Οι απόψεις ενός παλιού Δικηγόρου

Ο Γιώργος Μητσάκης ήταν παλιός φίλος με μια πορεία ζωής και επαγγέλματος που λικνιζόταν ανάμεσα στο ήθος και την εντιμότητα. Η καταγωγή του ήταν από την ολόφυτη δυτ. Φθιώτιδα, από το ακροβολισμένο μέσα στα πλατάνια χωριό Παλιοβράχα, πολύ κοντά στην Σπερχειάδα. Θυμάμαι πως κατ’ επανάληψη μου είχε επαναλάβει πως οι Σπερχειαδίτες είναι κόσμος προοδευτικός σε ιδέες και δημιουργία. Το πέρασα στη πίσω μνήμη μου, είχαμε άλλωστε κουβεντιάσει τόσα θέματα μαζί που σχεδόν το είχα ξεχάσει.
Κατά μία ευτυχή συγκυρία βρέθηκα να υποδύομαι έναν ρόλο σε θεατρικό έργο θιάσου που εδρεύει στην Σπερχειάδα και στελεχώνεται με ηθοποιούς από την ίδια πόλη, τα γύρω χωριά και την Μακρακώμη. Στην αρχή το εξέλαβα σαν μια απασχόληση που θα πλούμιζε την συνταξιοδοτική περίοδο της ζωής μου. Εκεί, μέσα στον θίασο γνώρισα “θεατρίνους” και “θεατρίνες” , τους συναναστράφηκα, ανταλλάξαμε απόψεις και κάποιες φορές μετά τις πρόβες μπριζόλες και σπληνάντερα από ντόπια αμνοερίφια νεαράς ηλικίας, και το κυριότερο, ελευθέρας βοσκής.
Από την ηλικία της στρατιωτικής μου θητείας και λόγω της διαμονής μου στην πρωτεύουσα είχα παρακολουθήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις με πρωταγωνιστές στις Αθηναϊκές σκηνές όλα τα ιερά τέρατα της υποκριτικής της εποχής εκείνης. Είχαν περάσει από τα οπτικά και ακουστικά νεύρα μέσα στον εγκέφαλό μου η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Νίκος Χατζίσκος, ο ένας και μοναδικός Δημήτρης Χόρν, ο Δημήτρης Μυράτ και η Βούλα Ζουμπουλάκη, η μεγάλη Κυρία Κατίνα Παξινού στο “Μάννα κουράγιο” και τόσοι άλλοι. Θυμάμαι πως έπαίζαν όλοι στα μάτια μου τον ρόλο του μάγου υποκριτή. Τους φυλάκισα στην καρδιά μου και όταν βρέθηκα στο Θεατρικό Εργαστήρι της Σπερχειάδας αναδύθηκαν όλοι ένας ένας στην αναζητούσα συνείδησή μου. Τρικυμία σαν αυτή του Σαίξπηρ, σαν τον Ρασκόλνικοφ του Ντοστογιέφσκι.
Μέρα με τη μέρα διαπίστωνα πως οι ερασιτέχνες ηθοποιοί του Θεάτρου Μακρακώμης, δεν εμιμούντο, δεν ακολουθούσαν, αλλά ξεπέρναγαν τις μεγάλες φυσιογνωμίες των σκηνών της πρωτευούσης.
Στη σκηνή ξεχνούσαν όλοι το επάγγελμά τους και ανάδυαν και έντυναν εκ του μηδενός τον ρόλο του Μιχαήλου στα κόκκινα φανάρια, της Μαντάμ Παρή ως ιδιοκτήτριας του πορνείου. Ο καθένας στο πόστο του, εφ ω ετάχθη. Με πίστη στο επερχόμενο αποτέλεσμα σαν τους στρατιώτες του Λεωνίδα, κανένας απών, καμία οπισθοχώρηση. Και από πάνω ο μαέστρος της ορχήστρας Κώστας Μέρας με την μπαγκέτα του σκηνοθέτη να καθοδηγεί σαν μύστης λεπτό προς λεπτό την εξέλιξη και το δέσιμο της παράστασης. Η υπόθεση και η παρουσία γεννιόταν στιγμή προς στιγμή και κάθε μέρα ήταν σαν να βλέπεις έξω από το τσόφλι το κλωσοπούλι που μεγάλωνε. Και ω του θαύματος, προέκυψε μια παράσταση χωρίς εγωισμούς, χωρίς ανταγωνισμούς, με συνοχή και συνέπεια επαγγελματιών ηθοποιών και συναισθηματικής  διερεύνησης. Ο Θίασος έδωσε στο θέατρο 5 παραστάσεις και ήταν απίστευτο, γέμισε τελείως και στις πέντε. Η Σπερχειάδα επαλήθευε τα λόγια του παλιού Δικηγόρου.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε την παράσταση, θα γεμίσετε την καρδιά σας τύψεις και το μυαλό σας πολλά ερωτηματικά. Σας περιμένουμε την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου στο θέατρο της Σπερχειάδας και στις 24 του τρέχοντος μηνός στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας. Ελάτε να γιορτάσουμε όλοι μαζί την γιορτή της ανυπέρβλητης ελληνικής επινόησης και δημιουργικότητας στο χώρο του πνεύματος και της ηθικής διαπαιδαγώγησης των κοινωνιών. Το Θέατρο ήταν και παραμένει ελληνική υπόθεση στο παγκόσμιο στερέωμα. Ακρως Ελληνική.