Η “αρκουδομαμά” του Αρκτούρου

“Αρκουδομαμά” είναι εδώ και 6 χρόνια η Μελίνα Αυγερινού, κατέχοντας ίσως μία από τις πιο ζηλευτές δουλειές αφού έχει “κανακέψει”, ταΐσει με μπιμπερό και παίξει με 13 συνολικά αρκουδάκια, που φιλοξενήθηκαν ή βρίσκονται ακόμα στο καταφύγιο του Αρκτούρου.
Τα ορφανά αρκουδάκια, που έχουν ανάγκες και συμπεριφορές μικρών παιδιών, βλέπουν τη Μελίνα ως “μαμά” τους και δεν ξεκολλούν από πάνω της, αναζητώντας χάδια και αγκαλιές που δύσκολα μπορεί να …αρνηθεί κανείς σ’ αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα.
“Οταν μπαίνω στο κλουβί τους, έρχονται τρέχοντας πάνω μου, σκαρφαλώνουν στα πόδια μου, στην πλάτη και κάνουν ότι μπορούν για να με παρασύρουν στο παιχνίδι, να κυλιστούμε κάτω, να με δαγκώσουν και να …παλέψουμε” λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μελίνα Αυγερινού, η οποία, μαζί με τον Κώστα Στεφανίδη, είναι οι μοναδικοί άνθρωποι του Αρκτούρου που έρχονται σε επαφή με τα ορφανά νεαρά αρκουδάκια, τα οποία περιθάλπει η οργάνωση με στόχο να απελευθερωθούν και να επανενταχθούν στη συνέχεια στο φυσικό τους περιβάλλον.
Η φιλοξενία των ορφανών ζώων και η ενασχόληση της κ. Αυγερινού με τη φροντίδα και το μεγάλωμά τους, άρχισε το 2012, οπότε και μεταφέρθηκαν στο Καταφύγιο ο Νικήτας και ο Τζον, δύο αρκουδάκια που παρέμειναν εκεί για μερικούς μήνες και στη συνέχεια επανεντάχθηκαν με επιτυχία στη φύση.
“Κάθε αρκουδάκι φυσικά είναι διαφορετική περίπτωση, έχει το δικό του χαρακτήρα, όπως άλλωστε και τα δικά μας παιδιά. Εχουν τις προτιμήσεις τους στο φαγητό, κάποια είναι διστακτικά, άλλα είναι πολύ παιχνιδιάρικα και κυρίως τα θηλυκά, δείχνουν έντονα τάσεις ανεξαρτητοποίησης” εξηγεί η κ. Αυγερινού.
Ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις των μικρών ζώων, κρατάει χρονοδιάγραμμα για τα γεύματά τους και τα ταΐζει συγκεκριμένη ποσότητα σε καθορισμένες ώρες. Δεν διστάζει, μάλιστα, να μείνει και ξαπλωμένη δίπλα τους, μέχρι να αποκοιμηθούν και στη συνέχεια να απομακρυνθεί, σαν μια στοργική μαμά!
“Εχουμε φτιάξει μια ειδική φόρμουλα γάλακτος και τα ταΐζω με μπιμπερό συγκεκριμένες ώρες. Μετά από μικρό διάστημα, όπως και τα μωρά, περνάμε στις φρουτόκρεμες και αργότερα, στη στερεά τροφή. Βέβαια, μετά από 5-6 μήνες που ξεκινάει ο απογαλακτισμός, σταματούμε να ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, ακόμη και οπτική” περιγράφει, προσθέτοντας ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη η συγκεκριμένη διαδικασία, κυρίως συναισθηματικά, για την ίδια.
“Πρέπει όμως να κρατάμε ισορροπία για να επιτύχουμε την ομαλή τους επανένταξη και όσο σκληρό κι αν είναι για μας που τα μεγαλώνουμε, επιβάλλεται να τα διώχνουμε από κοντά μας, όταν έρχονται για αγκαλιές. Σταδιακά, περιορίζουμε την σωματική επαφή και όταν περνάνε στη στερεά τροφή, κρύβουμε το φαγητό σε διάφορα μέρη προκειμένου να μπουν τα ίδια στη διαδικασία να το βρουν. Προσπαθούμε δηλαδή να ακολουθούμε τον τρόπο της μαμάς αρκούδας, που τα θηλάζει, τα κοινωνικοποιεί και τα διώχνει από κοντά της όταν είναι έτοιμα”.
Αλλωστε, σύμφωνα με την κ. Αυγερινού, το ουσιαστικό είναι να μάθεις να λειτουργείς “ως φύση και όχι ως φιλόζωος, διατηρώντας τις ανάλογες ισορροπίες”, προκειμένου τα αρκουδάκια να έχουν μια ευκαιρία να ζήσουν ξανά ελεύθερα στη φύση.
“Εκεί που τα μαθαίνουμε να μας εμπιστεύονται, μετά πρέπει να τα μάθουμε να μας αποφεύγουν και τα διώχνουμε από κοντά μας”. Κάποια καταφέρνουν να επανενταχθούν και κάποια άλλα όχι, όπως ο Πάτρικ, το αρκουδάκι που μεταφέρθηκε σχεδόν μωρό στο Καταφύγιο, πέρασε εκεί τους πρώτους μήνες της ζωής τους αλλά όταν απελευθερώθηκε, επέστρεψε μόνο του στο Καταφύγιο!
“Ηταν πάρα πολύ μικρός όταν μας τον έφεραν και, δυστυχώς, εξοικειώθηκε πολύ με την ανθρώπινη παρουσία και δεν φοβόταν πλέον ώστε να επιλέγει να ζει σε απομονωμένα δασικά μέρη” διευκρινίζει.
Πάγια θέση του Αρκτούρου, εξάλλου, αποτελεί ότι τα άγρια ζώα δεν πρέπει να ζουν σε καθεστώς αιχμαλωσίας και γι’ αυτό λειτουργεί πρόγραμμα ανατροφής και εκπαίδευσης των μικρών αρκούδων ώστε να είναι έτοιμα να επιβιώσουν μόνα τους ελεύθερα στη φύση. Μέχρι τότε ζουν σε έναν ειδικό χώρο επανένταξης, ένα περιφραγμένο φυσικό δάσος έκτασης 10 στρεμμάτων και προετοιμάζονται για την επιστροφή στο “σπίτι” τους.
“Σημαντικό ρόλο στην επιτυχημένη επανένταξή τους παίζει η ηλικία που μένουν ορφανά -όσο πιο μικρά τόσο πιο δύσκολο- και αν μεγαλώνουν στο Καταφύγιο μόνα ή παρέα με άλλα αρκουδάκια. Οταν έχουν συντροφιά με άλλα ζώα του είδους τους, δεν αναπτύσσουν μεγάλη εξάρτηση με τους ανθρώπους” καταλήγει.
Νατάσα Καραθάνου
φωτογραφίες που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο “Αρκτούρος” και ο επιστημονικός του υπεύθυνος Αλέξανδρος Καραμανλίδης