Ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος τείνει να γίνει “ιδιωτικός πόλεμος” του Πούτιν. Ελλείψει δημοκρατικών θεσμών στη Ρωσία (αντιπολίτευση, ελευθερία έκφρασης, ελεύθερα ΜΜΕ κ.λπ.) έχουμε την αρχή του “ενός ανδρός” πλαισιωμένου από μια πειθήνια κλειστή ελίτ πάμπλουτων ολιγαρχών, η οποία χειροκροτεί ή “εγκρίνει” (και φυσικά ενισχύει οικονομικά) κάθε του απόφαση. Η χάραξη και άσκηση της πολιτικής -εσωτερικής και εξωτερικής- είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη, όπως ήταν των δικτατόρων (Χίτλερ, Μουσολίνι) του 20ου αιώνα.
Πιο απλά, έχουμε έναν πόλεμο ενός αυταρχικού ηγέτη (δικτάτορα) που λειτουργεί χωρίς αναστολές, αφού δεν υπάρχει κανένα απολύτως διεθνές θεσμικό πλαίσιο ικανό να τον εμποδίσει στο να καταστρέψει το θύμα του, την Ουκρανία.
Ο Πούτιν, μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία, φαντασιώνεται μια αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ή μιας νέας Σοβιετίας. Ανθρωποι με τέτοιες αναθεωρητικές απόψεις -όπως κι ο Ερντογάν- βρίσκονται στα όρια της αρχαίας ελληνικής ύβρεως (υπέρβασης των ανθρωπίνων). Γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνοι για όλους. Όχι μόνο για τους γείτονες ή τους συμπολίτες τους (ήδη έχουν φύγει από τη Ρωσία από την έναρξη του πολέμου, πάνω από 200.000 Ρώσοι), αλλά και για τη διεθνή κοινότητα. Έννοιες όπως διεθνές δίκαιο, δημοκρατία, ελευθερία τούς είναι μάλλον μισητές. Πόσο μάλλον η ειρήνη…
