– ο Ν. 4009/11και οι 7 χώροι στάθμευσης στον χώρο των Μνημείων
Το ακίνητο στον λόφο Καστέλι είναι γνωστό ότι περιλαμβάνει τρία διατηρητέα μνημεία. Εκτός από το επονομαζόμενο κτήριο “Στρατηγείο της Μεραρχίας” το οποίο τελούσε υπό κατάληψη, τα δύο υπόλοιπα πριν τη μεταβίβαση τους στο Πολυτεχνείο ανήκαν και αυτά στο Ταμείο Εθνικής Αμυνας (ΤΕΘ) και χρησιμοποιούνταν ως το Κέντρο Διαβιβάσεων και επικοινωνίας της Μεραρχίας.
Στη πραγματικότητα τα δύο εν λόγω ενετικά μνημεία, οι επονομαζόμενες “Ενετικές Φυλακές” είναι ένας ενιαίος χώρος του οποίου το έξωθεν μέρος είχε χρησιμοποιηθεί από το 1979, δηλαδή πολύ πριν την οριστική τους μεταβίβαση το 1985, για τη στέγαση των διοικητικών υπηρεσιών του υπό ίδρυση Πολυτεχνείου Κρήτης. Οι εν λόγω υπηρεσίες παρέμειναν ενεργές στον Λόφο Καστέλι έως και τα μέσα περίπου του 2014.
Είναι το 2014, ένα χρόνο περίπου μετά την εκλογή της προηγούμενης πρυτανικής αρχής, που γίνονται τρεις σχεδόν ταυτόχρονες ενέργειες οι οποίες επί της ουσίας “τυλίγουν” την πόλη, την ιστορία και τον πολιτισμό της, «σε μία κόλλα χαρτί». Πρόκειται για ενέργειες οι οποίες είναι μεθοδευμένες και άρτια οργανωμένες από την πρυτανεία και στοχεύουν στη ξενοδοχοποίηση.
Η πρώτη ενέργεια είναι να αποδυναμωθεί η ισχύς του άρθρου 58 του Ν. 4009/2011 το οποίο εξαιρούσε ρητώς τη λεγόμενη δημόσια περιουσία, δηλαδή την αναγκαία για τις βασικές δραστηριότητες του ΑΕΙ (εκπαιδευτικές, ερευνητικές και διοικητικές) από τη διαχείρισή της από τις τότε υφιστάμενες Εταιρείες Αξιοποίησης δηλαδή τις μονομετοχικές εταιρείες των ΑΕΙ οι οποίες πλέον μπορούσαν να μετατραπούν σε ΝΠΙΔ. Εφόσον οι εκπαιδευτικές και οι ερευνητικές δραστηριότητες είχαν πάψει να υφίστανται στον λόφο Καστέλι αυτές που απέμειναν, δηλαδή οι διοικητικές, θα έπρεπε σύντομα να μετακινηθούν. Ετσι στις αρχές του 2014 δρομολογείται από την τέως πρυτανική αρχή η απομάκρυνσή τους και ταυτόχρονα η εξουδετέρωση της έννοιας της «δημόσιας περιουσίας» του Ν. 4009/2011. Επισημαίνεται ότι διατυπώθηκαν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς την συνταγματικότητα της εν λόγω ρύθμισης κατά το μέρος εκείνο που οδηγεί στη μερική «λειτουργική» ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ κατά παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος το οποίο επιβάλλει τη λειτουργία των πανεπιστημίων ως νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου σε όλες τις εκφάνσεις της λειτουργίας τους.
Η δεύτερη ενέργεια της τέως πρυτανικής αρχής ήταν να αρθούν τυχόν περιορισμοί που θα εμπόδιζαν την ξενοδοχοποίηση πέραν αυτών που έθετε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλης. Μεταξύ αυτών ήταν και οι χώροι στάθμευσης, προϋπόθεση για τη λειτουργία μιας ξενοδοχειακής μονάδας. Ετσι στις 14 Μαρτίου και ενώ οι διοικητικές υπηρεσίες βρίσκονται σε διαδικασία μετακίνησης με την υπ’ αριθ. 12.490 Δήλωση βάσει του άρθρου 1 του Ν. 1221/81 δεσμεύονται 7 θέσεις στάθμευσης στο Λόφο Καστέλι υπό το πρόσχημα της έκδοσης άδειας δόμησης για το κτήριο “Παπαδόπετρου” ιδιοκτησίας επίσης του Πολυτεχνείου Κρήτης . Επισημαίνεται ότι η κείμενη νομοθεσία επιτρέπει τη δέσμευση ανάλογου χώρου σε άλλη ιδιοκτησία του ενδιαφερόμενου. Ετσι τα κτήρια στον Λόφο Καστέλι απέκτησαν και χώρο στάθμευσης.
Η τρίτη ενέργεια της τέως πρυτανικής αρχής, ενώ βρίσκεται, επαναλαμβάνω, σε πλήρη εξέλιξη η απομάκρυνση των διοικητικών υπηρεσιών από το Λόφο Καστέλι προκειμένου τα κτήρια να αποδεσμευτούν από κάθε χρήση, είναι να περάσουν στην Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης Περιουσίας του Πολυτεχνείου. Ετσι την 26η Μαρτίου του 2014 στη συνεδρίαση της Συγκλήτου αποφασίζεται και μάλιστα ομόφωνα(!) η παραχώρηση των κτηρίων στην εν λόγω εταιρεία του τοπικού ΑΕΙ και ανοίγει ο δρόμος για τον επονομαζόμενο διεθνή διαγωνισμό και την κατοχύρωση στη Belvedere.
Τα γράφω αυτά διότι σε αυτή την πόλη δεν είμαστε αφελείς, τουλάχιστον όλοι.
Ορθές οι επισημάνσεις του Κου Σκαμνάκη και ίσως χρήζουν δημοσιογραφικής έρευνας για να διαπιστωθεί αν υπήρχε δόλος απο την τότε Διοίκηση.
Να ερευνηθεί όμως και το εξής: απο τις ΧΑΝΙΩΤΙΚΕΣ εταιρίες/κοινοπραξίες που κατέβηκαν στο Διαγωνισμό (και δεν τον “κέρδισαν”), υπήρξε κάποια εταιρεία στην οποία είτε ο ίδιος ή συγγενείς Α’ βαθμού του, είχαν μερίδιο (μετοχές)?
Μάρκος Δασκαλάκης
Εφόσον έχει έτσι η κατάσταση, τότε πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι νομικά να αρθεί αυτή η απόφαση πώλησης στην περίπτωση, ρωτάω για να μαθαίνουμε εμείς οι “ακάτεχοι”, που το Πολυτεχνείο, ως ο ένας εκ των συμβαλλομένων θελήσει να “σπάσει” τη συμφωνία με την προϋπόθεση της ιδιόχρησης; Ή μήπως η εταιρεία που το “αγόρασε” έχει τι δικαίωμα να προχωρήσει σε επιβολή “ποινικής ρήτρας” για διαφυγόντα κέρδη αφού μετά από τόσα χρόνια, λόγω της κατάληψης, ΔΕΝ το έχει παραλάβει και το Πολυτεχνείο έρθει σε “δύσκολη” θέση εφόσον φαντάζομαι ότι ΔΕΝ θα μπορεί να ανταπεξέλθει λόγω πιθανής έλειψης πόρων σε αυτό και ίσως επιφορτίσει το κράτος με τη ρήτρα αυτή; Δεν ξέρω πόσο κατανοητός είμαι αλλά από όλα αυτά, πιο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συμβεί; Ή μήπως τελικά υπολογίζουμε χωρίς τον “ξενοδόχο”;
Η μεθόδευση είναι προφανής.