Μήνες περίµεναν υποµονετικά τα σοκάκια των χωριών να νοιώσουν ανθρώπου βήµα. Οι τοίχοι ασπρίστηκαν, οι αυλές των ναών γέµισαν φωνές κι ευχές.
Το Πάσχα της xανιώτικης ενδοχώρας είναι συνυφασµένο µε την επιστροφή στη γενέθλια γη, στην απλότητα των ηµερών, στα απλά και καθηµερινά που πολλοί άφησαν πίσω για να αναζητήσουν τα σπουδαία σε κάποιο άλλο τόπο.
Κι αυτή η επιστροφή δεν είναι µια απλή συνήθεια· είναι ανάγκη. Να θυµηθούµε τα παλιά, να ξαναβρούµε το νόηµα που χάνεται στην πολύβουη καθηµερινότητα και στις υποχρεώσεις. Είναι µια σιωπηλή επανασύνδεση, µε τον ίδιο µας τον εαυτό.
Είναι οι µέρες που όσοι έµειναν πίσω για να κρατούν ζωντανά τα χωριά του τόπου µας, εύχονται να δουν ξανά τους νέους να επιστρέφουν, τα φώτα αναµµένα πίσω από τα παράθυρα, τα σχολεία να ανοίγουν, τα χωράφια να σπέρνονται, τον γιατρό και τον δάσκαλο να ανταλλάζουν καληµέρες στην πλατεία.
Είναι η ευχή και η ελπίδα, οι ρίζες της ενδοχώρας να… ποτιστούν, µε προοπτικές, µε υποδοµές. Ώστε να πάψει να είναι µονάχα µια πασχαλινή ανάµνηση, και να γίνει ξανά ένας τόπος όπου µπορεί κανείς να δηµιουργήσει, να ζήσει.
Καλή Ανάσταση σε όσους έρχονται µα και σε όσους µένουν πίσω, φύλακες της µνήµης, της παράδοσης, της πίστης και της γης.
