Κάθε φορά που ακούμε για «ανάπτυξη» και για κάποιο «αναπτυξιακό» έργο θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι. Ποιοι επιδιώκουν κατά προτεραιότητα δημόσια χρηματοδότηση με αυτό το πρόσχημα και τι υποχωρήσεις μας καλούν να κάνουμε σε ό,τι αφορά την προστασία της φύσης και των δικαιωμάτων μας; Μήπως πρόκειται για μια απατηλή υπόσχεση για μια θέση στον ήλιο κάποτε, σίγουρα όμως αργότερα, για τους πολλούς και φτωχότερους;
Σε περιπτώσεις όπως στις θαυμάσιες παραλίες μας στα Φαλάσαρνα, το Λαφονήσι, τη Γραμπούσα και το Σταυρό, αυτή η θέση όλων στον ήλιο είναι δεδομένη ήδη κυριολεκτικά, όσο αυτές είναι δημόσιες και δωρεάν. Τι ακριβώς λοιπόν υπόσχονται οι λογής – λογής μεγαλόσχημοι «επενδυτές» (με τα δικά μας δημόσια χρήματα!), όταν προωθούν με τις ευλογίες της κυβέρνησης διάφορα «αναπτυξιακά» σχέδια σε αυτές τις περιοχές;
Περισσότερους τουρίστες; Μα μέχρι πότε πιστεύουν ότι θα συνεχίσει η αύξηση των τουριστών σε περιοχές που είναι ήδη γεμάτες από τουρίστες; Όποιοι έχουν επισκεφθεί καλοκαίρι αυτές τις παραλίες, θα γνωρίζουν ότι είναι ήδη γεμάτες.
Κάτι που λέγεται «φέρουσα ικανότητα», το όριο που αν το υπερβούμε τότε προκαλούμε κατάρρευση ενός οικοσυστήματος και οικονομική καταστροφή (αφού προβάλλουν οικονομικούς λόγους), δεν το ξέρουν, ή δεν τους ενδιαφέρει; Μήπως πραγματικός στόχος είναι ό,τι προλάβουν να αρπάξουν από δημόσιες επιδοτήσεις (ξέρετε. «στρατηγικές επενδύσεις» κλπ) κι από έσοδα τον πρώτο καιρό και τι μας νοιάζει τι θα γίνει μετά από μερικά χρόνια; (τόσο «στρατηγικές» επενδύσεις). Τόσο «στρατηγικές» επενδύσεις που επιμένουν να αγνοούν την οικονομική και ενεργειακή κρίση, το συνεχιζόμενο πόλεμο και την φτωχοποίηση και προσφυγοποίηση πολλών Ευρωπαίων. Αυτά δε θα μειώσουν τη δυνατότητα των ανθρώπων να πηγαίνουν διακοπές, το τουριστικό ρεύμα;
Περισσότερες θέσεις εργασίας; Όσοι έχουν εργαστεί ή έχουν γνωστούς που έχουν εργαστεί στο λεγόμενο «μαζικό τουρισμό», θα γνωρίζουν για τις συνθήκες εργασίας: Επταήμερη εργασία με ατέλειωτα ωράρια όλη τη σαιζόν, χωρίς ρεπό, ατέλειωτα ωράρια κι αυθαιρεσία, κι άγνωστο πού και πώς θα ζουν όσο εργάζονται. Πόσοι ντόπιοι των γύρω περιοχών θα ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν κάτω από τέτοιες συνθήκες, ή μήπως νομίζουν ότι θα γίνουν όλοι διευθυντές; Πόσους διευθυντές θα έχουν τέτοιες «επενδύσεις»; Αν μάλιστα ακολουθήσουν τη συνήθη τακτική να προσφέρεται σε τέτοιες μονάδες πρωινό με βούτυρο και μέλι εισαγωγής, φρούτα από εξωτικές χώρες κοκ, καταλαβαίνουμε ότι ούτε η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή των γύρω περιοχών θα απορροφηθεί με τέτοιες «επενδύσεις».
Γι’ αυτό μιλάμε για απατηλή υπόσχεση της ανάπτυξης. Κάποιοι διεκδικούν τώρα, σήμερα, κατά προτεραιότητα δημόσιες επιδοτήσεις για έργα που απειλούν τη φύση ακόμη και μέσα σε προστατευόμενες περιοχές, επιδιώκοντας να φέρουν χιλιάδες επιπλέον τουρίστες σε ήδη κορεσμένες περιοχές. Αυτή η «δημόσια επιδότησή τους κατά προτεραιότητα» αφαιρείται αυτομάτως από όλους τους υπόλοιπους που θα μπορούσαν να επιδοτηθούν με δημόσια κονδύλια κατά προτεραιότητα:
✓ Αφαιρείται από τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους της περιοχής που θα έπρεπε κατά προτεραιότητα να επιδοτηθούν για τη δική μας, όλων μας, διατροφική ασφάλεια, έτσι ώστε να παράγουν βασικά είδη διατροφής με βιολογικό τρόπο χωρίς χημικά και μεταλλαγμένα.
✓ Αφαιρείται από τους κατοίκους των χωριών και των απομακρυσμένων περιοχών που θα έπρεπε αυτοί κατά προτεραιότητα να επιδοτηθούν για να αναστηλώσουν τα παραδοσιακά σπίτια των χωριών και να λειτουργήσουν σε αυτά ξενώνες για επισκέπτες που σέβονται τον τόπο που επισκέπτονται.
✓ Αφαιρείται από τους φτωχότερους που θα έπρεπε κατά προτεραιότητα να επιδοτηθούν για να παράγουν καθαρή ενέργεια με φωτοβολταϊκά στις στέγες των σπιτιών τους. Αφαιρείται από τους Δήμους που θα έπρεπε να επιδοτηθούν για να παράγουν καθαρή ενέργεια με φωτοβολταϊκά σε όλα τα δημόσια κτήρια, σχολεία, νοσοκομεία κλπ προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο δωρεάν ρεύμα στους φτωχότερους πολίτες κάθε περιοχής.
Τελικά, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Οι πλούσιοι «επενδυτές» θα πάρουν δημόσιες επιδοτήσεις κι οι φτωχοί θα πάρουν υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον! Η καταστροφή της φύσης δε μας απασχολεί μέχρι να έρθει μια βροχή ή η άνοδος της στάθμης της θάλασσας εξαιτίας της κλιματικής κρίσης να πλημμυρίσει όλα αυτά που χτίζουμε στην άμμο.
*Ο Φώτης Ποντικάκης
είναι μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου
των Πράσινων
