Η Ανάσταση του Κυρίου σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελιστή Ιωάννη

ως επίγεια πραγματικότητα στη ζωή των χριστιανών

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο πρόλογο του Ευαγγελίου του αφηγείται ότι ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο δημιουργός του κόσμου, το φως και η ζωή των ανθρώπων (Ιωάν. 1, 1-4). Η έννοια της ζωής ή της αιωνίου ζωής στον ευαγγελιστή Ιωάννη είναι συνώνυμη και ταυτίζεται με την έννοια της πίστης και της αγάπης.
Ο χριστιανός λοιπόν για να κατανοήσει από το περιεχόμενο του 4ου ευαγγελίου την Ανάσταση του Κυρίου χρειάζεται να έχει βαθιά πίστη στο πρόσωπο του Χριστού και ανιδιοτελή αγάπη προς τους συνανθρώπους του.

α) Η πίστη προς το πρόσωπο του Χριστού.

Στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου ο Ιησούς φανερώνεται ότι είναι προσωποποιημένη «η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις αυτόν κάν αποθάνη ζήσεται» (Ιωάν. 11,25). Αυτό στηρίζει τη βεβαιότητά μας ότι μετέχουμε από τώρα στο μυστήριο της νέας ζωής, που ο Χριστός την κάνει προσιτή μέσα από τα μυστήρια της εκκλησίας.
Η χριστιανική ζωή είναι προκαταβολικά μια ανάσταση. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναπτύσσει πολύ λίγο την εικόνα της τελικής ανάστασης, γιατί τη βλέπει να πραγματοποιείται προκαταβολικά από τώρα στην επίγεια ζωή. Ο Λάζαρος που βγαίνει από τον τάφο αντιπροσωπεύει συγκεκριμένα τους πιστούς, που τους αποσπά η ζωή του Ιησού από το θάνατο. (Ιωάν. 11,25). Η διακήρυξη αυτή του Ιησού συμφωνεί με την εμπειρία των αποστόλων, όπως εκφράζεται στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη. «και η ζωή εφανερώθη και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον…» (Α’ Ιωάν. 1,2).
Όποιος κατέχει αυτή τη ζωή, δεν θα πέσει ποτέ στην εξουσία του θανάτου (Ιωάν. 6,50. 11,26). Αυτή η βεβαιότητα δεν καταργεί βέβαια την προσδοκία της τελικής ανάστασης, αλλά μεταμορφώνει από τώρα μια ζωή που ανήκει πια στην εν Χριστώ ζωή και πορεύεται στην «συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» ζωή (Ιωάν. 14,20. 17,21).

β) Η αγάπη προς τους αδελφούς μας είναι το περιεχόμενο της ζωής.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του αναφέρει ότι «ο αγαπών τον αδελφόν του μεταβέβηκε ήδη εκ του θανάτου στη ζωή» (Α’ Ιωάν. 3,14 -15. 4, 12). Η μετάβαση «εκ του θανάτου εις την ζωήν» διακηρύττεται και σε άλλα σημεία του ευαγγελίου (Ιωάν. 5,24).
Ο ευαγγελιστής με τη διδασκαλία του αυτή θέλει να τονίσει· ότι η ζωή ή η αιώνιος ζωή είναι γνώρισμα (κτήμα) και της επίγειας χριστιανικής ζωής, που εκδηλώνεται με την αγάπη προς τους αδελφούς μας. Αντίθετα το μίσος είναι συνέπεια και απόδειξη του θανάτου.
Με την έννοια του μίσους ο ευαγγελιστής παρουσιάζει τον πνευματικά νεκρό άνθρωπο. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του ευαγγελιστή Ιωάννη το περιεχόμενο της «ζωής» για τον πιστό χριστιανό είναι η αγάπη.
Έτσι κατανοείται η διδασκαλία του ευαγγελιστή περί «παλαιού αιώνος», η οποία εκφράζεται στα έργα του με τα ζεύγη των αντιθέσεων: Πίστη – απιστία, φως – σκότος, χάρη – αμαρτία, ζωή – θάνατος. Με την Ανάσταση λοιπόν του Κυρίου η ζωή και η αγάπη αποτελούν μια πραγματικότητα.
Ο ευαγγελιστής της αγάπης υπογραμμίζει· ότι εκείνος που δεν αγαπά, όπως «ο Θεός αγαπά ημάς», μένει «εν τω θανάτω», δηλαδή μένει στη χαρακτηριζόμενη υπό του θανάτου ζωή του πεπτωκότος φυσικού ανθρώπου.
Αναλυτικότερα το «μεταβέβηκεν» σημαίνει την εν Χριστώ δυνατότητα του ανθρώπου να κοινωνήσει με τη ζωή του Θεού, την οποία ο θάνατος δεν μπορεί να νικήσει. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής αυτής είναι η αγάπη του Χριστού. Επομένως η κοινωνία του ανθρώπου με την αγάπη του Θεού είναι η ζωή· ενώ η απομάκρυνσή του από τη θεία κοινωνία, χαρακτηρίζεται και είναι η κατάσταση του θανάτου.
Σημειώνουμε ότι η αγάπη του Χριστού προϋποθέτει τη τήρηση των εντολών του ευαγγελίου. Ο ευαγγελιστής αφηγείται ότι ο Ιησούς διακήρυξε: «ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιωάν. 14,21). «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μενείτε εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ τας εντολάς του πατρός μου τετήρηκα και μένω αυτού εν τη αγάπη» (Ιωάν. 15,10). «αύτη γαρ έστιν η αγάπη του Θεού, ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν» (Α’ Ιωάν. 5,3).

γ) Η ανάσταση του Κυρίου ως επίγεια πραγματικότητα μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας.

Ο Ιησούς στο διάλογό του με τον Νικόδημο τονίζει την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, που είναι καρπός του μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος. Η αναγέννηση λοιπόν του ανθρώπου κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη προέρχεται από τη χάρη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Ιωάν. 3,5-6). Το μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος θεωρεί και ο απ. Παύλος ως την έναρξη της ανάστασης και αναγέννησης του ανθρώπου. (Ρωμ. 6,4-5).
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρεται και στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας και παρουσιάζει τον Ιησού να διαλέγεται με τους Ιουδαίους και να διακηρύττει προς αυτούς: «εγώ είμι ο άρτος της ζωής» (Ιωάν. 6,35). Οι λόγοι αυτοί του Ιησού σημαίνουν· ότι εκείνος, που μέσω της μετάνοιας και της πίστης έρχεται προς εμένα, δεν θα πεινάσει πνευματικά και εκείνος που πιστεύει σε μένα δεν θα διψάσει ουδέποτε πνευματικά.
Μεγάλη σπουδαιότητα στο ίδιο κεφάλαιο έχουν οι λόγοι του Ιησού: «ο τρώγων μου την σάρκα και ο πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. 6, 54).
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι η θεία ευχαριστία συνδέει τους πιστούς με τον Χριστό και είναι μια παρούσα ανάσταση, η οποία ανανεώνει και ενισχύει πνευματικά και ηθικά τους χριστιανούς.
Τελειώνοντας τη σύντομη μελέτη μας για την ανάσταση του Κυρίου σύμφωνα με την αφήγηση και τη διδασκαλία του ευαγ. Ιωάννη, υπογραμμίζουμε· ότι παραμένει και σήμερα στη χριστιανική ζωή παρούσα η ανάσταση του Κυρίου.
Το Άγιο Πνεύμα παραμένει στην Εκκλησία και «ζωοποιεί» μέσω των Μυστηρίων της θείας λατρείας την προσωπική και κοινωνική σχέση των χριστιανών. Οι χριστιανοί τηρούντες τις εντολές του ευαγγελίου ανανεώνουν και ενισχύουν πνευματικά και ηθικά τη ζωή τους με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος τονίζει και ο απ. Παύλος ότι η ανάσταση του Κυρίου είναι παρούσα στη ζωή των χριστιανών και φωτίζει και καθοδηγεί την πνευματική και ηθική τους πρόοδο (Γαλ. 5,22).
Οφείλουμε λοιπόν, οι χριστιανοί στη σύγχρονη εποχή να διαφυλάξουμε την Ορθόδοξη παράδοση της Πεντηκοστής.
Τότε οι αρετές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος θα γίνουν βιώματα και θα φωτίζουν και θα βελτιώνουν τις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις μας με τους συνανθρώπους.