Να ψάξω να ‘βρω ανθρωπιά εγύρισα τον κόσμο
ζητώντας από το Θεό να μου ανοίξει δρόμο.
Από καιρό την έψαχνα μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια
μέσα σε σπίτια φωτεινά και πλούσια παλάτια.
Γύρισα πόλεις και χωριά με φωτισμέν’ ελπίδα
και θα σας πω τι άκουσα και με τα μάτια τι ‘δα.
Είδα ανθρώπους εύπορους με πλούτη, μεγαλεία
αλλά η σκέψη μακριά απ’ τη φιλανθρωπία.
Μα είδα κι αδιάφορους να κλείνονται στα σπίτια
κι ας έχ’ ανάγκ’ ο διπλανός και πόνο μες στα στήθια.
Είδα αρρώστους μοναχούς στου πόνου το κρεββάτι
κι οι φίλοι και οι συγγενείς να κλείνουνε το μάτι.
Είδα φτωχούς να χάνουνε δουλειά, περιουσία
και να μη δίνουν οι δικοί καμία σημασία.
Συνάντησα και άρχοντες με ακριβές κονκάρδες
που σαν πεθαίνει ο φτωχός δεν δίνουνε παράδες.
Πολλοί εκμεταλλεύονται τον πόνο και το κλάμα
κι απλώνουνε το χέρι τους δήθεν για κάποιο… τάμα!
Κι άλλοι…(;) χαμπάρι φίλε μου παραμυθιάσανέ ντους
ξεχάστηκαν μπρος στην TV ξάπλα στον καναπέ τους.
Όμως δε βρήκα ανθρωπιά όσο κι αν προσπαθούσα
κι είπα: “Δεν είναι εύκολο ετούτο που ζητούσα”.
Γιατί στ’ αλήθεια η ανθρωπιά είναι μεγάλο δώρο
το μόνο πράγμα στη ζωή που δεν πληρώνει φόρο.
Το δώρο τούτο ακριβό που λίγοι το κατέχουν
γιατί ‘ναι τίμημα βαρύ και λίγοι το αντέχουν.
Μα είπα κάπου θα τσι βρω τσ’ ανθρώπους δίχως άλλο
και θα τους έχω στη ζωή παράδειγμα μεγάλο.
Γιατί αυτός που αγαπά δίνει και τη ζωή του
έχει εκείνους που πονούν μέσα στην προσευχή του.
Αυτός ξέρει να στέκεται δίπλα στους πονεμένους
δίνει χαρά, παρηγοριά εις τους απελπισμένους.
Δίνει το χρόνο του καθείς σαν αγαπά τσ’ ανθρώπους
έτσι κανείς πρέπει να ζει σ’ ευλογημένους τόπους.
Ο κόσμος θα ‘ταν όμορφος δίχως αμφιβολία
εάν υπήρχε ανθρωπιά σ’ όλη την κοινωνία.
