Περί συγκριτικής ισχύος οικονομικής εξουσίας και εργασίας. Κοινός παρονομαστής: η Δύναμη.
Εξουσία – κέρδος: Δύο όροι με σχέση διδυμίας ομοζυγωτική και αλληλοτροφοδοτούμενοι.
Ωστόσο εάν ετίθετο θέμα ιεράρχησης ορθότερη φαίνεται να είναι η εξής: πρώτα η εξουσία και μετά το κέρδος.
Ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα είναι αυτό της ανεργίας.
Αρκετοί το ερμηνεύουν ως προϊόν της υπάρχουσας κατάστασης στην αγορά εργασίας.
(προσφορά – ζήτηση θέσεων εργασίας κ.λ.π)
Είναι θέμα κατάστασης ή καταστατικής συνάρτησης πολυπαραγοντικής;
Με δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου,
χωρίς αύξηση του ύψους παραγωγής που πλήττει την αειφορία και του ρυθμού παραγωγής που εξουθενώνει τους εργαζόμενους, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και μειώνεται δραστικά η ανεργία.
Δύσκολο κι όμως εφικτό Λαού θέλοντος. Αναγκαία και επαρκής συνθήκη, η κατανομή του πλούτου με κριτήριο τις βασικές και ποιοτικές ανάγκες των ανθρώπων.
Πλεόνασμα εν τέλει το πολιτισμικό κεφάλαιο.
Έλλειμμα, το άπειρο πολύ των ψευδών αναγκών που καλλιεργεί ο καταναλωτισμός.
Πρωταρχικό ζητούμενο όμως των κατόχων του πλούτου, η μεγιστοποίηση της εξουσιαστικής ισχύος και στη συνέχεια του κέρδους.
Συχνά με την ανοχή ή την συνδρομή της πολιτικής εξουσίας.
Παράπλευρες απώλειες, οι άνεργοι και η διατήρηση μιας διαρκούς αβεβαιότητας στους εργαζόμενους και στην αγορά εργασίας.
Τα υπερκέρδη τους και τα μέσα παραγωγής, προϊόν της υπεραξίας της εργασίας.
Χειρότερος εχθρός τους η απληστία.
Η αύξηση της αβεβαιότητας – απελπισίας των ανέργων δημιουργεί μία δυναμική αντίρροπη τάση.
Την δυναμική τάση αποδόμησης της εξουσιαστικής ισχύος.
Τελικά οι δύο παραπάνω αντίρροπες δυνάμεις ,εξουσία – απελπισμένοι (στους οποίους περιλαμβάνονται πλέον και οι εργαζόμενοι), αυξάνουν τον βαθμό χαοτικότητας του συστήματος. Κι όταν συμβαίνει τούτο, οι πολιτικά “θρησκευόμενοι” οφείλουν να προτείνουν: ο Λαός να βάλει το χέρι του.
Ανασταλτικός παράγοντας, ο αόριστος φόβος των ανθρώπων για τον μέλλοντα χρόνο.
Ο μόνος ίσως τρόπος να ηττηθεί ο φόβος, είναι να τον ορίσουν και να τον αντιμετωπίσουν με ατομική – συλλογική συνείδηση.
«Αν έχουμε ακόμη μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία» κατά Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Της γής οι πεινασμένοι μας υπερτρέφουν. Αναγκαία και αναπόφευκτη η ισορροπία.
Είναι θέμα πολιτικής “ορθοδοξίας”, προκειμένου να υπάρξει συνέχεια στην ιστορική αφήγηση,
με προτάγματα την παιδεία, την υγεία, την ελευθερία έκφρασης, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αειφορία.
Φαινομενικά, την ουτοπία. Ουσιαστικά την πραγματική Δημοκρατία, που καθορίζει τα της πόλεως ουσιώδη
με την άμεση – αυτοπρόσωπη συμμετοχή των πολιτών.
*Ο κ. Παναγιώτης Ι. Κύκλης
είναι χημικός – εκπαιδευτικός
