Η Αθάνατη Γενιά

Οι περισσότεροι άνδρες, την στρατιωτική θητεία θέλουµε να την αποφύγουµε ή να την εκπληρώσουµε το ταχύτερο δυνατόν όσο γίνεται πιο ήπια.
Επιθυµούµε να γλιτώσουµε, από την ψυχική και σωµατική ταλαιπωρία -που ενδέχεται να έχει- ώστε να συνεχίσουµε τις σπουδές µας ή να επιτύχουµε την επαγγελµατική αποκατάσταση µας.
Η γενιά του ‘40 δεν είχε αυτή την επιλογή. Οι νέοι την εποχής κλήθηκαν στα όπλα για να επιτελέσουν το εθνικό τους καθήκον.
Βίωσαν όλες τις κακουχίες του πολέµου αδιαµαρτύρητα. Για πολλούς οι σπουδές και τα σχέδια αναβλήθηκαν ή έπαυσαν.
Πολλοί έπεσαν, χωρίς να κηδευτούν, µε τις δέουσες θρησκευτικές τελετές και για µνήµα είχαν ένα σωρό από κοφτερές πέτρες.
Η γενιά του ‘40 έδωσε όλη την παραγωγική της ηλικία στην υπηρεσία του πολέµου και της απελευθέρωσης.
Οι άνδρες που επιστρατεύτηκαν ή εκπλήρωναν την θητεία τους τότε στις ελληνικές ένοπλες δυνάµεις κατάφεραν να νικήσουν µία αποικιακή δύναµη όπως ήταν το Βασίλειο της Ιταλίας.
Το οποίο, δεν απαρτιζόταν µόνο από την Ιταλική χερσόνησο, την Αλβανία και την ∆ωδεκάνησο αλλά και από τις Αφρικανικές αποικίες, (Λιβύη, Αιθιοπία, Ερυθραία, Σοµαλία) που διέθεταν σηµαντικό υπέδαφος και αξιόλογα στρατηγικά σηµεία.
Αυτοί λοιπόν, οι απλοί άνθρωποι των πόλεων και της υπαίθρου, πολίτες µίας χώρας που προσπαθούσε να συνέλθει ακόµη από τις επιπτώσεις της συµφοράς του 1922, συνέτριψαν ένα αποικιακό στράτευµα το οποίο είχε καλύτερη εκπαίδευση, τεχνολογία και εξοπλισµό ενώ είχε καταφέρει να εξαπλωθεί σε δύο ηπείρους.
Μέσα στην αγχώδη και πολύβουη καθηµερινότητα µας, εµείς οι κοινοί θνητοί, οφείλουµε να τιµήσουµε τους αθανάτους στρατιώτες των οροσειρών της Πίνδου. Και να θυµόµαστε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν υπάρχει αποφασιστικότητα και τόλµη.
*Στην µνήµη του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Παναγιώτη Μακράτζη που έπεσε στις 11-2-41 στο ύψωµα της Τρεµπεσίνας και έµεινε για πάντα εκεί. Η µικρή του φωτογραφία, διακοσµείται µε φύλλα δάφνης, σε κάθε επέτειο του Όχι στο σπίτι της γιαγιάς µου.

*Ο Μιχάλης Σµυρλάκης είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστηµίου