Κύριε διεθυντά
όπως είναι η γενιά των φύλλων, έτσι είναι και των ανθρώπων. Αλλα φύλλα τα ρίχνει ο άνεμος και άλλα νέα φυτρώνουν την άνοιξη.
Ο ομηρικός αυτός στίχος, με την περιεκτικότητα που τον διακρίνει, αναφέρεται στο θαύμα της εναλλαγής των εποχών που επηρεάζουν δέντρα και φυτά, αλλά και στη διαδοχή των ανθρώπων με πρωτεργάτες πάντα τους νέους. Χωρίς δηλαδή διαδοχή δεν νοείται διατήρηση της ζωής.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές συζητήσεις σε διάφορα επίπεδα για την τύχη και το μέλλον των νέων μας. Η δυσκολία της επαγγελματικής τους αποκατάστασης τους αναγκάζει να μεταναστεύουν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, οικονομικά ανεπτυγμένες, και να παραμένουν εκεί μέχρι νεοτέρας.
Κανείς όμως δε μπορεί να αποσπάσει τη βεβαιότητα ότι πρόκειται να είναι βραχύς αυτός ο χρόνος.
Η κοινωνία μας όχι απλώς συμπαθεί, αλλά και συμπάσχει μαζί τους για τη ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκονται και η οποία πόρρω απέχει από μια σύντομη ανάκαμψη.
Το οξύ δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας και τα εφιαλτικά νούμερα της αποδημίας των νέων μας, μας βάζουν σε προβληματισμό. Πώς θα επιτευχθεί η ανανέωση των γενεών και η υπεράσπιση της πατρίδας μας χωρίς αυτούς;
Αξίζει εδώ να αναφέρομε από την κλασική αρχαιότητα τη χαρά του αθηναϊκού δήμου για τους νέους του, επειδή είναι διαχρονική διαπίστωση «όπου γε δήμος χθονός αυθέντης, υπούσιν αστοίς ήδεται νεανίαις» (Ευριπ. Ικέτιδ, 442). Και με απλά λόγια· όπου έχει την εξουσία ο λαός, χαίρεται για τα νέα παλικάρια, που υπάρχουν στην πόλη. Αθάνατα λόγια του Αθηναίου ήρωα Θησέα.
Ο ξενιτεμός λοιπόν των νέων μας -αναφαίρετο δικαίωμά των- αφήνει ανοιχτές πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Συνειρμικά έρχεται και πάλι στη σκέψη μας η διαβεβαίωση των Αθηναίων εφήβων κατά τον όρκο της «ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά» και «την πατρίδα… ουκ ελάσσω παραδώσω».
Εάν, ο μη γένοιτο, συμβεί μια ανεπιθύμητη πολεμική σύρραξη, ποιοί θα προτάξουν τα στήθη των να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα; και ποιοί θα παραδώσουν με τις πάσης φύσεως προσπάθειές των καλύτερη τη χώρα τους;
Βεβαίως στην εποχή μας ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι συμμαχίες, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και η διπλωματία, όμως και το έμψυχο υλικό πάντα είναι πολύτιμο και απαραίτητο. Από παλιά πίστευαν και σωστά ότι «ανδρών γαρ όντων Ερκος εστίν ασφαλές» (Αισχ. Πέρσ. 349).
Με το σφρίγος, τον υπερβολικό ενθουσιασμό τους και την επαναστατικότητα κάνουν τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες να αισιοδοξούν και να ελπίζουν. Με την απουσία τους όμως η χώρα αποδυναμώνεται, το επιστημονικό και εργατικό δυναμικό της παράγει και συμβάλει στην ανάπτυξη άλλων χωρών. Τρανό παράδειγμα ο μαρασμός και η παρακμή της υπαίθρου με την έλλειψη της νεολαίας μας. Τα σπίτια διαδοχικά κλείνουν και οι κάθε είδους δραστηριότητες έχουν συρρικνωθεί.
Οι γονείς πάντα προσδοκούσαν και προσδοκούν βοήθεια στα γηρατειά τους. Τις ελπίδες τους τις έχουν εναποθέσει στους απογόνους των. Το “δυσπάλαιστον γήρας” χρειάζεται τη συμπαράσταση των νέων. Στην εποχή μας υπάρχουν και τα διάφορα ιδρύματα φιλοξενίας, όμως απαραίτητο και στην περίπτωση αυτή το οικονομικό υπόβαθρο, αλλά υπάρχει;
Το κράτος πρόνοιας δεν είναι επαρκές. Τα παιδιά λοιπόν αποτελούν το καλύτερο χέρι βοήθειας, εφόσον βέβαια μπορούν και χωρίς να γίνεται εμπόδιο σοβαρό αυτό στην άσκηση του επαγγέλματος.
Η πολιτεία στα πλαίσια των οικονομικών της δυνατοτήτων οφείλει να ενδιαφερθεί εντονότερα στα θέματα της νεότητας, αλλά και οι νέοι να γνωρίζουν ότι παράλληλα με τα δικαιώματά της έχουν υποχρεώσει και ότι αυτοί επωμίζονται το βαρύ φορτίο της διαδοχής.
Ευχή όλων μας είναι να έχομε, όσο γίνεται πιο σύντομα, το “νόστιμον ήμαρ”, γιατί αυτό θα έχει ευεργετικές συνέπειες στη χώρα και στους γονείς.
Λευτέρης Τσοντάκης
