Κύριε διευθυντά,
«όχι σήµερα, όχι στο σχολείο µας». Με αυτό το σύνθηµα, χώρια τα πανό και τα πλακάτ, συνδικαλιστές της ΕΛΜΕ απαγόρευσαν την είσοδο σε σχολείο, των αξιολογητών του Υπουργείου Παιδείας. Μα αυτό, είναι το λιγότερο… Κάποια στιγµή, µε κάποιον τρόπο, η αξιολόγηση θα προχωρήσει.
Το τραγικό είναι, ότι σήµερα, δεκάδες παιδιά, είδαν πως, µια µικρή οµάδα φωνασκούντων αρνητών οποιασδήποτε µεταρρύθµισης, µπορούν να ορθώνουν το θράσος τους απέναντι στους θεσµούς και να τους κατατροπώνουν.
∆εκάδες µαθητές, που δεν ξέρω αν χθες άκουσαν µια κουβέντα για την ηρωική θυσία του Αρκαδίου, αλλά µαθαίνουν ίσως ότι η Χαµάς είναι… απελευθερωτική οργάνωση, πήραν ένα ακόµα στρεβλό µάθηµα ζωής.
Έµαθαν, ότι στη χώρα τούτη, µπορούν όταν βγαίνουν από το σουπερµάρκετ, να γράφουν το παράπονο τους και να το ρίχνουν στο Κυτίο Παραπόνων, αλλά κάποιες Ιερές Αγελάδες του ∆ηµοσίου, απαγορεύται να αξιολογηθούν. Να αξιολογηθούν, για να γίνουν καλύτεροι, όχι για να χάσουν τη δουλειά τους, όπως ίσως συµβαίνει στον Ιδιωτικό τοµέα.
Έµαθαν επίσης, ότι ενίοτε ο νόµος λουφάζει µπροστά στις κραυγές, οπότε, όταν βγουν στην κοινωνία, ξέρουν πώς θα χειρίζονται τη διεκδίκηση των µικροσυµφερόντων τους. Με φωνές, µε κλείσιµο δρόµων, µε επεισόδια, µε σπασίµατα… Γιατί, νόµος είναι, το δίκιο του εργάτη, του αγρότη, του γιατρού, του ντελιβερά κ.ο.κ.
Τι Πατρίδα και πράσινα άλογα, τι σεβασµός στη ∆ηµοκρατία, τι πολιτισµένος διάλογος, τι αντίληψη συνολική για την πρόοδο της κοινωνίας! Αυτά, τα ψελλίζουµε εµείς, οι αγαθιάρηδες
…Αν δε, τολµήσουµε να µιλήσουµε, για το πόσο άδικη για τους παραγωγικούς κι ευσυνείδητους εργαζόµενους είναι η έλλειψη αξιολόγησης, τότε είναι που θα µας πάρουν µε τις πέτρες. Θλίψη…
Είπαµε. Η αξιολόγηση θα προχωρήσει. Κάποια στιγµή, αργά ή γρήγορα, όταν η ∆ηµόσια Παιδεία πιάσει πάτο, θα αναδυθεί ως κοινωνικό αίτηµα, ακόµα κι από αυτούς που τώρα εξεγείρονται. Μέχρι τότε όµως, θα χαθούν κι άλλες γενιές;
∆εν την έχουµε αυτή την πολυτέλεια, σε έναν κόσµο που το µέλλον γίνεται σε χρόνο µηδέν παρόν!
Σε ένα κόσµο, που οι προκλήσεις και τα προβλήµατα, απαιτούν πολίτες σκεπτόµενους κι όχι επαναστάτες χωρίς αιτία, που όταν έρθει η ώρα, θα έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα δικά τους παιδιά να σπουδάσουν στο εξωτερικό.
Γιατί, καλή η επανάσταση, αλλά όταν «παίζουµε» µε τα παιδιά των άλλων. Αριστεροί είµαστε, όχι βλάκες!
Χαρίκλεια Ντερµανάκη,
συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής
