Η αρχή του τέλους του νεοσουλτάνου

Το πρόβλημα Τουρκία συζητείται ευρέως στην Ουάσιγκτον αλλά και στις Βρυξέλλες, όπου κανείς δεν εξεπλάγη για τη μετάθεση μελλοντικώς της επιβολής κυρώσεων, επειδή παραμένει συνεχώς ζητούμενο η καθιέρωση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Ο σημαντικός λόγος, που η Γερμανική Προεδρία ένοιωθε απέχθεια, όταν άκουγε επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, εκτός από οικονομικούς λόγους, που ήσαν δεδομένοι συμβατικά, ήταν και η προσδοκία, ότι ευρίσκοντο προ των πυλών οι κυρώσεις των ΗΠΑ.
Οι επιβληθείσες βάσει του νόμου CAATSA είναι σημαντικές για την αμυντική τουρκική βιομηχανία, σε σημείο, που ο Ερντογάν πήρε το μήνυμα, ότι με τον νέο πρόεδρο δεν θα έχει κανένα διαπραγματευτικό ατού, όπως με τον Τραμπ. Για τους Αμερικανούς η ενεργοποίηση των S400 αποτελεί προκλητική αντινατοϊκή συμπεριφορά του χειρίστου είδους. Είναι και θέμα ασφαλείας του ΝΑΤΟ, αλλά και ζήτημα στρατηγικής των ΗΠΑ. Αν φανούν υποχωρητικοί έναντι της Τουρκίας, θα είναι σαν να επιτρέπουν σε κάθε χώρα, να προβαίνει σε γεωπολιτική παρατυπία, που θά ’ρχεται σε αντίφαση με τα συμφέροντα των Αμερικανών. Τούτο σημαίνει, ότι η Ουάσιγκτον δεν θα μπορούσε ποτέ, να βρει συμβιβαστική λύση με τον Ερντογάν για τους S-400 γιατί έτσι θα διευκόλυνε τη δημιουργία ενός τριγωνικού σχήματος ισορροπιών Μόσχας – Αγκυρας – Ουάσιγκτον. Αλλά οι ΗΠΑ δεν θα έκαναν ανεκτή τη σχέση Τουρκίας – Ρωσίας. Τις ανησυχίες του ο Ερντογάν για τις κυρώσεις, τις διασκέδασε με επιδεξιότητα λεγοντας ότι στόχος δεν ήταν οι S-400 αλλά να εμποδίσουν την εξάπλωση της πολεμικής του βιομηχανίας. Απεναντίας, ο Ρώσος ΥΠΕΞ ερμήνευσε τις αμερικανικές κυρώσεις ως προειδοποίηση για κάθε επίδοξο αγοραστή ρωσικών οπλικών συστημάτων, ότι θα του επιβάλλονται τιμωρίες, κάτι που πλήττει την πολεμική βιομηχανία της χώρας του.
Αυτή η διάσταση απόψεων δεν αποκλείεται να ήταν συμπαιγνία μεταξύ του παμπόνηρου Τσαβούσογλου και του Λαβρώφ. Διότι είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να διαρραγεί η διμερής συμφωνία των δύο χωρών που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. Μην μας διαφεύγει ότι η Τουρκία πήρε από τη Μόσχα, ό,τι δεν της έδινε η Ουάσιγκτον. Η Ρωσία για τη διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας για το κουρδικό, μπήκε σφήνα μεταξύ των, βοηθώντας τον Ερντογάν με τη στρατιωτική της παρουσία στη Συρία, να καταλάβει το Αφρίν και να συνδράμει γύρω απ’ το Ιντλίμπ τουρκικά στρατιωτικά τμήματα. Το ίδιο έκανε και στη Λιβύη, το επανέλαβε και στον Καύκασο με τη διένεξη Αρμενίων και Αζέρων για το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Τα πράγματα όμως αρχίζουν να σκουραίνουν και ο Ερντογάν να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Μία εξέλιξη όχι ευχάριστη γι’ αυτόν είναι ο βομβαρδισμός απ’ τη ρωσική αεροπορία φιλότουρκων τζιχαντιστών στη Β. Συρία, που ανάγκασε τα τουρκικά προκεχωρημένα φυλάκια ν’ αποχωρούν από τις θέσεις, που είχαν καταλάβει στο Ιντλίμπ. Δεν ξέρουμε, προς ώρας, πώς θα αντιδράσει ο Πούτιν με τη νέα επέμβαση του Τούρκου προέδρου στην Ουκρανία, την οποίαν εξοπλίζει με άρματα μάχης και με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Ηρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να αναθεωρήσουν τις σχέσεις των με την Τουρκία και να ευτελίσουν την προσωπικότητα του Ερντογάν. Το κλίμα για τον Τούρκο πρόεδρο στους κύκλους της Ουάσιγκτον είναι αρνητικό, τόσο ώστε τροφοδοτούνται δημοσιεύματα προτείνοντας ως μόνη λύση το διαζύγιο των δύο χωρών. Απόδειξη η ευρεία πλειοψηφία της ψήφισης στο Κογκρέσο του Ν/Σ των κυρώσεων.