«Την Ανοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις»
Οδυσσέας Ελύτης
Ημουν αναγκασμένος να κάνω μία επιλογή. Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και μου πρότειναν Grexit ή μία συμφωνία όπως την ήθελαν αυτοί. Και μας ρωτάει πονηρά ο κ. Τσίπρας: «Εσείς τι θα κάνατε;».
Ασφαλώς θα παίρναμε τη συμφωνία.
Οπως κάθε λογικός άνθρωπος.
Γιατί όμως μας πάει απευθείας στο πλαστό δίλημμα, στη φονική σκηνή και δεν μας λέει τι έκανε ως αριστερά έξι μήνες, ένα χρόνο, δύο χρόνια πριν. Πώς προετοιμάστηκε και πώς προετοίμασε το λαό. Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Τσίπρας; Οτι δεν υπάρχει άλλη λύση πλην της χρηματοπιστωτικής βαρβαρότητας, πλην της εξουσίας των χρηματοσυμμοριτών της Ευρώπης; Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ακόμα την ηθική υπεροχή στην κοινωνία διότι έχει να συγκριθεί με τους Κωλέττηδες και τους Μαυροκορδάτους, αλλά γρήγορα θα τη χάσει με τους Χαϊκάληδες και τους “φορείς νοσοκομειακών μικροβίων” ΠΑΣΟΚους ασκήσαντες την εξουσία επί μακρόν.
Η ανθρώπινη ιστορία κινείται με προδοσίες από την εποχή των πρωτόπλαστων. Στην περίπτωσή μας βρήκαμε τον προδότη στο πρόσωπο του Βαρουφάκη. Από την άλλη μεριά η αριστερά της πρώτης φοράς αριστερά, ξεπέρασε τα όρια της σοβαρότητας. Αν αυτά που ακούστηκαν περί νομισματοκοπείου κ.λπ. όντως υπήρξαν έστω ως σκέψεις στοιχειοθετούν το πλήρες αδιέξοδο. Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, το κενό θεωρίας και την αδυναμία της αριστεράς να προτείνει ένα όραμα, ένα σχέδιο, ένα άλλο κοσμοείδωλο για μία κοινωνία της αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπινου όντος. Δεν δικαιώνουν βέβαια καθόλου την πονηρά ερώτηση του κ. Τσίπρα: πείτε μου μια εναλλακτική πρόταση. Για να καταλήξει, ο καπιταλισμός είναι η λύση και εμείς είμαστε ικανοί να τον διαχειριστούμε καλύτερα. Η εναλλακτική πρόταση δεν θα υπάρξει ποτέ αν δεν την ονειρευτούμε, αν δεν δούμε ότι ο σημερινός ατομικός άνθρωπος είναι μια εκτρωματική μορφή ανθρώπου, μακριά από τον πραγματικό άνθρωπο ως κοινωνικό υποκείμενο. Ο άνθρωπος έξω από την κοινωνία ως “κάτοικος” του εγώ δεν είναι άνθρωπος. Αυτή είναι η νομιμοποίηση για την επόμενη κοινωνία της ελευθερίας και της αυτοπραγμάτωσης κάθε ανθρώπου. Λείπει το πολιτικό σχέδιο, η στρατηγική, ο δρόμος, η μέθοδος. Αυτή είναι η δουλειά της αριστεράς. Οχι η διαχείριση αυτού του συστήματος, έστω κι αν είναι καλύτερη από τους προηγούμενους που καταλήστευαν τη χώρα επί 50 χρόνια. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως ματαιώνει τα όνειρα, διαψεύδει ελπίδες, συμβιβάζεται, τείνει να διαχειριστεί την αθλιότητα.
Ο πλουραλισμός, ο πλούτος των διαφορετικών απόψεων, πρέπει να γίνει δύναμη παραγωγής ενός νέου οργανωτικού μηχανισμού, μεταρρύθμισης της οργάνωσης, ανασυγκρότησης της ολότητας. Να αναστοχαστούμε πάνω στα λάθη, στις παραλείψεις, στις ιδεολογικές αφέλειες. Με θάρρος, καθαρή σκέψη, χωρίς δογματισμούς, αποκλεισμούς, δίκες προθέσεων, χωρίς επίκληση της διαβολικής αιτιότητας, χωρίς φανατισμό, για ένα σύγχρονο συλλογικό πολιτικό υποκείμενο. Και κυρίως να αναδείξουμε το λαό, αυτόν τον καθημαγμένο λαό, σε δρον υποκείμενο, δημιουργό των εξελίξεων που έρχονται. Να επινοήσουμε τον τρόπο να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος, δρων και δυνατός, μέσα από τις διαφωνίες, τη διαφορετικότητα, την πολυπλοκότητα.
Ακούω για αντιστοίχηση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Οσμίζομαι καταιγίδα. Ολοι καταλαβαίνουν… είναι σαν να λέμε, ανάποδα την παροιμία. Τουτέστιν ήρθανε τα ήμερα να διώξουν τα άγρια…
