -δεν είμαι λογοτέχνης, ούτε συγγραφέας πνευματικών έργων- πόνημά μου [κοινωνικό – ψυχολογικό μυθιστόρημα, βασισμένο, εν πολλοίς, σε βιώματα κι αληθινά γεγονότα], 350 περίπου πυκνογραμμένων σελίδων, γιατί, όπως τακτικά γράφω, ο μεγαλοδύναμος Θεός μοίρασε το χάρισμα του λόγου και της γραφής στους Φιλόλογους επιστήμονες, όχι ότι και σε μας τους άλλους δεν έδωσε. Θα τα πούμε, λοιπόν: με φιλική εκτίμησ κι αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ

ΝΟΤΕ: Αντί “επιστήμονες”, διαβάστε, παρακαλώ, Επιστήμες. Ευχαριστώ Γ.Κ.

ΝΟΤΕ: ορίστε κι άλλο λάθος, λόγω γήρατος και ταχύτητας γραφής: Αντί “ανεπανάλητο”, διαβάστε, παρακαλώ, το ορθόν: ανεπανάληπτο. Ευχαριστώ Γ.Κ.