Η ανθρωπιά του καθηγητή

Χάρηκα πολύ ένα πρωί, τώρα τελευταία, όταν συνάντησα στη “Λαϊκή” του Σαββάτου το φίλο μου το Μιλτιάδη, τον καθηγητή.
Eίχα να τον δω σαράντα χρόνια και επειδή την τελευταία φορά που τον είχα δει ήτανε πενήντα πέντε χρονών, πίστευα πως θα ψωνίζει από… τη “Λαϊκή του Αγίου Πέτρου”…
Μετά τις πρώτες φιλοφρονήσεις και εξηγήσεις και αφού παραμερίσαμε από τη μέση του δρόμου, αυτόματα άρχισε να λειτουργεί στο μυαλό μου η “ανάπλαση παραστάσεων” των εύθυμων περιστατικών της ζωής του φίλου μου, από τη στιγμή που τον γνώρισα σαν καθηγητή των μαθηματικών στο Γυμνάσιο Αλικιανού, με το παρατσούκλι “Αητός”, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε.
Τα περιστατικά αυτά, που στην ουσία ήτανε ένα πανηγύρι διαρκείας και που πολλά παρόμοιά τους υπάρχουνε και πριν και μετά τη γνωριμία μας, ήτανε σίγουρα, το …ΕΛΙΞΙΡΙΟ της νεότητας και ζωτικότητας του… στρατηγού των Αθηναίων.
Άρα είναι αλήθεια ότι το γέλιο μακραίνει τη ζωή.
Δειγματοληπτικά θα αναφέρω ένα μόνο από τα εκατοντάδες εύθυμα περιστατικά της ζωής του Μιλτιάδη, και  ίσως να πείσει και εσάς.
Μια μέρα που τον ρώτησα αν έχει “βαρύ χέρι” η γυναίκα του, γιατί είχε δύο καρούμπαλα στο κούτελο του, μου έδωσε την απάντηση πως το προηγούμενο βράδυ είχε πάει να κάνει φροντιστήριο στο σπίτι της, σε μια πανέμορφη δεκαοχτάχρονη μαθήτρια που… “τα φορούσε”…
– Και επειδή έκαμες μάθημα στο σπίτι της, σε μια πλούσια μαθήτρια, έβγαλες κέρατα; τον ρώτησα.
– Ναι, μου απάντησε γιατί… “τα άλλα δεν τα “φορούσε”…
– Δηλαδή; απόρησα
– Να, είχανε δεξίωση στο σπίτι της και για να βρούμε ησυχία, κάναμε το μάθημα στην κρεβατοκάμαρά της.
– Και λοιπόν; και τι πως κάνατε το μάθημα στην κρεβατοκάμαρά της;
– Και λοιπόν. Εκεί αυτή σαν κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, δεν φορούσε ρούχα, παρά μόνο ένα     “μπέιμπι ντολ”, που δεν έκρυβε τίποτα..
– Λέγε παρακάτω..
– Η κοπέλα δεν έδινε σημασία στο μάθημα και με κοίταζε συνέχεια στα μάτια, σαν… υπνωτισμένη..
– Και ύστερα.
– Ύστερα μπέρδεψα την Άλγεβρα με τα…. Άλευρα Την Γεωμετρία με την Γεωγραφία, και αντί να ψάχνω να βρω “το τετράγωνο της υποτείνουσας”, προσπαθούσα να υπολογίσω με τα μάτια, τον όγκο των δύο… καταπληκτικών Μήλων των Εσπερίδων της ( βυζιών).
– Κι ύστερα;
– Ύστερα κόλλησε η γλώσσα μου…
– Κι ύστερα;
– Ύστερα για να μην ξεφτιλιστώ και χάσω και την ανθρωπιά μου και για να μην προδώσω και την εμπιστοσύνη των γονιών της προς το άτομό μου εσηκώθηκα κι έφυγα.
– Καλά και τα καρούμπαλα; τι σχέση έχουνε με την ιστορία σου; τον ρώτησα
– Έχουνε και μεγάλη μάλιστα, γιατί την ώρα που πήγα να φύγω, είχα στραβωθεί και δεν έβρισκα την πόρτα για να βγω και μέχρι να τη βρω , έπαιξα πολλές κουτουλιές στους τοίχους, αλλά δύο μόνο ήτανε πολύ γερές…
– Και δε μου λες;  της γυναίκας σου, τι της είπες για τα κέρατα στο κούτελο;
– Μα… την αλήθεια φίλε μου, την αλήθεια… ότι τα έβγαλα εγώ, για… να μην τα βγάλει αυτή…..