Η αναστήλωση απέτυχε: Υπομονή ή γκρέμισμα και πάλι απ’ την αρχή;

Πέντε χρόνια πριν ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιγε την πόρτα του “ελληνικού σπιτιού” στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εκτοτε, οι κυβερνήσεις που τον διαδέχθηκαν έβαζαν το επιτελείο του Διεθνούς Οργανισμού σε όλο και περισσότερα δωμάτια αυτού του σπιτιού…
Τα δωμάτια γέμιζαν όλο και περισσότερο με δανειστές, που υποτίθεται ήρθαν να μας βοηθήσουν για να κρατήσουμε τους τοίχους αυτού του σπιτιού όρθιους.
Σε αυτά τα πέντε χρόνια, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες του σπιτιού -περίπου 10 εκατομμύρια νοματαίοι- αναγκάστηκαν άλλοι να μείνουν στο αποθηκάκι, άλλοι στον ξενώνα, στη σοφίτα… Κάποιοι λίγοι διατήρησαν τα δωμάτια που είχαν πάντοτε. Με θέα στις Βρυξέλλες, στα νησιά Κέιμαν ή σε άλλους υπεράκτιους προορισμούς.
Σα μια κακόγουστη εκδοχή από ανέκδοτο με τον Χότζα μοιάζει η Ελλάδα. Που όταν ζητούσε χώρο να ανασάνει, τη στρίμωχναν όλο και πιο πολύ και πού και πού άνοιγαν τον φεγγίτη και περίμεναν να τους πει κι ευχαριστώ.
Το σχέδιο για την αναστήλωση του σπιτιού αυτού απέτυχε. Φταίει κι ο μηχανικός, φταίει κι ο εργολάβος, φταίνε θες και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες που δεν είχαν προβλέψει να το συντηρούν σωστά όταν έπρεπε.
Εφτασε, λοιπόν, η ώρα να ζυγίσουμε τα πράγματα και να τα πούμε με το όνομά τους. Οι “μάστορες” επιμένουν στο ίδιο σχέδιο. Τροποποιήσεις δεν συζητούν. Θα καταλάβουν το λάθος τους και θα αλλάξουν πλάνο; Θα στριμωχτούμε κι άλλο και θα κάνουμε υπομονή μπας και τα καταφέρουμε; Ή θα γκρεμίσουμε το σπίτι με την ελπίδα μια μέρα να καταφέρουμε να το ξαναχτίσουμε;
Απόφαση δύσκολη· ιστορικής ευθύνης. Απόφαση που η κοινή λογική απαιτεί να την πάρουμε με τη μέγιστη δυνατή εθνική συνεννόηση.