Κύριε διευθυντά,
θυμάμαι στα δύσκολα χρόνια τα μετεμφυλιακά που είχα μια μεγάλη απορία, παρ’ ότι ήμουνα μικρός στην ηλικία. Οι αριστεροί έλεγαν τους απέναντι μοναρχοφασίστες και οι δεξιοί τους άλλους ΕAMοβούλγαρους ή αναρχοκομουνιστές. Η απορία μου ήταν γιατί δεν υπήρχε κάτι στη μέση που να ενδιαφέρεται μόνο για την αλήθεια.
Ετσι και στην από 20 Ιουλίου επιστολή αναγνώστη των “Χ.Ν.” σαν “απάντηση” στο χρονικό της απόβασης στη Νορμανδία των Συμμάχων την 6η-6-1944 επικρατεί ένας αφάνταστος φανατισμός και πλαστογράφηση του ιστορικού γεγονότος. Μάλιστα, στο γραφτό μου αναγνωρίζει “ιδεολογική σκοπιμότητα” και με αυτό φανερώνει αντίληψη ολοκληρωτική αφού δεν αναγνωρίζει σε άλλον να έχει ιδεολογία. Μα φίλε μου, μοναδική ιδεολογία στη ζωή μου, και σε κάθε φάση της, είναι η αναζήτηση της αλήθειας έστω και αν αυτή είναι καυτή για κάποιους.
Κατ’ αρχάς ο χαρακτηρισμός “μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου” είναι των ιστορικών και όχι δική μου. Οσο για την… λατρεία προς ένα καθεστώς που εξόντωσε εκατομμύρια υπηκόους του στα παγωμένα Γκουλάγκ, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Ο πράγματι ηρωικός Σοβιετικός στρατός και λαός, αντιμετώπισε νικηφόρα τη ναζιστική λαίλαπα, αλλά δεν είχαν σκοπό κάποια “απελευθέρωση” λαών της Ευρώπης αλλά μόνο την κατάκτηση – εκδίκηση, όλως δικαιολογημένα, του ναζιστικού Κέντρου.
Ο Σοβιετικός στρατός, πάνω στη δικαιολογημένη, όπως ανέφερα, εκδικητικότητά του, υπερέβη τα όρια με αφάνταστες θηριωδίες σε άμαχους, τον βιασμό δεκάδων χιλιάδων Γερμανίδων κ.λπ.
Κάποτε στη Βιέννη αντίκρισα ένα μεγαλοπρεπές μνημείο και στην απορία μου τι αντιπροσωπεύει μου είπαν ότι είναι αφιερωμένο στον Αγνωστο Σοβιετικό στρατιώτη που όμως οι Βιενέζοι το αποκαλούν του Αγνωστου κλέφτη.
Αγνοεί ότι οι σύμμαχοι είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Γερμανίας, αφού διάβηκαν τους ποταμούς Ρήνο και Ελβα. Αγνοεί ότι χωρίς τις νίκες κατά του άξονα στην Αφρική, στην Ιταλία, στη Νορμανδία κ.λπ., δεν θα υπέκυπτε ποτέ ο ναζισμός.
Ούτε βέβαια χωρίς τους απάνθρωπους μεν αλλά αποτελεσματικούς για την ήττα των ναζί, βομβαρδισμούς των συμμάχων όπως την για 10 ημέρες ρίψη χιλιάδων εμπρηστικών βομβών στο Αμβούργο, την αποκαλούμενη Χιροσίμα της Γερμανίας με 50.000 απανθρακωμένους. Το σβήσιμο από τον χάρτη της Δρέσδης με διπλάσιες απώλειες από τον ίδιο τρόπο, κ.λπ. Συνολικά 600.000 Γερμανοί, άμαχοι, φονεύθηκαν από όμοιες επιδρομές.
Οσο για την… απελευθέρωση των Ανατολικών κρατών, ότι η λαοί των απέκτησαν την ελευθερία των, δεν είναι έτσι, απλώς άλλαξαν κατακτητή μετά τους Γερμανούς. Δεν έχει πληροφορηθεί για την άνοιξη της Πράγας, όταν τα σοβιετικά τανκς κατέστειλαν την εξέγερση, κυρίως των φοιτητών. Τις εισβολές πραγματοποιούσαν οι δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας του “καλού” δηλαδή ΝΑΤΟ των Ανατολικών.
Τους αγώνες του Πολωνικού λαού με τον Λεχ Βαλέσα. Την αποτίναξη του τυραννικού καθεστώτος του Τσαουσέσκου, με τα ανάκτορα με τα χίλια δωμάτια, στη Ρουμανία όπου λαός και στρατός τον συνέλαβαν και ανήμερα Χριστουγέννων τον εκτέλεσαν με τη σύζυγό του. Αγνοεί το τείχος του αίσχους στο Βερολίνο που το κατεδάφισε ο λαός. Από το Ανατολικό Βερολίνο από το 1945 έως το 1961, παρά τον ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό, (λέγεται ότι σε κάθε επτά πολίτες αντιστοιχούσε ένας της Ασφάλειας), διέφυγαν προς το ελεύθερο μέρος της πόλης 4.000.000 Βερολινέζοι.
Ο θρυλικός παρτιζάνος της Γιουγκοσλαβίας Τίτο, πραγματικός πατριώτης, δεν δέχθηκε την ασφυκτική Σοβιετική κηδεμονία και διέκοψε σχέσεις με αυτήν.
Αγνοεί το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο που απώτερο σκοπό είχε τη μοιρασιά της Ευρώπης μεταξύ των αλλά ο Χίτλερ χάλασε τη σούπα…
Ηταν Αύγουστος 1939. Λίγο αργότερα το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ πάνω στα ίδια σχέδια.
Όσο για τον ιμπεριαλισμό, φυσικά υπήρχε και υπάρχει σε δυτικές χώρες αλλά σε όλη του τη δόξα αναπτύχθηκε με την κατάληψη, πριν την κήρυξη του πολέμου, των ειρηνικών χωρών Λετονίας, Εσθονίας, Λιθουανίας. Την εισβολή στη Φινλανδία τον Φεβρουάριο του 1940 με 48 Μεραρχίες 800.000 ανδρών και 1.500 άρματα μάχης, όταν ο ηρωικός λαός της χώρας αυτής τους αντιμετώπισε με ελάχιστες δυνάμεις που προξένησαν απώλειες 200.000 ανδρών στους Σοβιετικούς. Μα και πολλές άλλες περιπτώσεις…
Αρκετά χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ιμπεριαλιστές συνέχισαν και συνεχίζουν τη δράση τους, χωρίς να ξεχωρίζουμε καλούς ή κακούς από αυτούς. Οι κακοί έκαψαν εκατοντάδες χιλιάδες Βιετναμέζους και “κατάκτησαν” το Αφγανιστάν. Για δέκα χρόνια στο Αφγανιστάν οι Σοβιετικοί ήταν οι καλοί και μετά ήλθαν οι κακοί.
Το πιο πρόσφατο ιμπεριαλιστικό γεγονός, η κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους αλλά και οι φυλακίσεις ανθρώπων της αντιπολίτευσης του Πούτιν.
Ενα πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα με τίτλο “Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία” με συγγραφέα τον Νίκο Μπελογιάννη (εκδ. Αγρας), γιο του ανθρώπου με το κόκκινο γαρύφαλλο και που είχε εργαστεί στον “Ριζοσπάστη” για ένα διάστημα, αναφέρει στον πρόλογο «…Και πώς ο στοργικός Πατέρας κάθε μονοθεϊστικής θρησκείας, ο Καλός Ποιμένας που νοιάζεται τα τέκνα του, μεταλλάχθηκε σε Τιμωρό και Φόβητρο, σε Εξολοθρευτή των “υπόπτων” -ήτοι των διαφωνούντων και των φωναχτά σκεπτομένων- εν τέλει, δηλαδή, σε Πατερούλη;»
Και στον επίλογο: «…Γιατί και από πότε άρχισε να “στραβώνει”, αφενός στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική Ευρώπη και αφετέρου στην Ελλάδα η υπόθεση του σοσιαλισμού και ο Υπαρκτός να γίνεται όλο και πιο Ανύπαρκτος».
Και η ζωή συνεχίζεται και δεν χρειάζεται να εκχωρούμε τη σκέψη και τη συνείδησή μας σε κανέναν επίδοξο αυθέντη αυτού του ταλαίπωρου κόσμου.
Αντώνης Πλυμάκης
