«Εγώ τις αναμνήσεις μου ποτέ δεν θα ξεχάσω. Εκτός αν γράφει η μοίρα μου τη μνήμη μου να χάσω»
Την Εκτη Εβδομάδα των Νηστειών ονομάζομε Λαζαροεβδομάδα, γιατί προέχει η Ανάσταση του Λαζάρου.
Την εβδομάδα αυτή, εμείς τα παδιά, μα και οι μεγάλοι στα Παϊδονερόχωρα, αρχίζαμε να παίζομε την καμπάνα στον Αγιο Γεώργιο και στην Αγία Μαρίνα, χαρμόσυνα (γρήγορα) για να διαλαλήσομε ότι έρχεται η Λαμπρή. Από τότε αρχίζαμε να μαζεύομε τα ξύλα του Ιούδα και οι μανάδες και οι αδερφές μας έκαναν τις ετοιμασίες στο σπίτι, καθαριότητα και ασπρίσματα και έφτιαχναν τα κουλούρια και τις κουλούρες.
Το Σάββατο φτιάχναμε το Λάζαρο, ένα στεφάνι με άνθη και στη μέση ένα σταυρό και με ένα ψηλό κοντάρι από καλάμι. Στη συνέχεια παρέες με δυο τρία ή περισσότερα παιδιά γυρνούσαμε στα σπίτια του χωριού και των γειτονικών χωριών (Πεμόνια, Μελιδόνι) για να τα οικονομήσομε κιόλας και λέγαμε τα κάλαντα του Λαζάρου.
ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
«Σήμερα έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός.
Εν πόλει Βηθανία με κλάδους και βαΐα.
Εβγάτε σας παρακαλούμε, δια να σας διηγηθούμε,
Για να μάθετε τι εγίνη σήμερα στην Παλαιστίνη.
Εις την πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό τους γλυκύτατο και γκαρδιακό τους
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός για να ’ρθει
Εβγήκε κι η Μαρία έξω από τη Βηθανία
Και εμπρός του γόνυ κλίνει και τους πόδας του φιλείνει
Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου δεν θα πέθαινε ο αδερφός μου
Μα και τώρα εγώ πιστεύω και καλότατα ηξεύρω
Οτι δύνασαι αν θελήσεις και νεκρούς να αναστήσεις
Λέγει, πίστευε Μαρία άγομεν εις τα μνημεία.
Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Αδη φοβερίζει
Άδη τάρταρε και χάρο, Λάζαρο ήρθα να σου πάρω
«Δεύρο έξω Λάζαρε μου φίλε και αδερφοχτέ μου»
Παρευθύς από τον Αδη ως εξαίσιο σημάδι
Λάζαρος απενεκρώθη ανεστήθη και σηκώθη.
Ζωντανός σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος
Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Αδη όπου πήγες
Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους
Δώστε μου νερό λιγάκι να ξεπλύνω το φαρμάκι
Της καρδίας των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον».
*δάσκαλος
