Αλλά όχι η οποιαδήποτε Άννα. Η Ανελίς! Εκείνη η Άννε, η µικρή Εβραία, που σαν σήµερα γεννήθηκε το 1929 στην Φρανκφούρτη, στη Γερµανία…, και µας άφησε ένα Ηµερολόγιο!
«Το Ηµερολόγιο της Άννας Φρανκ»!!
Από τα πιο πολυδιαβασµένα κείµενα στον κόσµο. Αγαπηµένα, δηµοφιλή.
Έφυγε το 45, θύµα τρυφερό, αθώο, κι αυτό της ναζιστικής θηριωδίας, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως εκατοµµύρια Εβραιόπουλα, ασφαλώς.
Αφού συνελήφθη η οικογένεια που κρυβόταν σε διαµέρισµα του Άµστερνταµ, το ηµερολόγιο της µικρής βρέθηκε και πήρε τη διαδροµή της δηµοσιότητας και της θαυµαστής δηµοφιλίας, ανά την υφήλιο, αφού αποτύπωσε και κείνο, το συγκλονιστικό δράµα από τους διωγµούς και καταδιωγµούς της φυλής της συγγραφέως του.
Της Εβραϊκής.
…∆ιάβασα το Ηµερολόγιό της κι εγώ στην εφηβεία µου, στα δεκαπέντε, ίσως σ’ ένα βιβλιαράκι µε φτηνό χαρτί, σε πρόχειρο δέσιµο, που αγόρασα από τον πεζόδροµο της Αιόλου, όταν ήµουν στην Αθήνα, τρεις δραχµές… Έτσι, δηλαδή, όπως αποκτούσα το πνευµατικό µου υλικό, κείνα τα χρόνια πάµφθηνα… Όχι µε το κιλό, που έχω ακούσει, αλλά πολύ φθηνά, τρεις, πέντε, εφτά, 12 δραχµές… Κρόνιν, Άννα Μαρία Σελίγκο, Ζολά, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Σέξπηρ, όλους… Μόνο ξένους στην εφηβεία µας… όλη τη δεκαετία του ‘60… σχεδόν! Η αγάπη για τους δικούς µας -για µένα τουλάχιστον- ήρθε αργότερα για να µείνει…
Τέλος πάντων, το αναζήτησα τώρα εκείνο το ‘‘φθαρµένο κειµήλιο’’ αλλά δεν το βρήκα…, και γράφω ό,τι θυµούµαι…
Αναλογίζοµαι µόνο, µε συγκίνηση, όταν τη σκεφτόµουνα κλεισµένη και ενοχληµένη και φοβισµένη. Είχε πάντως τη δυνατότητα και την έµπνευση να γράφει… Θυµούµαι πάλι ότι δεν ένιωθα ότι απευθύνεται στον αναγνώστη, ένα παιδί… Είχε ψήγµατα χιούµορ, ανεβασµένη σκέψη, τρυφερότητα, κρίση…
Συνελήφθη λοιπόν η οικογένεια, αφού έµεινε κρυµµένη πάνω από 2 χρόνια, και στο Άουσβιτς που µεταφέρθηκαν, έφυγε και η µητέρα και τα δύο κορίτσια· η Άννα και η αδερφή της, από τύφο…
Σήµερα ο χώρος ο ιερός ο κρυφός στη σοφίτα που κράτησε τις ζωές σε οµηρεία και αγωνία, αλλά «ζωές»…, λειτουργεί ως Μουσείον… Με επισκεψιµότητα σηµαντική, εννοείται…
∆ύο κουβέντες ήθελα να πω για τη µαρτυρική Εβραιοπούλα που πρόλαβε σε τόσο µικρή ηλικία ν’ αφήσει µερικές «ζεστές λάµψεις» του µυαλού και της καρδιάς στον χρόνο, αν και βίωσε την ανελευθερία και τον τρόµο, ασθµαίνοντας στο σκοτάδι… Ένα παιδί, µικρό.
Τα τεράστια σκουρόχρωµα µάτια της και το οστεώδες ευγενικό πρόσωπό της, θα συνιστούν πάντα µια ακόµα, είναι σίγουρο, «ιερή δέλτο» που θα διαβάζονται τα ανοσιουργήµατα των ναζί κατά τον Β΄ Παγκόσµιο. Εκείνες οι ασχήµιες που συντελέστηκαν ανίερα στις καρδιές και τις ζωές εκατοµµυρίων θυµάτων, αθώων θυµάτων που «αναλώθηκαν» εγκληµατικά στη ναζιστική φρίκη!
