Νύφη πανέμορφη, δίχως μιλιά,
στου κήπου στέκει την άκρη,
σε μια γωνιά·
δίχως ποτέ να σε φοβίζει
χιόνι, αέρας, το αγιάζι,
κρύο κι η παγωνιά…
Τα πέταλα κατάλευκα
με ευωδιά αιθέρια·
“σαν σώματος, μα και ψυχής “αγνότητα”
και άσπρα περιστέρια…
Κι εμείς, εκστατικοί
“θαύμα της ομορφιάς σου”
κοιτούμε και υμνούμε…
Ποιήματα, τραγούδια για σε,
άπειρα έχουν γραφτεί
και τους κατάλευκους ανθούς,
“κόσμημα στα κλαδιά σου!…”
