Η Αστυνομία από μια άλλη ματιά…

Δεν είναι λίγες οι φορές που το αστυνομικό σώμα έχει “τιμηθεί” με τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, μιας σκληρής κριτικής από κάθε ειδικό και μη και γενικότερα αποτελεί έναν σάκο του μποξ για όλους εμάς τους υπόλοιπους που θα κάναμε καλύτερα τη δουλειά της Αστυνομίας εάν ήμασταν στη θέση της.
Στην καθημερινότητά μας αναζητούμε συνεχώς το ρόλο της αστυνομίας να είναι αστραπιαίος και άμεσος και αν είναι δυνατόν κάθε πολίτης να συνοδεύεται από έναν αστυνομικό για την προσωπική του ασφάλεια. Θα διαμαρτυρηθούμε δίχως σκέψη για την έντονη μουσική του γείτονα, το παράνομο παρκάρισμα ενός ασυνείδητου συμπολίτη μας, για το παράνομο κτίσμα ενός άλλου γείτονα, ενώ η οργή μας θα ξεχειλίσει όταν εντοπίσουμε με το δικό μας αλάθητο μάτι περιπτώσεις αναξιοκρατίας, κάποιας πρόσληψης η οποία είναι  απόρροια πιέσεων επιφανών πολιτών και άλλες τέτοιες περιπτώσεις.
Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά τι γίνεται όταν το πρόβλημα έρθει στη δική μας αυλή; Γιατί πολύ απλά στην ονομαστική μου εορτή έχω το δικαίωμα στην οχλαγωγία, αφού μια φορά τον χρόνο γιορτάζω, γιατί το δικό μου παρκάρισμα ήταν μόνο για δέκα λεπτά προκειμένου να πληρώσω έναν λογαριασμό, γιατί το παράνομο κτίσμα που κατασκευάζω αφορά τη στέγαση της κόρης μου που πλέον θέλει το δικό της δωμάτιο και τέλος όλοι οι άλλοι πρέπει να λαμβάνουν τις θέσεις τους με απόλυτη αξιοκρατία με εξαίρεση όμως τον γιο μου, που είναι καλό παιδί, ευγενικός χαρακτήρας, πτυχιούχος και είναι κρίμα να μην έχει μια θέση στο Δημόσιο.
Η μαγική, λοιπόν, στιγμή που αλλάζω ρόλους και βλέπω τη δουλειά του άλλου από τη δική του ματιά, διαφοροποιεί και τα συναισθήματά μας για τις καταστάσεις που βιώνει. Ένας λοιπόν αστυνομικός πριν φύγει από το σπίτι του το πρωί δεν γνωρίζει εάν το βράδυ θα επιστρέψει ζωντανός στην οικογένειά του και αν θα απολαύσει τα παιδιά του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Στο κάθε λεπτό της υπηρεσίας τους ελλοχεύουν κίνδυνοι, ιδιαίτερα στις μέρες μας όπου το ποινικό έγκλημα (Μπέκας Δ.Π.Θ.) έχει διαφοροποιηθεί από το παρελθόν, τόσο σε όπλα και εξοπλισμό των εγκληματιών όσο και στη στυγνότητα των απεχθών εγκλημάτων που διαπράτουν. Η ελληνική πολιτεία ως ανταμοιβή περιέκοψε μισθούς, επιδόματα και αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
«Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλαδα» του Πάνου Σόμπολου τη δεκαετία ’80 και ’90 στο τελευταίο του βιβλίο, ήταν μια εισαγωγή για το κυρίως θέμα που ακολουθεί στις μέρες μας.
Πριν λίγες ημέρες στην πλέον τουριστική περιοχή της Χερσονήσου και εντός του χώρου ξενοδοχείου πολυτελείας έλαβε χώρα ένοπλη ληστεία όπου οι αδίστακτοι πρωταγωνιστές χρησιμοποίησαν πολεμικά όπλα τύπου Καλάσνικοφ. Η αποτελεσματικότητα των ανδρών της αστυνομίας ήταν τέτοια που οι ληστές συνελήφθησαν τραυματισμένοι και δεν κινδύνεψε η ζωή κανενός τρίτου. Ανάλογες περιπτώσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Κωστάρας Δ.Π.Θ.) άφησαν πίσω τους αθώα θύματα ομήρων, αλλά και περαστικών. Η στόχευση των όπλων των αστυνομικών σε μη ζωτικά όργανα των κακοποιών καταδεικνύει ένα διαφορετικό επαγγελματικό ήθος συγκρινόμενο με αυτό των συναδέλφων τους σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.
Δεν κομίζουμε Γλαύκα εις Αθήνας, αλλά είναι πανθομολογούμενο ότι τόσο ο αποτελεσματικός χειρισμός της υπόθεσης από την αστυνομία, όσο και η συμπεριφορά του διευθυντή και του προσωπικού του ξενοδοχείου να προστατέψουν τους επισκέπτες του νησιού μας, αποτελούν  φωτεινό παράδειγμα και παρακαταθήκη ανδρείας και λεβεντοσύνης για τις επερχόμενες γενιές.
*φοιτητής Νομικής Δ.Π.Θ.