Η άνοδος των λεγόμενων ακροδεξιών κομμάτων

Τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη και στον κόσμο φαίνεται ότι είναι σε πρόοδον και ανάπτυξη.
Το Εθνικό Μέτωπο της Marine Le Pen στη Γαλλία, το UDC σε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα όπως η Ελβετία, τα παρόμοια κινήματα στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Αυστρία. Υπάρχουν, βέβαια, τέτοια και στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό και πολλά έχουν γραφεί διεθνώς πάνω στο θέμα (βλ. π.χ. ένα τελευταίο βιβλίο, Sous la Direction de Dominique Vidal: «Les nationalists a l΄ assaut de l΄ Europe», Paris, Demopolis 2019, 309 σελ.). Η μετανάστευση στην Ευρώπη είναι ένας τέτοιος λόγος, αλλά και στις ΗΠΑ, με τον κ. Trump να κτίζει τοίχο στα σύνορα με το Μεξικό.
Εγώ, όμως, θα πάρω το θέμα από μια ειδική σκοπιά, όπως τη βλέπω και από τις χώρες που γνωρίζω.
Τα λεγόμενα κόμματα της δεξιάς θα πρέπει όχι μόνο να είναι κόμματα της δεξιάς αλλά και να ακολουθούν πολιτικές που θα είναι σύμφωνες με τις ιδεολογίες τους.
Αντ’ αυτού, μετατρέπονται σ΄  ένα είδος «partis attrappent tout», κομμάτων δηλαδή που προσπαθούν να πάρουν ψηφοφόρους απ΄ όλους τους χώρους.
Αυτό, βέβαια, είναι ουτοπία που φθάνει μέχρι του σημείου της βλακείας.
Ακούομε επίσης από πολιτικούς της δεξιάς νεοφανείς όρους που είναι άγνωστοι στην ιδεολογία της δεξιάς.
Η δεξιά πρέπει να υποστηρίζει το μικρό κράτος και όχι το κράτος –  Λεβιάθαν.  Οι ανισοσκελείς προϋπολογισμοί και τα τεράστια έξοδα για λεγόμενες κοινωνικές παροχές,  αυτά είναι ιδέες των αριστερών ή των λεγόμενων κεντρώων κομμάτων.
Δεν μπορεί ένα δεξιό κόμμα να διαφημίζει σχέδια που κοστίζουν τεράστια ποσά στους πολίτες του και που καταλήγουν σε νέες δυσβάστακτες φορολογίες.
Και φτάνουμε στο θέμα φορολογία:  Το ίδιον ενός δεξιού κόμματος είναι η άμεση και δραστική μείωση των φορολογιών με το να κτυπήσει το κράτος – Λεβιάθαν και τις αχρείαστες  κοινωνικές παροχές, που στο τέλος πληρώνται περισσότερον ακριβά από τους δύστυχους φορολογουμένους, τους μικρομεσαίους μάρτυρες ενός τυραννικού κράτους.
Ας μη διερωτούνται, λοιπόν, κάποιοι, γιατί τα λεγόμενα δεξιά κόμματα στο Δυτικό κόσμο χάνουν ψηφοφόρους, που καταλήγουν τις πλείστες φορές σε λεγόμενα κόμματα της άκρας δεξιάς, έστω κι΄ αν διαφωνούν σε πάρα πολλά θέματα μαζί τους.
Ενας παραδοσιακός δεξιός ψηφοφόρος, που ψήφιζε πάντοτε δεξιά, όταν απογοητευθεί από το κόμμα του και για τους λόγους που αναφέρονται πιο πάνω, δεν θα στραφεί  προς κόμματα της αριστεράς ή το λεγόμενο κέντρον αλλά προς τα δεξιά, εκεί που θα βρίσκονται τα κόμματα τα λεγόμενα της άκρας δεξιάς.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους της αύξησης της δύναμης αυτών των κομμάτων.
Το ίδιο βέβαια, ένας αριστερών φρονημάτων ψηφοφόρος, δεν θα ψηφίσει ένα κόμμα της δεξιάς, επειδή αυτό το κόμμα προσπαθεί να τον προσελκύσει με αριστερές πολιτικές.
Εκείνο που συμβαίνει επίσης σήμερα, όπως και συνέβαινε στο παρελθόν σε πολλές χώρες, είναι ότι βλέπομε λεγόμενες «εθνικιστικές» πολιτικές σε αριστερά κόμματα, ενώ οι δεξιοί είναι «ενδοτικοί».
Αυτό συνέβη, βέβαια, σε ωρισμένα θέματα και πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο π.χ. στην Μεγάλη Βρεττανία, με τους «appeasers»  Συντηρικούς, που προσπαθούσαν να εξευμενίσουν το Χίτλερ.
Οι συνέπειες είναι γνωστές.