Η αξιολόγηση ως μακιγιάζ

Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών κρίθηκε χθες παράνομη. Ωστόσο, πέρα από το δικαστικό “μέτωπο” που αποφάσισε να ανοίξει η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως με τους υφισταμένους της, η ουσία της αντιπαράθεσης δεν κρίνεται στα δικαστήρια.
Το πλαίσιο της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων που προωθεί το Yπουργείο αποτελεί οξύμωρο σχήμα: Τι είναι αυτό που θέλει να αξιολογήσει το Yπουργείο, όταν στην πραγματικότητα είναι το ίδιο υπεύθυνο για περισσότερα “τρωτά” των σχολικών μονάδων;
Να το κάνουμε πιο δικό μας: Άραγε δεν γνωρίζει το Yπουργείο για τις δεκάδες αίθουσες προκάτ που βρίσκονται στα Χανιά; Δεν έχει ιδέα για τα νηπιαγωγεία που λειτουργούν σε ακατάλληλα κτήρια; Δεν έχει ενημερωθεί για τα χάλια του Μουσικού Σχολείου Χανίων; Δεν ξέρει για τα εργαστήρια που “βαφτίζονται” αίθουσες διδασκαλίας; Δεν έχει ακούσει για γονείς που βάζουν το χέρι στην τσέπη για να αγοραστούν αναλώσιμα; Δεν πήρε χαμπάρι για τον αγώνα που έδωσαν οικογένειες για μαθητές που δεν είχαν υλικοτεχνικό εξοπλισμό για την τηλεκπαίδευση; Ή μήπως δεν γνωρίζει για την έλλειψη προσωπικού καθαριότητας και παράλληλης στήριξης που αποκαλύφθηκαν με το πρώτο κουδούνι; Γι’ αυτές τις αδυναμίες των σχολείων ποιος φταίει;
Ναι, αξιολόγηση πρέπει να υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Όχι όμως ως ιδεολογικό φετίχ. Ούτε ως πατίνα για να κρύψει το Yπουργείο τις δικές του ευθύνες και να μακιγιάρει σχεδιασμούς για τη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων.
Η αξιολόγηση έχει νόημα μόνο ως εργαλείο για να θεραπευτούν υπαρκτές αδυναμίες μιας υψηλού επιπέδου δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία.