Σε έναν κόσµο όπου η βία καλπάζει, σε µία Ήπειρο την Ευρώπη, όπου η ανασφάλεια, ο εµπαιγµός και ενίοτε η αδιαφορία µεταξύ των κρατών µελών της φοράει τα καλά της για “νυχτοπερπατήµατα”, σε µία Ελλάδα που ο ίλιγγος της καθηµερινότητας παίζει σκάκι µε την ελπίδα, µέχρι τελευταίας πτώσης, το ζητούµενο είναι ΕΝΑ.
Ώστε να µπορέσουµε να συνεχίσουµε τις όποιες µας προσπάθειες.
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ των πολιτών, του κάθε πολίτη, των παιδιών και φυσικά όλων των σεβαστών της 3ης ηλικίας. Κάθε µέρα στα δελτία ειδήσεων και στις σελίδες των εφηµερίδων δεσπόζουν επιθέσεις, πυροβολισµοί, τραυµατίες και συχνά πυκνά, άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους ή τραυµατίζονται.
Είναι λογικό πως δεν είναι δυνατόν σε κάθε γωνιά να υπάρχουν αστυνοµικοί και φυσικά, δε θα ήταν ό,τι καλύτερο ως εικόνα…
Αξίζει όµως να ενταθούν οι προσπάθειες, να ωριµάσουν θέµατα οργάνωσης και διοίκησης, ώστε η πεζή περιπολία σε γειτονιές ή έστω και η περιπολία µε ηλεκτρικά µικρά ευκίνητα οχήµατα, να γίνει αισθητή στους πολίτες και ας προλαβαίνουµε ό,τι και όσα µπορούµε.
Οι σφαίρες πάνω από τα κεφάλια πολιτών, δεν είναι ό,τι καλύτερο, όπως δεν αφορά στον πολιτισµό µας και στην ασφάλεια το κλειδαµπάρωµα και η ανασφάλεια του πολίτη µε το που πέσει η βραδιά. Σε µία ευνοµούµενη πολιτεία, λίγες µέρες µάλιστα πριν πούµε, σχεδόν αντίο, στο 1ο Τέταρτο του 21ου αιώνα, αταξία, ανοµία, ορισµένες ανίκανες δοµές, αρκετές απογοητευµένες προσδοκίες και ένα σύστηµα που ενδέχεται να επιλέγει ποιες γειτονιές θα διαφυλάξει και θα κρατήσει “καθαρές”, µάλλον θα υποδήλωναν, την τραγική µας αποτυχία ως κοινωνία.
Είναι “εύπεπτο” (διότι µπορείς να το πολεµήσεις, το ξέρεις) καθετί που αναφέρεται στην ταξική οπτική και µέριµνα των κοινωνιών… Όµως δεν χωνεύεται µε τίποτα, να επικρατεί και να γεννοβολά το κάθε ταξικό και δήθεν, που αφορά στην προστασία του ανθρώπου, του πολίτη, του παιδιού, του γέροντα.
Οι κοινωνίες δεν αναπνέουν µε σχεδιασµούς απανωτούς, παρά µόνο µε την απόλυτη αίσθηση ασφάλειας, που είναι αποτέλεσµα χειροπιαστών και εφαρµοσµένων πολιτικών που δεν έχουν καµία σχέση µε κανένα ∆ήθεν.
