Τι ειν’ αυτό που πάλλεται
και ρυθμικά χτυπα;
Στα στήθια μέσα βρίσκεται
και τη “ΖΩΗ” γεννά;
Είν’ η ανθρώπινη καρδιά
στα στήθη ριζωμένη.
Είναι βαθειά πολύ βαθειά
κανείς μας δεν τη βλέπει…
Της λύπης τα χτυπήματα
τα νοιώθουμε βαριά…
Τότε η δυστυχία,
στα μάτια φέρνει δάκρυα
μας κλέβει τη χαρά.
Όταν σκιρτά χαρούμενα
αισθήματα γεμίζουμε γλυκά…
Τα πρόσωπα χαμογελούν
κι ανθά προβάλλαν γελαστά
στα χείλη που ‘ταν σφαλιστά…
Μπορεί να μην την βλέπουμε
και αυτή να μην μας βλέπει.
Μ’ αν σταματήσει να χτυπά
“τέλος” ζωής μας φέρνει!…
