Τις πρόσφατες κακοκαιριές , με χιόνια και με πάγο επείνασα κι ο άμοιρος δεν είχα τι να φάγω και σαν ζητιάνος ταπεινός με λύπη και αισχύνη επήγα και εζήτησα του Τσίπρα ελεημοσύνη.
Κι αυτός μου είπε: Σάτυρε, απού σε κουμαντάρω, δεν θα σου δώσω ούτε λεπτό αλλά και θα σου πάρω γιατί δυο χρόνια άδικα, μαζί μου τα ́χεις βάλει και γράφεις ότι βράζετε όλοι σε ένα τσουκάλι λες κι είσαστε οι Έλληνες σπόρος απο ραπάνι κι εγώ της Χαλυβουργικής τεράστιο καζάνι.
Και παραπέρα προχωρείς και λες πως μαύρες μέρες περνάτε μετά λόγου μου και ξαμολάς φοβέρες κι ότι μ ́εμέ δεν πρόκειται να δείτε άσπρη μέρα κι ακόμα πως σας έριξα το σκάφος σας σε ξέρα. Και δεν θωρρείς πως στις χιονιές η χώρα απ ́άκρη σ ́άκρη ντύνεται στα ολόλευκα, κι η μέρα γίνεται άσπρη.
Και μόνο τον Δεκέμβριο ημέρες είδατε άσπρες άλλοι εφτά κι άλλοι οχτώ, το ξέρουνε κι οι γλάστρες.
Και τον Ιανουάριο, στη φούρια του χειμώνα δύο άσπρες μέρες είδατε, τσι πιο άσπρες του αιώνα.
